Գիշեր էր, տանը նստած էինք՝ ես, Գոհարը, Անին, Անետան ու Մարտինը: Տարբեր թեմաներից էինք խոսում, մեկ էլ Անին ասաց.
-Ժողովուրդ, գալի՞ս եք վաղը գնանք կարմանձուկի:
-Հա, իհարկե, համ էլ մի լավ կնկարվենք,- ասացի ես:
-Հա, դե դու մենակ նկարվելու մասին ես մտածում,- ասաց Անին:
Ինչ խոսք, ճշմարտություն կար խոսքերի մեջ:
-Վերջ, վաղը ժամը 12-ին գնում ենք: Գոհարի, Իննայի ու Մարտինի հետ մեր տանը լինեք,- ասաց Անին:
-Լավ, կգանք,- ասաց Գոհարը:

Գիշերը մի կերպ քնեցինք:
Առավոտյան աչքերս բացեցի թե չէ, միանգամից ժամին նայեցի, 10:36 էր, դեռ ահագին ժամանակ ունեինք: Մինչև 11:20 սպասեցի, հետո մտածեցի, որ քույրերիս մտքով չի անցնելու, որ արթնանան, ասացի՝ ես կարթնացնեմ: Դե ինչ, դժվարությամբ, բայց ինձ դա հաջողվեց:
Արդեն ժամը 12:00 էր, բայց մենք դեռ տանն էինք, Գոհարենք էլ չէին երևում: Զանգեցի Գոհարին, ասաց, որ ինքը չի կարողանալու գալ, բայց Իննան ու Մարտինը կգան:

12:40 էր, արդեն բոլորս հավաքվել էինք, մինչև բոլորը «զուգվեցին, զարդարվեցին» ժամը ժամից անցավ, դարձավ 13:00, մինչև հասցրեցինք դուրս գալ, արդեն 13:10 էր:

Գնալուց առաջ պայմանավորվել էինք, որ ես իրենց զբոսավարը պետք է լինեմ: Դերասանություն անելով էլ գնացինք, ես էլ զբոսաշրջիկներին ցույց տվեցի և՛ Չինական պատը, և՛ Թաջ Մահալը, և՛ Կոլիզեումը, մի խոսքով, էլ տեսարժան վայր չկար, որ չներկայացնեի:

Արդեն մի քանի ոլորան էինք արել, ուր որ է, պետք է հասնեինք մեր բնակավայրի նշանավոր Ակնի ջուրը, որի ջուրը յուրահատուկ համ ունի, մեկ էլ Մարտինը ասաց.
-Հեսա հասնում ենք Ակնի ջուրը:
-Չէ, դեռ մի քանի ոլորան կա,-ասաց Անետան:

Բայց, միևնույն է, Մարտինը շարունակում էր պնդել, որ մի ոլորան է մնացել: Արդեն այդ ոլորանն էլ էինք արել, մեկ էլ Մարտինը ասաց.
-Վայ, էս Ակնի ջուրը տեղափոխե՞լ են:
Մի լավ ծիծաղեցինք ու շարունակեցինք:

Տարբեր թեմաներից խոսելուց հետո, սկսեցինք խոսել հին գյուղում թութ թափելու մասին, երբ Մարտինը ասաց.
-Վերջին անգամ, որ եկել էինք թութ թափելու, մեքենայով էինք հետ գնացել, չորս հոգով էինք, ես, պապան ու երկու «բոչկա»:

Մինչ տեղ կհասնեինք, մեր Հալիձորի համայնքաբնակներից մեկին տեսանք, ավանակով էր, մեր բարբառով ասած՝ «էշը պեռնած քում էր», մենք էլ խնդրեցինք ավանակի հետ նկարվել, նկարվեցինք ու առաջացանք:

Հետո ամբողջ տարածքով շրջեցինք, «ճռճռոկ, պենջար, կարմանձուկ» քաղեցինք: Մի փոքր հոգնել էինք, որոշեցինք հանգստանալ, մի կտոր հաց ուտել: Հարմարավետ քար գտանք, նստեցինք և պայուսակների պարունակությունը դատարկեցինք քարին, ես էլ սկսեցի բաժանել:
Մարտինը ջանասիրաբար էր պոկում այն ամենը, ինչ ընկեր աչքի առաջ:
-Մարտին, 90-ակաների թալանը չի,- ասացի ես:
Մի լավ ծիծաղեցինք, մեկ էլ ցրտեց, որոշեցինք գնալ տուն:
Տուն գնալուց էլ մանուշակ հավաքելով գնացինք:

Եկանք, բերածներս ջոկեցինք, լվացինք, իսկ հաջորդ օրը կտրատեցինք, մայրիկս ժինգյալով հաց թխեց, մենք էլ կերանք:
Ու այդ տանջալի օրվանից հետո, ես սկսեցի գնահատել ժինգյալով հացի արժեքը: