Լուսանարը՝ Տաթեւիկ Հարությունյանի

Դեկտեմբերի 29-ն էր, ձյան ճերմակությամբ հիանում էինք միայն մեր Վահան գյուղը շրջապատող սարերին նայելով: Մոտենում էր Նոր տարին, և կարծես ամեն մեկը մտքում դժգոհում էր ժամանակին ոչ համապատասխան եղանակից, և բացի այդ, ի՞նչ Նոր տարի առանց ձյուն:

Բոլորը տներում խառնված պատրաստվում էին Նոր տարուն, խանութներում «շունը տիրոջը չէր ճանաչում»:

Ես սիրում եմ, որ Նոր տարուն փաթիլները հանգիստ պարելով իջնում են ներքև, բայց հակառակ իմ ցանկության, ձյան մեկ փաթիլ անգամ չկար, և ես անընդհատ մտքումս ասում էի.

-Երանի ձյուն գա, երանի ձյուն գա…

Այնպիսի տպավորություն էր, կարծես եղանակը լսեց ինձ ու բարկացավ:

Դեկտեմբերի 31-ի առավոտյան արթնացանք ու տեսանք համարյա մեկ մետրի հասնող ձյան շերտ: Դրանից հետո ցրտաշունչ քամին վեր կացավ, և սկսեցին սառնամանիքները:

Հայրս նայեց պատուհանից դուրս և ասաց.

-Ասացինք` արի, բայց ոչ այսքան:

Ուրեմն հայրս էլ էր մտքում կրկնել` երանի ձյուն գա…