Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Հայտնի կամ անհայտ մարդկանցից մեկը, որի անունը մնացած կարևոր բաների հետ չեմ հիշում, ասել է, որ ճամփորդելու ու աշխարհը ճանաչելու համար բավական է ցատկել մի մեքենայի մեջ ու անընդհատ շարժվել, և ես իմ հնարավորությունների չափով հետևում եմ նրա խորհրդին:
Ճանապարհները միակ բանն են, որոնցից ես չեմ հոգնի, Հայաստանից էլ, գրքերից, մարդկանցից էլ, ու երևի այն բոլոր բաներից, որոնց մեջ դեռ բացահայտելու ինչ որ բան է մնացել:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Երբ քեզ թվում է, որ համարյա վերջացրել ես Հայաստանի բացահայտման գործընթացը, հայտնվում են մեկը մեկից մեկուսի, մեկը մեկից հետաքրքիր վայրեր, որտեղ չայցելելը հանցանք է: Եվ անընդհատ քո երկրով կամ առհասարակ շրջելու մեջ միայն մի վատ բան կա, որ գոյություն ունեն վայրեր, որոնցից այդպես էլ «հավեսդ» չես հանում: Այ օրինակ, Գյումրին` քաղաք, ուր միշտ ուզում ես վերադառնալ: Կամ Արագած լեռ` չնայած ճնշման նվազմանը, հիվանդացնող ցրտին ու վտանգավոր ճանապարհին, բարձունքը միշտ ձգում է, որովհետև իր մեջ թաքցնում է ամեն ինչին վերևից նայելու հաճույքը:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ընկերներիցս մեկն ասում է, որ մեր աչքը արդեն սովորել է մեր մոտի՝ Լոռու բնությանը, դրա համար ուրիշ տեղերինը ավելի հետաքրքիր է թվում: Դե էդպես է` բոլորն էլ ձգտում են նրան, ինչը չունեն:
Երբ սեփական հարմարավետության շրջանակից դուրս գալու համարձակություն ես ունենում, ու թողնում ես այն, ինչ արդեն սովորական է, ամեն նոր տերև սկսում է այլ կերպ խշշալ, քամին այլ կերպ է փչում, երկինքը ավելի կապույտ է դառնում:
Մի ամբողջ կյանքը այդպես էլ չի հերիքի բացահայտելու աշխարհիս ամեն անկյունը, չնայած մի կյանքն ինչ է` հազիվ մեկ դար, մարդկության ստեղծումից մինչև այսօրն ընկած ժամանակն էլ չէր հերիքի:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Եթե ինձ մնար, այսօր ևեթ մի հեծանիվ ու անձնագիր ձեռք կբերեի, Վրաստանով կանցնեի Սև ծով, այնտեղից՝ Եվրոպա, իսկ հետո դեպի օվկիանոս, դեպի Լատինական Ամերիկա, դեպի երազանք:

Իսկ առայժմ, երբ ամեն ինչ ինձ չի մնում, կարելի է և սահմանափակվել մեր 29.8 հազարով, պոկել պատանեկությունից բոլոր լավ բաները ու վայելել հարազատ մարդկանց հետ անցկացրած ժամանակը: