Առավոտից բոլորը խառնված են իրար: Արթնանում եմ եղբորս ձայնից.

-Պա~պ, լավ էլի, ես էլ գամ հետդ` խոտը պիրելու:

Մայրիկը հացն է պատրաստում, որ հայրս տանի դաշտ: Խոհանոցում տարածվել է թարմ կանաչու անուշ հոտը: Տատիկը հարց ու փորձ է անում հայրիկին, թե ով է խոտը հավաքելու, ով` կապելու և ով` բերելու:

-Մամա, դե Օհանը հվաքիլըվա, Հովսեփը` կապիլու, Արայիկն ալ պիրիլվա:

-Հա, բալաս, դե քինացեք:

-Զարեհ, գլխարկդ դիր, շոգա,-լսվում է մայրիկի ձայնը խոհանոցից:

Դե մինչև խոտը հավաքելը, կապելը ու բերելը, դեռ հնձելն էլ կա: Բայց իհարկե, խոտը ավելի շուտ են հնձում: Սա էլ մի առանձին կարգով է կատարվում: Հայրիկը պետք է գտնի տրակտորիստին, հետը խոսի, պայմանավորվի, որ խոտը հնձեն, որից հետո էլ կատարվում են մնացած գործողությունները: Առավոտից, ինչ գնացել են` տատիկը անհանգիստ է.

-Սոնա, մի զանգի Ներսիկին, տես` հինչ ըրեցին:

-Տատ, զանգել եմ, ասում ա` արդեն կապել ենք խոտը ու գալիս ենք: 117 տուկ (խոտի խուրձ) են կապել:

Տատիկի դեմքին մի փոքրիկ ժպիտ է հայտնվում, որն իհարկե, իմ աչքից չի վրիպում… Վերջապես խոտը բերեցին.

–Խոտը բերեցինք, խոտը բերեցինք,- ձայն է տալիս եղբայրս:

Հիմա էլ դրսում խոտը թափում են, և լսվում է հայրիկիս ձայնը.

–Սինոդ, տուկերը դասավորի:

Իսկ մի այլ տեղից էլ իմ ականջին են հասնում հետևյալ խոսքերը.

–Ներսիկանց խոտը պիրեցին…