7:30, զարթուցիչի՝ ականջ ծակող ձայն, խոհանոցում դեսուդեն քայլող ոտնաձայներ, չխչխկացող սպասք ու առավոտյան համեղ նախաճաշի բույր. դե ինչ, նոր ուսումնական տարին համարենք բացված։
Ամենաքաղցր ու սիրուն պատմությունների սկիզբն ազդարարող էս օրերը իրենց երկար սպասեցնել չտվեցին: Սեպտեմբերյան առավոտները կապանցի աշակերտներիս մի փոքր տխուր տրամադրությամբ դիմավորեցին: Ցուրտ էր, բայց դե շատերիս չխանգարեց պահարանում իր հերթին սպասող սև ու սպիտակ համազգեստը հագնել ու բարձր տրամադրությամբ ճանապարհ ընկնել դպրոց:
Այս անգամ նոր ուսումնական տարիս մի փոքր յուրօրինակ ազդարարվեց՝ սեպտեմբերի մեկին դպրոց չգնացի՝ Երեւան-Կապան ճանապարհին էի: Մի քանի օրով մայրաքաղաք էի մեկնել՝ հորաքրոջս հյուր: Կապան ետ դառնալիս մի պահ մտքով տեղափոխվեցի տուն, պատկերացրի, թե ինչ եռուզեռ կլիներ հիմա այնտեղ: Երեւի տատիկը հագուստը արդուկելիս կլիներ, մայրիկը՝ նախաճաշ պատրաստելիս, հայրիկը՝ աշխատանքային հագուստը մեքենայում տեղավորելիս, պապիկն էլ՝ հեռուստացույց դիտելիս: Դե ես ու եղբայրս էլ դպրոց գնալ պատրաստվելիս կլինեինք՝ նախաճաշել, պայուսակ դասավորել, հա, մեկ էլ, ծաղկեփնջերը չմոռանանք:
Պատկերացրի հարազատ դարձած «դպրոցի ճամփան»՝ մի քիչ քարքարոտ, բայց իր մեջ տասնմեկ տարվա պատմություն ներառող, դպրոցի՝ գույնզգույն ու գեղեցիկ զարդարված բակը, տնօրենի շնորհավորական ուղերձը աշակերտներիս, գուցե մի փոքր անհանգիստ ու վախեցած, բայց նոր կյանք ոտք դնելուն անհամբեր սպասող առաջին դասարանցի մանուկներին, երեխաներով լի դպրոցի միջանցքները, կարոտած դասարանս, դասընկերներիս ու դասղեկիս:
Տասնմեկերորդ դասարան փոխադրվեցի, դեռ հարմարվել եմ փորձում այն փաստի հետ, որ մեկ տարով էլ մեծացա, նպատակներիս հասնելու ժամանակը իրեն երկար սպասեցնել չի տալու՝այս երկու տարիներն էլ շատ արագ կանցնեն: Ախր, կարծես երեկ լիներ, որ մայրիկի ձեռքն ամուր բռնած դպրոցի մեծ դռներով ներս էի մտնում…
Դե, նյութս եզրափակեմ շնորհավորելով բոլորիս նոր ուսումնական տարվա կապակցությամբ ու լիքը հաջողություններ մաղթելով: Ես էլ գնամ՝ դասերս պատրաստեմ: Մինչ նոր հանդիպումներ: