Երկուշաբթի 17:55 է: Հայրիկս աշխատանքից վերադարձավ տուն« Նա Հրազդանջէկ-ում է աշխատում: Սովորության համաձայն, երեխաներով վազեցինք և գրկեցինք հայրիկին, բայց արձագանքն այսօր տարբերվող էր: Նստած ենք ճաշասենյակում ու լուռ ճաշում ենք, սովորականից տարօրինակ է: Ես չդիմացա և հարցրի.

-Պա՛պ, ի՞նչ ա եղել:

-Վերջացնենք՝ կպատմեմ,- մտահոգ ասաց հայրս:

Վերջացրինք…

-Է՛մ, կոֆե դի՛ր:

-Հեսա դնեմ, պա՛պ,-ասացի ես ու վազեցի խոհանոց, արագ սուրճ դրեցի, որ խոսակցություններից հետ չմնամ: Սուրճը տարա հյուրասենյակ: Լավ էի հասցրել, դեռ չէին սկսել զրույցը: Հյուրասենյակում նստած էին հայրս, մայրս, եղբայրս:

Հայրս  ասաց.

-Ժամկետ են տվել:

Բոլորս զարմացանք:

-Ի՞նչ ժամկետ,- հարցրեց մայրս:

-Էլ չեն ֆինանսավորելու, ջէկ-ը փակում են,- մի քիչ տխուր ասաց հայրս: Ջէկ-ը հայրիկիս 17 տարվա աշխատանքն է, նվիրումը:

-Ինչի՞ համար են փակում, պա՛պ,- հարցրեց եղբայրս:

-Ասում են՝ հոսանքի կուտակումը շատ ա, արևային մարտկոցներն էլ դրել են, էլ ջէկ-ը ինչների՞ն ա,- բարկացած խոսում էր հայրս,-հենա՝ տղերքի կեսը արդեն գործ են ման գալիս, մի հինգ հոգի որոշել են ընտանիքով գնալ Ռուսաստան:

-Ինչ ահավոր ա, քանի ընտանիք էր ջէկ-ի հույսին, քանի ընտանիք ջէկ-ի հոսանքով է ապրում՝ լույսն ու մութը տարբերում: Հետո ասում են, որ Հայաստանում 3 հազար աշխատատեղ են բացել, աղքատության թիվը նվազել է, այնինչ  չեն մտածում, որ մարդիկ արտագաղթում են հենց 3 հազար աշխատատեղի համար,- ասացի ես ու հարցրի.

-Պա՛պ, ժամկետը մինչև ե՞րբ ա:

-2019թ. հունվարին… Ի՞նչ պիտի անենք, ո՞նց:

Հայրս նեղսրտել էր: Դրեց բաժակը, վերցրեց վերարկուն ու դուրս եկավ տանից: