Լուսանկարը` Աննա Անդրեասյանի
Օրն սկսվեց աշխատանքային տրամադրությամբ։ Նախապես ձևավորված խմբերում աշխատում էինք ամեն մեկս իր ծրագրի վրա։ Օրվա վերջում ներկայացրինք մեր արածները ու ընդհանուր ամփոփում արեցինք։
Մեր թիմը ներկայացավ «Ընկերություն նոր մասնակիցների/աշխատողների ինտեգրման» գաղափարով։ Փորձում էինք նորարարական մոտեցում ցուցաբերել։ Մեզ պատկերացրել էինք նորեկի կարգավիճակում, ու սկսեցինք մշակել տարբեր եղանակներ, թե ոնց հեշտացնենք այդ ինտեգրումը։
Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի
«Ուշադրություն։ Ֆենոմենալ առաջարկ բոլոր կազմակերպությունների համար։ Թեժ առաջարկ միայն Ձեզ համար։ «The Mook» կոչվող գիրք-ամսագիրը (magazine+book) նախատեսված է հենց այսպիսի դեպքերի համար։ Դուք կարող եք դրանում ներառել ցանկացած տեսակի կազմակերպչական տեղեկատվություն, կորպորատիվ մշակույթի մասին ցանկացած հարց ու ամեն տեսակի խաղեր, խաչբառեր և այլ զբաղմունքներ, որոնք կնպաստեն կազմակերպության արժեքներին, ծրագրերին, նպատակներին, ռազմավարությանն ու մարտավարությանը հիմնովին ծանոթանալուն։ Այս գործիքը մշակվել է հատուկ Ձեզ և Ձեր կազմակերպության համար։ Ցանկության դեպքում կտրամադրենք նախնական օրինակը։ Մենք հասանելի ենք արդեն բոլոր շուկաներում։ Ավելի մեծ ցանկության դեպքում կարող եք դիմել ինձ մանրամասների համար»։
Լուսանկարը` Աննա Անդրեասյանի
Ամենահետաքրքիրը թերևս լուսաբանող թիմի պատրաստած տեսանյութն էր։ Տեսանյութում ներառել էին ամբողջ ծրագրի ընթացքում կատարվածներից տարբեր հատվածներ, փոքր կտորներ տեղի ունեցած յուրաքանչյուր միջոցառումից և իհարկե լիքը կադրեր բոլոր մասնակիցներից։
Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի
Ծրագրի սկզբում մենք սկսել էինք, այսպես կոչված, «գաղտնի ընկեր» խաղը։ Ամեն մեկը գրել էր իր անունը թղթի վրա, հետո թղթերը խառնել էինք, ու ամեն մեկս մի թուղթ էր քաշել ինչ-որ մեկի անունով։ Այս մի շաբաթվա ընթացքում բոլորս պիտի ամեն կերպ ուշադրություն ցուցաբերեինք մեր գաղտնի ընկերներին։ Ինչ-ինչ պատճառներով ինձ համար նախատեսված «անակնկալներից» ոչ բոլորն էին տեղ հասնում։ Այսօր երեկոյան կազմակերպել էինք երկար սպասված բացահայտումը, թե ով ում գաղտնի ընկերն էր։ Ու վերջապես պարզ դարձավ, թե ով, երբ, ինչ էր անում և ում համար։ Ես ծրագրի կազմակերպչի անունն էի քաշել ու հանգամանքների բերումով մի անգամ վիտամին C էի գցել նրա ծրարի մեջ։ Կազմակերպիչն էլ, դե, բավականին խելոք գտնվեց։ Դեղի վրա գրած ռուսերեն բառերից հասկացել էր, որ գաղտնի ընկերը կամ Հայաստանից է, կամ Բելառուսից։ Վերջում շատ ուրախացավ, որ պարզեց՝ ճիշտ էր։
Լուսանկարը` Աննա Անդրեասյանի
Իսկ ամենա-ամենավերջում արդեն «փարթիի» ժամանակն էր։ Ներսում ուրախանալուց հետո աստիճանաբար տեղափոխվեցինք ծովափ, որտեղից էլ հիմա գրում եմ։ Ծիր Կաթինը սպիտակ գծով ձգվում է գլխիս վերևում։ Իսկ ես սառած ձգվում եմ քարերի վրա։
Վաղն առավոտյան վերադառնում ենք: