-Սոնա~, այ, Սոնա~…

Առավոտյան ժամը 9-ին ինձ իմ անուշ քնից ուզում է զրկել մայրս:

-Պրծի հելի, որ պիտի օգնես:

Քանի որ 3 օր տանն էինք, նա որոշեց պահածո պատրաստել (սմբուկի խորոված), դե, ես էլ բնականաբար պիտի օգնեի:

-Ես բադրիջանները խորովել եմ. ամեն ինչ պատրաստ դրած ա: Գնա նստի` մաքրի, մինչև բիբարը լինի:

Սմբուկն էլ հո սմբուկ չէր` աժդահա ու մեծ ամանով լիքը: Դե Սոնա ջան, անցիր գործի: Մաքրում, լվանում, ձեռքերս մեկ -մեկ վառում, բայց չէի մոռանում մայրիկի նյարդերը ուտելու մասին:

-Մամ… Այ, մամ…

-Հըն, վերջացրե՞լ ես:

-Հա, ու սիրուն դասավորել եմ բանկաների մեջ:

-Ո՞նց, ի՞նչ բանկա, ի՞նչ դասավորել:

Իրար խառնված մայրս արագ հասավ ինձ մոտ: Տեսնելով, որ կատակ եմ անում` ծիծաղեցինք մի լավ ու նորից անցանք մեր գործին:

Ամենահետաքրքիր պահը տարաների մեջ դասավորելն էր: Երկուսում դասավորեցի, մեկ էլ մայրիկն ասաց, որ մի բան պակաս է:

-Վա~յ, պոմիդորը չեմ դրել:

-Վայ, Սոնա,վայ: Քեզ գործի դնելը հանցագործություն ա:

-Մամ, պիտի դատարկեմ, հա՞:

-Գժվեցի՞ր, ի՞նչ դատարկել: Երեսին կդնես պոմիդորը: Աղը չմոռանաս:

Դա եղա~վ… Կողքիցս էլ տեղ չգնաց` հետևում էր գործիս:

-Սոնա, աղ քսում ես, չէ՞… Չմոռանաս հանկարծ:

-Մամա, դե քսում եմ, էլի:

Շուտով նա էլ եկավ օգնության:

Մայրիկի գործ անելու ժամանակ ֆոտոներ էի անում, իսկ ինքը գիտեր, թե «սելֆի» եմ անում:

-Սոնա, սելֆի անելու ժամանա՞կ ես գտել:

-Մամ, ի՞նչ սելֆի… Ֆոտո եմ անում, որ նյութ գրեմ 17-ին:

Փակեցինք, վերջացրեցինք, ես էլ նստեցի ու սկսեցի նյութս շարադրել:

Հ.Գ. Աշնանը բոլորն են պահածոներ անում, շուտով կվերջացնեն: Հաճախ խիստ ասում են` պահածոներ մի արեք, վտանգավոր է: Սակայն բոլորը լսում են լուրերը, բայց մեկ է, շարունակում են պահածոյացնել: Ես հասկանում եմ նրանց, ախր, ձմռանը գյուղացին ոչ բերք ունի, ոչ ավելորդ գումար, իսկ ապրել պետք է: Մնում է միայն ձմռանը ուտելուց առաջ մի լավ եռացնել պահածոն, որ այս չարչարանքի համար չզղջանք: