Զանգը հնչեց: Վերցնում եմ պայուսակս ու արագ դուրս գալիս դասարանից: Սովորաբար Սուսիկի հետ եմ տուն գնում: Էսօր չգիտեմ՝ ինչի, ուզեցի մենակ գնալ: Իսկ եթե անկեղծ՝ մենակ քայլելու ցանկությունը միշտ կա: Երբ Ռուսաստանում էի սովորում, դեռ էդ ժամանակվանից սովորեցի մենակությանը, ներսումս բույն դրեց մենակությունը սիրելու հատկությունը:
Գիտե՞ս՝ հաճելի է, երբ քեզ խանգարող չկա, երբ կարող ես միացնել ականջակալներդ, ձայնը ինչքան հնարավոր է բարձրացնել, ու վայելել էդ մի քանի քայլը՝ դպրոցից տուն ընկած ճանապարհը:
Գիտե՞ս, ես հաշվել եմ՝ տանից դպրոց 3-4 րոպե է, եթե արագ քայլեմ, իսկ դպրոցից տուն՝ երբեմն նույնիսկ 15 րոպե: Չէ, էն պատճառով չէ, որ շատ եմ սիրում դպրոցը, ու առավոտյան շտապում եմ, իսկ դասերի ավարտից հետո չեմ ուզում բաժանվել: Չէ, դա չի պատճառը: Ասեմ ավելին՝ վերջին շրջանում հնարավորինս «փախչում» եմ դասերից, դպրոցից, էնտեղ գտնվող մարդկանցից… Չգիտեմ՝ ինչու է էդպես: Իսկ ճանապարհս երկարացնելու պատճառն այն է, որ տուն գնալիս հնարավորինս դանդաղ եմ քայլում, որ գոնե մի երգ ավել լսեմ, որ մի երկու րոպե ուշ տուն մտնեմ, որ հնարավորինս երկար ինքս իմ մտքերի հետ մնամ: Խուսափում եմ մարդկանց հետ շփումից, իսկ հետո բողոքում, թե ինչի եմ միշտ մենակ: Տարօրինակ եմ, գիտեմ:
«Պապին տեսնես ո՞նց ա: Կարոտել եմ: Վաղը կզանգեմ անպայման»:
«Պապան տեսնես ո՞նց ա: Գոնե մի շաբաթով գար՝ կարոտս առնեի: Կարոտում եմ ուժեղ…»:
Գիտե՞ս՝ բանն այն է, որ ովքեր հարազատ են՝ կողքիս չեն: Էն ամենահարազատները, որոնց հետ կարող եմ ժամերով զրուցել՝ մոռանալով դասերի, խնդիրների, մենակության մասին: Չկան էն մարդիկ, որոնց հետ կարող եմ ժամերով քայլել Եղվարդի դատարկ ու ցուրտ փողոցներով՝ դպրոցից հուշարձան կամ եկեղեցի, հետո՝ «լճի» ու սպորտդպրոցի մոտ, իսկ հետո՝ հրապարակ ու «կարուսելանոց»: Որոնց հետ կխոսեմ ամեն ինչի ու ոչնչի մասին: Նրանք ուղղակի չկան…
Պապան կողքիս չի, որ մանկության օրերի նման ձեռքիցս բռնի ու տանի հարևան թաղերով շրջելու, լիքը հետաքրքիր պատմություններ պատմի իր մանկությունից, խոսի ֆիզիկայից, քիմիայից, կենսաբանությունից… Կամ էլ երկրաչափությանս խնդիրները լուծի, որոնք ես էդպես էլ չսիրեցի:
Մաման կողքիս չի, որ երեկոյան դուրս գանք մաքուր օդին քայլելու ու էդ ընթացքում խոսենք լիքը կարևոր ու անկարևոր, հետաքրքիր ու անհետաքրքիր թեմաներից…
Մխոն կողքիս չի, որ մանկությանս օրերի նման ընտրի շորերս, հետո նստեցնի, սիրուն հարդարի մազերս ու տանի խանութ՝ ինձ կոնֆետ գնելու: Ես էլ քիթս ցցած ինձ արքայադուստր կամ էլ արքայաքույր երևակայելով քայլեմ՝ եղբորս ձեռքը ամուր-ամուր բռնած: Ու երբ որևէ շան ձայնից վախենամ, ինձ ասի.
-Թինչոս, երբ ես հետդ եմ՝ մի վախեցի ոչ մի բանից:
Ապեր, գիտե՞ս, միշտ խոսքերդ եմ հիշում ու չեմ վախենում ոչնչից: Թեև կողքիս չես ֆիզիկապես, բայց ես զգում եմ միշտ ներկայությունդ կողքիս ու ոչնչից չեմ վախենում: Իսկ շների հանդեպ վախս շատ վաղուց եմ կորցրել: Էն ժամանակվանից, երբ սկսեցի գիտակցել, որ իրականում ոչ թե կենդանիներից, այլ հենց մարդկանցից է զգուշանալ հարկավոր:
Արթուրը կողքիս չի, որ հեծանիվ քշելիս խնդրեմ ինձ էլ նստեցնի, ու մեր՝ 3-րդ դպրոցի հետևի նախկին դարուփոսերի միջով տանի զբոսանքի, ես էլ, ամեն անգամ փոսն ընկնելիս, անիմաստ գոռամ ու ավելի ամուր գրկեմ եղբորս…
Ցավոք, անցան էդ օրերը, ու չգիտեմ՝ նորից կգա՞ն: Նրանք հիմա կողքիս չեն:
Չկան, ու դատարկ է լռությունը: Գուցե գա՞ն…
Մաման, պապան, ապերները՝ չկան, հեռու են: Իրենց «պուճուր» Թինչոյին մենակ են թողել… Բոլորը:
Իսկ էդ «պուճուր» Թինչոն մեծանում է առանց իրենց: Մեծանում է, քիչ-քիչ սկսում ճանաչել կյանքը, մարդկանց, ցավոք: Ամանոր, ծննդյան տարեդարձ ու լիքը կարևոր տոներ նշում է առանց նրանց: Ու չնայած, որ գրեթե ամեն օր տեսազանգերով խոսում է նրանց հետ, միևնույնն է՝ դրանք չեն կարող փոխարինել էն գրկախառնություններին, որոնց կարիքը էնքան կա…
«Պետք չի ջնջել կամուրջները,
Պետք չի հուսահատվել,
Քո կյանքը քո հետ մեծ հույս ա կապել»,- ականջակալներիս միջից գոռում է 3.33-ը, իսկ «Сплин»-ն ասում է՝ «Нечего ждать. Некому верить»:
Անընդհատ գլխումս հազար ու մի հարցեր են պտտվում, ու որպես կանոն՝ ես ինքս ինձ եմ մեղադրում միշտ:
Քեզ հետ է՞լ է էդպես, որ երբ մենակ ես մնում ինքդ քեզ հետ՝ հայտնվում է մի X մարդ, ու դուք սկսում եք զրուցել:
Սկզբում դու անիմաստ փիլիսոփայում ես, իսկ X-ը՝ լսում: Հետո X-ի ձայնը բարձրանում է, ու դու չես լսում սեփականդ: X-ը մեկ-մեկ համաձայնում է քեզ հետ, մեկ-մեկ՝ հակառակվում: Ինձ հետ ավելի շատ էս երկրորդն է լինում:
-Թին, խնդիրներ կա՞ն:
-Չէ: Ուղղակի հանգիստ թողեք ինձ…