Լուսանկարը՝ Դավիթ Ասլանյանի
Գիշեր է…
Աստղալից ու լուսավառ…
Նստած եմ լուսամուտի մոտ նայում եմ աստղերին: Երազում, մտածում պայծառ ու լուսավոր ապագայի մասին: Պայծառ ապագա, պայծառ աստղերի ընկերակցությամբ, ինչ լավ է հնչում, չէ:
Մեկ էլ ահա, աստղ ընկավ, պահեմ արագ երազանք պահեմ: Օ՜… հասցրեցի:
Փորձում էի էլի ընկնող աստղ տեսնել, բայց չտեսա: Ափսոս…
Փայլում են աստղերը հույսերիս պես: Փայլում են ու լուսավորում խամրած ու լույս չտեսած իմ երազանքները: Տխրեցի, բայց պետք չէ տխրել, աստղերը ինձնից կնեղանան ու կլքեն ինձ, լույս չեն տա հոգուս:
- Մանե, Մանե, այ Մանե:
Հանկարծ լսեցի քրոջս ձայնը:
- Ի՞նչ ես քեզ կոտորում: Լույսն անջատի, կորան, աստղերս կորան:
- Խելագարվել ես, ի՞նչ է:
Հնչեց խլացնող պատասխանը: