Երեկո էր: Պապիկիս հետ քայլում էինք գյուղի ճանապարհով, ակամայից քայլերը տարան մեզ դեպի լիճը:

Շատ փոքր էի, բայց պարզ հիշում եմ, որ պապիկս միշտ ինձ պատմում էր այդ լճակի մասին: Ամեն անգամ նույն պատմությունն էր պատմում, ես էլ ամեն անգամ հաճույքով լսում էի: Այս անգամ էլ, երբ նստած էինք լճի ափին, սպասում էի նույն պատմությանը, բայց…

-Դաժան տեսարան ա, չէ՞:

-Ի՞նչ տեսարան, պապի:

-Մայրամուտը:

-Դաժա՞ն: Բայց ինչի՞:

-Չգիտե՞ս: Մայրամուտի սպանությունն է: Գիշերը սպանում է Արևին, իսկ մենք հիանում ենք այդ դաժան տեսարանով:

Երբ լսեցի՝ հասկացա , որ պապիկիս նոր պատմություն է ուզում պատմել:

-Նոր պատմությո՞ւն ես ուզո՞ւմ պատմել:

Պապիկս ժպտաց, հայացքից հասկացա, որ գուշակեցի:

-Շատ տարիներ առաջ, գուցե նաև դարեր առաջ, Արևը յուրահատուկ մի ծաղիկ ուներ: Առավոտյան Արևի ծառաները հսկում էին ծաղկին, իսկ գիշերները ծաղիկը մնում էր առանց հսկողության: Մարդիկ շատ էին լսել ծաղկի մասին, նույնիսկ ասում էին, թե իբր, ով պոկի ծաղիկը, անսահման հարստությունների տեր կդառնա: Եվ ահա մարդիկ հարմար առիթ ընտրելով՝ պոկեցին ծաղիկը:

Առավոտյան Արևը գնաց իր ճառագայթներով շոյելու ծաղկին, բայց չգտավ: Երկար ման եկավ, բայց չգտավ:

Մի անգամ, երբ Արևը տան պատուհաններից մեկում նկատեց իր ծաղկին՝ զայրացած իր կիզիչ ճառագայթները ուղղեց դեպի այդ տունը և այրեց: Այդպես մարդիկ վճարեցին իրենց ագահության դիմաց, իսկ Արևը դրանից հետո ամեն անգամ քուն մտնելիս, իր հետ հետ տանում է ծաղկին, որն իր փայլով երկինքը ներկոմ է կարմիր, վարդագույն, նարնջագույն, դեղին…