Երբ ես մենակ եմ լինում, հաճախ եմ մտածում, հիշում հարազատ մարդկանց, նրանց հետ կապված շատ հիշողություններ: Ճիշտ է, ես ընդամենը տասնվեց տարեկան եմ, բայց հիշելու շատ բան ունեմ, օրինակ իմ ՝ ոչ այնքան հեռու մանկությունից: Ու այդ հիշողությունների մի մեծ զանգված կապված է հայրական պապիկիս հետ: Հիշում եմ, թե ինչքան շատ էի կապված նրա հետ:
Պապիկս՝ Շահեն Վահանյանը, ծնվել է 1929 թվականի նոյեմբերի 29-ին, Բանդիվան գյուղում, խորհրդային տարիներին եղել է պահեստապետ, աշխատել է մեր գյուղում: Պապիկիս հետ կապված ուզում եմ մի փոքրիկ դրվագ պատմել: Մի օր պապիկս որոշում է մի քանի օրով գնալ Ստեփանավան քաղաք՝ հորեղբորս տուն: Ու որքան էլ զարմանալի է, նա մնում է այնտեղ ընդամենը մեկ օր: Երևի տասնվեց տարվա ընթացքում ես ամենաշատը այդ մեկ օրն եմ լաց եղել: Ու հայրս նույնպես չի կարողանում մնալ այնտեղ ու վերադառնում է գյուղ: Պատմածս գուցե շատերին անհետաքրքիր թվա, բայց սրանով ուզում եմ ասել, որ երբեք չնեղացնեք ձեր տատիկներին ու պապիկներին, գրկեք նրանց ամուր ու շատ ամուր… Ովքեր կորցրել են նրանց, ապրեք հիշողություններով, հավատացնում եմ, դա կօգնի ձեզ, որ շատ չկարոտեք նրանց: Սիրում եմ պապիս, սիրում եմ նրա հետ կապված ամեն հիշողություն…
Հենց հիմա գրկիր տատիկիդ կամ պապիկիդ ամուր, շա՜տ ամուր…