Ցանկացած աբովյանցու, հատկապես դպրոցականի, եթե հարցնես, թե ճանաչո՞ւմ է պարոն Գարուշին, վստահաբար կարող եմ նշել, որ պատասխանը կլինի հետևյալը`«Հա, հա, իհարկե, ճանաչում եմ Գարուշ պապիկին»:

Ես չեմ հիշում, թե երբ առաջին անգամ հանդիպեցի Գարուշ պապիկին, բայց կարող եմ ասել, որ իր հսկայածավալ տեսադարանից տեսանյութ էր բերել գրականության ժամին ցուցադրելու համար։

Լավ, շտապեմ ասել, թե ով է Գարուշ պապին` Աբովյանի ակտիվ քաղաքացիներից: Նա ունի մեծ քանակությամբ տեսանյութեր տարբեր ասպարեզներից, նման տեսանյութեր անգամ համացանցում չես գտնի, շրջելով քաղաքի բոլոր դպրոցներով ցուցադրում է այդ տեսանյութերը, իսկ նրան ամենալավ նկարագրող բառը` Սևակապաշտ, այդպես է նա իրեն նկարագրում։

Ահա հերթական դասի զանգից ուշացած ես ու դասընկերուհիս շտապում էինք դասի, երբ փոխտնօրենը իր սենյակից ներս կանչեց: Երկուսս էլ վստահ էինք, որ լսելու ենք հետևյալ խոսքերը.

-Փորձեք չուշանալ դասից, իսկ աշխորհրդի արձանագրությունները մի՛ մոռացեք։

Բայց ներս մտնելուն պես տեսանք Գարուշ պապիկին։ Կարծես երկուսիս աչքերում էլ կար այդ վստահությունը, որ կրկին տեսաֆիլմ է բերել։ Բայց այս անգամ գալու պատճառը այլ էր` քաղաքի յուրաքանչյուր դպրոցից երկու աշակերտի պետք է տաներ Մրգաշատ գյուղ`մաճառի փառատոնի: Դե բնականաբար, երկուսս էլ ուրախացանք, որ այդ երկու աշակերտը մենք ենք, իսկ առաջինը բանը, որն անցավ մտքովս և բարձրաձայնեցի. «Վայ, ինչ լավ ա, 17-ի համար հրաշալի նյութ կստացվի…»