Հարցազրույցս վարել եմ մեր գյուղի` Լիճքի, միակ կոշկակար Սիրական պապիկի հետ, ով իր 10 երեխաներին մեծացրել է հենց կոշկակարի արհեստով:

-Պապ, քանի՞ տարեկան ես:

-Ես 75 տարեկան եմ, բալա ջան, ունեմ 10 երեխա, մեկ աղջիկս էլ մահացել է:

12 տարեկան էի, պատահական ոտքս սայթաքեց ու ընկա, դրանից հետո կյանքումս ամեն-ինչ փոխվեց: Ամեն օր հիվանդանոցներ, բայց այդպես էլ բժիշկները չկարողացան ոտքս բուժել: 12 տարեկանից կաղում եմ…

-Պապ, իսկ ո՞նց եղավ, որ որոշեցիր դառնալ կոշկակար:

-Երբ ընկա ու ոտքս վնասեցի,այլևս չկարողացա գնալ դպրոց, մինչև յոթերորդ դասարան գնացի ու վերջ: Հա, ինչ էի ասում: Ինձ կոշկակարություն սովորեցրել է պապս, իսկ դրանից հետո սովորել եմ Երևանում:

Էդքանից հետո էլ եկա գյուղ, ու դե տեսնում եք, էս «բուդկում» եմ այդ օրվանից գյուղում, ինձ բոլորը «Կուբիշ» են ասում:

-Պապ, ինչի՞ «Կուբիշ»:

-Հենց սկսեցի կոշիկներ պատրաստել, այդ ժամանակվանից սկսեցին Կուբիշ կոչել: Չեմ էլ հիշում, թե ով և ոնց ասեց, բայց գյուղում հիմա բոլորը ինձ այդպես են կոչում: Արդեն անսովոր է դարձել իսկական անունս լսելը:

-Կոշկակարի արհեստը շահավե՞տ գործ է:

-Չէ, երբեք կոշկակար չէի դառնա, եթե առողջ լինեի: Ոտքս, որ չցավեր, ավելի լավ գործ կանեի: Երկու տարի սովորել եմ կոշկակարություն և կարող էի իմ ձեռքով կոշիկներ պատրաստել, բայց ոտքս այդտեղ էլ խանգարեց, և այդ ծանր գործը չկարողացա անել:

-Պապ, իսկ հիմա կոշիկներ բերո՞ւմ են, որ վերանորոգես:

-Դե հա, կան, մեկ-մեկ բերում են: Դե, ստացած փողին էլ արաղ եմ առնում ու խմում: Սիրում եմ խմել:

-Լինո՞ւմ է, որ սարքում ես, ու փողը չեն տալիս:

-Հա լինում ա, շատերին եմ կոշիկ կարել ու գնացել են, ու այդպես էլ փողը չեն տվել: Բայց չեմ նեղվում. երևի հնարավորություն չունեն, որ չեն տալիս…

-Իսկ ամեն կոշիկի համար որքա՞ն գումար եք վերցնում:

-Դե, նայած կոշիկ ու նայած, թե ում կոշիկն է:

-Այսի՞նքն, պապ:

-Հարուստից շատ եմ փող վերցնում` աղքատ, չունևոր մարդուց` քիչ: Բայց, բալա ջան, աղքատ մարդը ավելի առատաձեռն ա, քան հարուստը: Լինում ա ժամանակ, որ աղքատը վճարումը սպասվածից ավելի շատ ա անում: Հարուստներ էլ կան, որ չեն էլ ուզում լսել վճարելու մասին:

Ամեն դեպքում իմ աշխատանքն է, ու սիրով եմ անում:

-Լավ, պապ ջան, մենք գնանք, արդեն ուշ է, քեզ էլ առողջություն:

-Հաջողություն, բալա ջան, առողջությունը ձեզ լինի: Դուք եք մեր սերունդը, մեր ապագան: Ես` ի՞նչ. արդեն բիձա մարդ եմ:

Մի քանի խոսք էլ ասեմ հենց Կուբիշ պապի մասին: Նա շատ բարի և ժպտերես մարդ է, և ես մեծ ուրախությամբ անցկացրեցի այս հարցազրույցը: