Հաստատ հիշում ես տխրությանս միակ վկային՝ տանս տանիքը: Հուլիսյան արևոտ օրեր են, բայց կրկին մռայլությունն ինձ բաժին հասավ: Հա՛, էլի եկել եմ և միշտ եմ գալու, որ գրկեմ մենակությունս ու բարձրաձայն լռեմ: Հերթական ապտակն եմ այսօր ստացել, բարձրացել եմ տանիք, որ լուռ ողբամ իմ սև օրերի երգը, իսկ վերջում էլ սովորույթի համաձայն ասեմ. սա էլ կանցնի:
Բայց չէ՛, էս անգամ չեմ եկել լռելու համար, լռություն եմ ուզում գարշելի ամբոխից, որ վերջապես խոսեմ:
Ու թե մի օր սկսեմ խոսել, ու դու էլ լսես, սկզբում կզարմանաս, հետո կխնդրես, որ կրկնեմ, որովհետև չես հասկանա, թե քեզ ինչեր ասացի: Չէ՞ որ աշխարհի ամենափոփոխական սպիտակահերին ես հանդիպել:
Լսելով պատմությունս, չես հասկանա արարքներս, ինչպես չես հասկանում, թե 20 տարեկանում ինչու դեռ չեմ ներկել սպիտակ մազերս: Չես հասկանա, որովհետև պատմությունս լսելուց հետո քեզ համար կդառնամ այս աշխարհի ամենաստոր էակը: Հա, քաոսի մեջ եմ մտել, չեմ համակերպվել, ստել եմ, լքել եմ շատերին, բայց ինքս ինձ` ոչ մի անգամ: Հուսախաբ եմ արել բոլորին, ինձ ոչ մի անգամ:
Ե՞րբ են լքում մարդիկ միմյանց, երբ կյանքին սկսում են այլ անկյան տակ նայել, հա, ես էլ լքել եմ: Հանդիպում ենք մարդկանց, որոնք փոխում են մեր կյանքը՝ նույնիսկ այդ մասին չիմանալով, հետո հանգիստ դավաճանում են մեր իսկ թշնամու հետ, այնուհետև հեռանում են հաղթողների նման՝ հետևում թողնելով փլատակներ ու մայրամուտ: Հա, դրժել եմ, բայց խոստումս չէ, ու ի գիտություն, մարդուն չեմ դավաճանել, այլ նրա սպասումներին:
Ու այս բոլորով հանդերձ իմ բոլոր տխմարությունների մեջ ես կատարյալ եմ: Որովհետև ոչ մի խռովություն մտքումս չի բարձրացել, գնացել եմ հոսանքին հակառակ, եղել եմ ինքս իմ հետ հաշտ, սրտիցս արյուն չեմ կաթեցրել, ինքս ինձ իմ միայնությունն եմ նվիրել ու միշտ եղել եմ հասկացված:
Հա՛, ապրել եմ պահը, մտածելով, որ մնացել է կյանքիս վերջին տասը րոպեն, ու գնացել եմ վերջին ցանկությանս հետևից: Որովհետև կարծում էի, թե վախենում եմ մահից, բայց պարզեցի, որ կյանքից էի վախենում: Չեմ նեղացրել ոչ ոքի, չեմ փոխվել ու չեմ փոխել ինձ՝ ընդդեմ, եթե փոխել եմ, ապա հանուն:
Հա, ու էս ամենն իմանալով հանդերձ, էդպես էլ չիմացաք, երբ է ժպիտն իրական, բայց ոչինչ, մի էլ փորձեք, միևնույն է, չի հասկացվելու: Ու չհասկանալով, առանձնապես ոչինչ չեք էլ փոխելու իր կյանքում, որովհետև շարունակելու է ապրել իրեն բաժին հասած վերջին տասը րոպեն ու իր հետ մնալ ներդաշնակ: