Վանաձորում Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի կազմակերպած դասընթացի ժամանակ, երբ դուրս էինք եկել ֆոտոարշավի, նկատեցի փոքրիկ զրուցարանում նարդի խաղացող տղամարդկանց: Նրանց հետ էր նաև մի պապիկ, որն անմիջապես գրավեց ուշադրությունս: Մոտեցա նրան ու առանց ամաչելու ասացի.

-Բարև Ձեզ: Ինչպե՞ս եք:

-Բարև, ազիզ ջան, լա′վ ենք, շնորհակալություն,- սիրալիր պատասխանեց պապիկը:

Ճիշտն ասած, ուրախացա այսպիսի ջերմ ու անմիջական պատասխանից և շարունակեցի.

-Ո՞նց եք անցկացնում ձեր օրը, պապի ջան, ինչո՞վ եք զբաղվում։

-Եթե մարդը չի աշխատում, շատ վատ ա: Բա: Պարապ վախտը ի՞նչ ես անում, ոչ մի բան:

-Իսկ վաղո՞ւց եք աշխատանքից դուրս եկել։

-Չէ′, հա… Մի տասնհինգ տարի:

(Անկեղծ ասած, չգիտեի` ծիծաղել, չծիծաղել, որովհետև վերջին նախադասությունը, նա շատ լուրջ ասաց):

-Իսկ որտե՞ղ եք աշխատել, մասնագիտությամբ ի՞նչ եք։

-Մասնագիտությամբ ինժեներ-մեխանիկ եմ, աշխատել եմ «Հայգյուղտեխնիկայում»` տեխնիկումում, մի երկու անգամ էլ ինստիտուտում` դասեր-մասեր եմ տվել։

-Հայրիկս էլ է ինժեներ։

-Հայրիկդ ջահել ա, չէ՞։

-Ըհ′ը։

-Էդ լավ ա, ընդհանրապես պարապությունը շատ վատ բան ա։

-Հա, ճիշտ եք: Իսկ ընդհանուր առմամբ, ինչքա՞ն աշխատանքային ստաժ ունեք:

-Հեչ… Մի հիսունմեկ տարի։

-Գյուլլելու ժամանակն ա, էլի,- մեր զրույցին միացավ նարդի խաղացողներից մեկը:

-Եթե գյուլլի փողը տաս։

-Գյուլլեն թանկ ա, շատ,- ավելացրեց մյուսն, ու բոլորս ծիծաղեցինք ։

-Իսկ երեխաներ, թոռնիկներ ունե՞ք։

-Ամեն ինչ էլ ունեմ: Երեխաներ էլ, թոռնիկներ էլ, ծոռներ էլ։

-Բավականին հարուստ մարդ եք։

-Բավականին: Դրանից գոհ եմ` շատ, վատը նա է, որ շատերը էստեղ չեն, գնացել են։

-Բոլորն էլ էդ խնդիրն ունեն, ցավոք։

-Դա ամենավատ բանն ա, եթե հիմիկվա տեխնիկան չլինե~ր…

Կարճատև դադարից հետո…

-Մի բան էլ հարցնեմ, դուք արմատներով որտեղի՞ց եք։

-Էստեղից։

-Հենց Վանաձորի՞ց։

-Ղարաքիլիսայից,- կրկին միջամտեց նարդի խաղացող տղամարդը:

-Ես ղարաքիլիսեցի եմ, աղջի′կ ջան: Ոչ կիրովականցի եմ, ոչ էլ վանաձորցի։ Ղարաքիլիսցի լոռեցի եմ: