Լուսանկարը՝ Արեւիկ Մկրտչյանի
Ամեն մի քայլափոխի աղբ է կուտակված:
Նույնիսկ Վարդան Զորավարի սրբատեղիում ամենուրեք աղբ է: Միթե՞ կարելի է ուտելիքի մնացորդը թողնել սրբատեղիում: Մեծ հիասթափություն եմ ապրում, երբ տեսնում եմ այդ ամենը: Այդպիսի մեծ եւ պատմական գյուղում ինչպիսին Անգեղակոթն է, չի կարելի այդպես վարվել:
Լուսանկարը՝ Արեւիկ Մկրտչյանի
Այդ հարցով կարող է եւ պարտավոր է զբաղվել գյուղի ղեկավարությունը:
Ինձ հուզող հարցերից մեկն էլ հենց սա է:
Ես շատ եմ մտածում այդ սրբավայրի համար: Այնտեղ ամեն ինչ ավերակի է վերածվել: Նայելով հասկանում եմ՝ ինչ ենք կորցնում:
Սյուները ծռված են, առաստաղը՝ քանդված:
Լուսանկարը՝ Արեւիկ Մկրտչյանի
Շատ ցավալի է տեսնել սրբավայրն այդ վիճակում: Ինձ շատ է հուզում, թե ինչ ճակատագիր կունենա այդ սրբատեղին: Ես շատ կուզենայի համայնքի ղեկավարությունը եւ ժողովուրդը համախմբված վերանորոգեն ու մաքրեն:
Այստեղ կան նաեւ ջրհոր, որտեղից մարդիկ ջուր են խմում՝ ասելով, որ այդ ջուրը սուրբ ջուր է:
Ասում են՝ նաեւ սրբավայրում թաղված են Վարդան զորավարի մասունքներից: