Չգիտեմ՝ ինչից սկսեմ այս նյութս։ Երևի երբեք էլ չեմ իմանա, որովհետև ամեն ինչ սկսվել է դեռ այն ժամանակվանից, երբ ես խոսել, լսել ու մտածել չգիտեի՝ դեռ այն ժամանակվանից, երբ ես լույս աշխարհ անգամ չէի եկել։
Այսօր ինձ համար մի շա՜տ կարևոր օր է։ Մեր տանը չորսիցս ամենաքիչը դու էիր սպասում քո ծննդյան օրվան, ամենաքիչը դու էիր պատրաստվում, բայց ամենաշատը դու էիր ուրախանում մեր սովորական շնորհավորանքներից անգամ։ Երևի երբեք մտքովս չէր անցնի հիշել նախորդ տարեդարձներդ, եթե այս մեկին էստեղ լինեիր՝ մեր կողքին։
Ես ու դու երևի ավելի շատ ենք կռվել, քան որևէ մեկը կարող է պատկերացնել։ Դու միշտ բարկանում էիր ինձ վրա ամենամանր ու չնչին պատճառներով, իսկ ես նեղանում էի ու սկսում լաց լինել քո ամենաթեթև զայրույթից անգամ։ Միշտ տխրում էի, երբ բարկանում էիր, իսկ հիմա՝ այսօր, կարոտել եմ։ Հա, չէի ուզի էլի բարկանաս, բայց կուզեի՝ էլի կողքիս լինեիր, տեսնեիր ու լսեիր ամեն մի մանր բանը, որ կատարվում է ինձ հետ, սփոփեիր ամենափոքր անհաջողությունիցս հետո, գրկեիր ու հոգուդ խորքում հպարտությունից գոռայիր ամենամեծ հաջողություններիցս հետո։ Կուզեի hետ բերել այն ժամանակները, երբ ինձ հետ մինչև ուշ գիշեր զրուցում էիր ամենատարբեր թեմաներից։ Դու միակն էիր, ով համբերատար լսում էր իմ՝ ապագայի երևակայական պլանները, ու քննարկում դրանք ամենայն լրջությամբ՝ մտքում իմանալով, որ, մեկ է, ոչինչ իմ ասածով չի լինելու, ամեն ինչ ավելի լավ է դասավորվելու։ Ամեն անգամ, երբ ութերորդ դասարանում սովորելով հանդերձ, պատմում էի նախընտրած համալսարաններիս մասին, ինձ հետ հավասար քննարկում էիր բոլոր ֆակուլտետները, բաժինները, միավորները, ամեն-ամեն ինչ․․․ Բայց հոգուդ խորքում դու ինձ ավելի բարձր տեղերում էիր տեսնում, ես դա զգում էի․․․Ես դա զգում եմ հիմա, երբ իրոք ամեն ինչ փոխվել է։ Վերջին շրջանում իմ կյանքում տեղի ունեցած ամենամեծ հեղափոխությանը, ավաղ, դու հեռախոսով միայն արձագանքեցիր։ Իսկ ես ամեն ինչ կտայի, որ այդ պահին տեսնեի քեզ, տեսնեի՝ ինչքան ես ուրախացել ու ինչքան ես հպարտանում։
Ամեն ինչ կտայի, որ հետ բերեի այն օրերը, երբ զգում էի, որ դու ինձ համար ամեն ինչ ես։ Այն օրերը, երբ մինչև ուշ գիշեր ինձ հետ «Ամենախելացին» էիր նայում ու ռուսերենից հայերեն թարգմանում ամեն մի բառ, որ ես ամեն ինչ հասկանամ ու կարողանամ հաջողության հասնել։ Իսկ ես հասա, ու ոչ ավել, ոչ պակաս, հենց քո շնորհիվ։
Կուզեի հետ բերել այն ժամանակները, երբ միշտ մենակ ինձ համար էի թեյ պատրաստում՝ մոռանալով անգամ քեզ առաջարկել։ Եվ այն ժամանակները, երբ ինձ միայն դու էիր հասկանում։ Կուզեի հետ բերել իմ կյանքի բոլոր-բոլոր օրերը, որոնցում դու եղել ես։ Դու բոլորում ես եղել, բայց ես ուզում եմ կրկնվեն այն օրերը, որոնցում ես զգում էի քո ֆիզիկական ներկայությունը։ Այն, թե հեգևորն է միայն կարևոր, էդքան էլ էդպես չի։
Կուզեի հետ բերել այն պահերը, երբ հանկարծ նայում էիր դեմքիս ու ասում՝ ինչքան ես դու ինձ նման։ Իսկ ես երևի էլի կծիծաղեի ինչպես առաջ։
Ես իրոք քեզ նման եմ, որովհետև ես իմ մեջ ամենաշատը հենց քեզ եմ կրում։ Ու արտաքինը չէ միայն, որ պիտի փաստի դա, մենք նույնն ենք ամեն ինչով, բնավորության ամենաթեթև ու ծանր գծերով։
Ու եթե անգամ ես «տարօրինակ» եմ, հպարտ եմ ու երջանիկ, որ հենց քո մի մասն եմ, քո շարունակությունն ու քո աղջիկը։
Իսկ այսօր՝ մարտի 29-ին, երբ դու հեռու ես, ու ես քեզ չեմ կարող գրկել, ուղղակի ուզում եմ ասել․ «Շնորհավոր ծնունդդ, պա՜պ»։