Զրույց մեր համագյուղացի` արզականցի Ժենիկ տատի հետ

-Ժենիկ տա՛տ, մի փոքր պատմիր քո մասին:

-Ի՜նչ պատմեմ, ազիզ ջան: Ես ծնվել եմ Կիրովաբադում, Դաշքեսանի ռայոն , գյուղ՝ Շահումյան, 1940 թվին, հիմա 76 տարեկան եմ:

-Ժենիկ տա՛տ,  փոքր ժամանակ  շա՞տ  կամակոր  երեխա ես եղել:

-Շա՜տ,  շա՜տ,  սաղին վառել  եմ, թողել եմ: Մանկությունս էլ շատ վատ ա  էղել, լավ չի եղել, ազիզ ջան: Վա՜յ, էնքան էինք տանջվում, բայց արդյունք էլ չկար: Գառ էինք պահում, ոչխար էինք պահում, բախ էինք  անում (փոցխում), կարտոլ շա՜տ,  հեկտարներով ցանըմ ինք, բուկ էինք թուլցնում:

Ա՜յ, քո չափ աղջիկ եմ էլել, ինչքա՞ն եմ բախել, ինչքան եմ ցանել, դեռ չին էլ հավատում, ասում էին` դու շատ էս բախել, էս երևի ուրիշն ա էլել հետդ բախող:

Էնտեղից  եկել եմ Չարենցավան՝  հորաքրոջս տուն, դեռ մերոնք չէին եկել: Հա՛, էկել եմ  էդ  տղային պատահել եմ, սիրահարվել ենք Աղվերանում: Պատահել ենք, սիրահարվել  ենք, նստել ենք զրույց ենք արել: Մի օր  էլ ասաց՝ մամաս էսպես խեղճ ա, մամաս տանջված ա: Ասի՝ դե մի լավ աղջիկ առ, որ մամայիդ  պահի: Ասավ` քեզնից էլ լավ աղջի՞կ: Մի հատ  գլխին խփեցի, ու  էդպես էլ  եկան ընձի  տանելո՜ւ: Իրանց ժողովրդին ասեց, որ ես էս  աղջկան եմ ուզում: Եկել են, տեսել են,  Հենոյի  բոռտավոյով  են բերել Չարենցավանից:

-Ինչ որ մասնագիտություն ունե՞ս, Ժենիկ տատ: 

-Եկել  եմ  Չարենցավան, որ էթամ թեթև  արդյունաբերության տեխնիկում, էն էլ ուրբաթը  շաբաթից շուտ ա եկել:  Էդպես էլ ոչ մի մանագիտություն չեմ ունեցել, բայց աշխատել եմ անտառտնտեսությունում, մի 20 օր հետո էդ տղային տեսել եմ,  ու  էդ ա  եղել:  Պարտիական եմ  եղել, շրջանային դեպուտատ եմ էլել՝ աղջիկ ժամանակ:

-Ինչ-որ հետաքրքիր դեպք կպատմե՞ս, Ժենիկ տատ,  աշխատանքային տարիներից:

-Հա, եկել եմ էստեղ, որ արդեն երեխեքս մեծ են էլել, գնացել եմ «սովմինի» հանգստյան տուն,  որ  դիմում տամ, ինձ հավաքարար ընդունեն գործի: Ասել են` ինչի՞ էս էդ գործն ընտրում, դու կուսակցական ես, դու դեպուտատ ես: Ասել եմ՝ ոչինչ, էս էլ ա լավ:

-Գիտեմ, որ ամուսինդ բանաստեղծություններ է գրել, տա՛տ, կպատմե՞ս այդ մասին: 

-Հա՛,  ճիշտ ես իմանում: Էդ բանաստեղծությունները ես էլ եմ կարդում, թոռներս էլ են կարդում: Իմ մասին բանաստեղծություններ էլ ա գրել: Ասեց. «Ասում ես` չես գրը՜մ, իմ մասին չես գրը՜մ, Ժենիկ ջան, էս էլ՝ քո մասին»:

-Քանի՞ երեխա  ունես, Ժենիկ տատ:

-Երեքն  էին, հիմա՝  2-ը ու՜նեմ, և ունեմ 4 թոռ: Սիրում եմ ամենաշատը աղջիկներին: Դե տղաներին էլ եմ սիրում, բայց որ ինձ աղջիկ չեմ ունեցել, շատ եմ ուզեցել ունենալ, չի էլել՝ երկուսին էլ  սիրում   եմ՝ Արաքսյային էլ, Անուշին էլ:

-Իսկ ի՞նչ երազանքներ ունես, Ժենիկ տատ:

-Երազանքներ ունեմ, որ իմ ոտին, իմ ձեռին,  անկողին չմտնեմ, իմ երեխաների ձեռքով հողը մտնեմ, դրանից ավել  էլ բան  չունեմ… Ի՞նչ ավելացնեմ… Թոռներս  բախտավոր ըլնեն: Է՛հ…