Մենք Մալիշկայի պարի խմբով շատ ենք շրջագայել, ու հերթական անգամ ելույթ պիտի ունենայինք Արենիի գինու փառատոնին: Ինչպես միշտ հավաքվեցինք գյուղապետարանի մոտ:

-Ի՞նչ եղավ Գագո ձյաձյան, ասել էին 1-ին կգա:

Հարց, որը մնաց անպատասխան: Քիչ հետո եկավ նաև Գագո ձյաձյան (մեր վարորդը), ու սկսվեց տեղերի կռիվը, թե ով որտեղ պիտի նստի: Այդ կռվում հաղթելու համար դու պիտի ունենաս արագություն և արագ արձագանքելու ունակություն: Ու քանի որ ես ու ընկերուհիս խանութ էինք մտել՝ պարտվեցինք այս մարտում, և ստիպված էինք իրարից առանձին նստել:

Վերջապես ճանապարհ ընկանք: Մեքենայի մեջ հնչում էին այն երգերը, որոնք մեզ ուղեկցում են գրեթե բոլոր փառատոներին: Անկախ ինձնից սկսում եմ ձայնակցել.

-Ժամանակ չունեմ, ժամանակ չունե՜մ, ժամանակն է, որ ես հիմա ուրիշին սիրեմ ու տիրեմ…

-Հա՞ս, ոնց որ սաղ երգերը անգիր գիտես,- հանելուկային հայացքով ասաց ինձ Գայանեն:

-Էդպես ստացվեց,  Գայ, ոնց որ Գագո ձյաձյան «փլեյլիսթը» չի թարմացնում,-պատասխանում եմ ու շարունակում երգել:

Մոտենում ենք գյուղին: Ի տարբերություն անցյալ տարվա, այս տարի ավելի շատ մեքենաներ կային, որոնք շարված էին ճանապարհի երկու կողմերով:

-Երեխեք, հլը նայեք ինչքան ավտո կա: Անցյալ տարի էսքան չկար,- զարմանքով ասաց Լիլիթը:

-Դե, երևի ամեն տարի ավելի շատ մարդ ա գալիս, -ասացի ես:

Հենց այս խոսակցության ուղեկցությամբ մտանք Արենի: Պատուհանի մյուս կողմում անծանոթ դեմքերի մի մեծ բազմություն էր, որոնց մեջ (ի զարմանս ինձ) երբեմն ծանոթ դեմքեր էին հանդիպում: Մեքենան դժվար էր առաջ շարժվում. մարդիկ ճանապարհ չէին տալիս: Գրեթե բոլորի ձեռքերում կային գինով լցված բաժակներ կամ գինու շշեր:

Զգեստափոխվելուց ու հարդարվելուց հետո միացանք պարել սիրող ամբոխին: Մինչ մեր խմբի անունը կհայտարարեին, ինչ-որ մեկը մոտեցավ ու փակեց աչքերս: Դե արի ու այսքան մարդու մեջ իմացիր, թե ով է: Գուշակելու ջանքերն ապարդյուն էին, որոշեցի հանձնվել:

-Նա՞զ,-ասում եմ ու գրկում ընկերուհուս, ում 4 տարի է, չէի տեսել:

Խոսում էի ու փորձում մտապահել ընկերուհուս հայացքը. ի՞նչ իմանաս, թե մյուս անգամ երբ կտեսնեմ: Հասկանում էի, թե ինչքան եմ կարոտել, բայց փորձում էի հույզերս կառավարել:

-Լավ, սպասեք` պարենք գանք, հետո կխոսենք,-ասացի ու վազեցի:

Պարում էինք «Մախմուր աղջիկը», որ մեր ամենասիրելի պարերից մեկն է: Երբ պարը վերջացավ, կատարվեց օրվա ամենահետաքրքիր բանը: Մեզ մոտեցավ դերասանուհի Տաթև Խանջյանն ու ասաց.

-Երեխեք ջան, էնքան լավն եք, էնքան սիրուն եք պարում: Ամբողջ աշխարհն ուզում ա ինձ հետ նկարվի, իսկ ես ուզում եմ ձեզ հետ նկարվեմ, կարելի՞ ա:

Մենք ուրախությամբ համաձայնվեցինք ու սկսեցինք նկարվել:

-Դուք սերիալի միջի Էմիլիի մորքուրն եք, չէ՞:

-Հա, երեխեք ջան, շատ շնորհակալ եմ:

-Ձեզ էլ շնորհակալություն,- միաձայն ասացինք մենք: Տպավորությունները շատ էին, հույզերը՝ խառնված: Չհասցրեցինք ուշքի գալ, երբ հայտվեցինք մեքենայի մեջ ու տան ճանապարհը բռնեցինք: Ամողջ ճանապարհին քննարկում էինք այն ամենը, ինչ կատարվել էր, կիսվում էինք տպավորություններով ու կարծես վերապրում էինք այդ ամենը:

-Մամ, մամ, գիտե՞ս ինչ ա  եղել,- տան դռնից սկսում եմ պատմել մինչև ուշ երեկո: Ու ինչքան մտածում, այնքան ավելի հաճելի է դառնում այն մտքից, որ մեկ օրվա մեջ կարողացա այսքան հաճելի պահեր ապրել: