Առավոտյան արթնացա և նայեցի պատուհանից ու, ինչպես միշտ, ասացի.

-Այսօր շատ լավ օր է  լինելու:

Ձմռան ցրտից հետո հաճելի է տեսնել անկեղծ ժպտացող երեխաների, տատիկների, որոնք կարծես ինչ-որ ակտիվացնող նյութ խմած լինեն, աշխատւմ են անընդհատ, պապիկների, որոնք հավեսով նարդի են խաղում, երբեմն նաև կատակում: Անգամ կատուներն էին գոհ հայացքով նստած:

Ես չդիմացա և զանգեցի Սոֆյային:

-Սոֆ, էնքան լավ եղանակ ա, կգա՞ս ման գանք:
-Հա, ես էլ քեզ էի ուզում զանգել:
-Ջա~ն, դե գնացինք:

Այն, ինչ ես տեսնում էի շուրջս, ինձ ստիպում էր ուրախանալ և ժպտալ: Մենք շրջում էինք և տեսնում բոլոր շենքերում նույն բանը. ամեն մեկը եռանդով և աշխատասիրությամբ իր գործն էր անում: Շատերը ուղղակի նայում էին պատուհանից` ինձ պես հիանալով:

Անցնում էինք մեր շենքի կողքով և լսեցինք երեխաների ձայները: Նրանց գնդակը ընկել էր տանիքին և չէին կարողանում հանել: Մենք փայտերով հրելով մի կերպ դուրս հանեցինք գնդակը և տվեցինք երեխաներին: Այնքան հաճելի պահ է, երբ զգում ես, որ կարող ես ինչ-որ մեկին օգնել և դրանով ուրախացնել նրան:

Ես շատ եմ սիրում երեխաներին և չեմ կարողանում անտարբեր անցնել որևէ երեխայի կողքից: Նրանց ժպիտն ամենալավն ու բարին է: Խոսում էինք անընդհատ, ամեն ինչից` չզգալով, որ ժամանակն անցավ: Եկա տուն, մաման նույնպես մաքրություն  էր անում: Ա~յ քեզ բան: Այս ինչ օր է:

Հ.Գ. Հորդորում եմ ձեզ կյանքն ապրել լիարժեք և ուրախ: Իսկ այն պատուհանից հիացող մարդկանց ուզում եմ ասել. մի մտածեք, դուրս եկեք և հիացեք ձեզ շրջապատող աշխարհով: Փողոցով քայլելիս անտարբեր մի անցեք, ձեր շուրջը նայեք և կզգաք, թե ինչ հրաշալի է աշխարհը:  Փորձեք ինքներդ ավելի լավը դառնալ, քանի որ երբ  դուք փորձում եք ավելի լավը լինել, ձեզ շրջապատող աշխարհը նույնպես ավելի լավն է դառնում:

Մի քիչ քարոզեցի «մեծավարի»… Հուսով եմ, որ կարողացա ձեզ լցնել գարնան հիասքանչ էներգիայով: