Երբևէ զգացե՞լ եք, որ ճանապարհը մուսա կանչելու ամենահարմար վայրն է: Այնտեղ շատերս ենք մի քանի ժամով պոետ, փիլիսոփա ու բանաստեղծ դառնում: Ափսոս, որ Վանաձոր-Ալավերդի ճանապարհին նոթատետրի մեջ արված նշումները կարող ես սեպագիր արձանագրության կամ հիերոգլիֆների նմանեցնել, բայց ոչ երբեք տառերի, թե չէ հիմա ինչե՜ր գրած կլինեի:
Անցյալ ամիս թղթակիցներից մեկն իր նյութում գրում էր, որ իր երբեմնի սիրած ճանապարհը հիմա անտանելի է դարձել: Իսկ ինձ համար այն երևի միշտ էլ սիրելի կմնա, որովհետև ճանապարհին ես տխուր մարդկանց չէ, որ նկատում եմ, ինչպես ուրախները ինձ չեն նկատում տխուր ժամանակ, այլ միայն երջանիկների, ովքեր գնում են նոր արկածների ու սեփական առասպելի հետևից, կամ վերադառնում են։
Բայց ճանապարհները միայն երջանկության հետևից չէ, որ տանում են, նրանց վերջում հիասթափություն էլ է պատահում, դրա համար պետք է ճիշտ կառավարել նրան և կարողանալ ճիշտ ժամանակին հետ դառնալ:
Հիմա չգիտեմ՝ ավելի շատ վախենում եմ, որ ճանապարհը մի օր շատ հեռուն կտանի ինձ, թե որ այդպես էլ կթողնի իմ բնակավայրում՝ խորունկ լեռների թողած փոքրիկ անցքերից աշխարհը զննելու: Չգիտեմ, ու դրանից էլ եմ վախենում: Բայց փորձը ցույց է տալիս, որ արած վատ բաները շուտով մոռացվում են, իսկ (լավ կամ վատ) չարածների ուրվականները երբեք հանգիստ չեն տալիս:
Մի օր մեր գյուղի ծայրին գտնվող ծառուղին ինձ կտանի սովորելու, աշխատելու ու նման բաների, մի օր էլ հետ կբերի այնպես, ինչպես տարել էր, ասես ոչինչ էլ չի փոխվել (եթե իհարկե ծառերը չկտրեն): Ու հարց է առաջանում. արդյո՞ք բոլոր ճանապարհները տանում են Հռոմ։ Ո՛չ, դրանք տուն են տանում: