Հարցազրույց փառատոնի մասնակից Մուշեղ Ավանբուլաթյանի հետ, ով ծնված օրվանից ապրում է Սարուխան գյուղում:

-Դուք քանի՞ տարի է, ինչ փուռ եք դնում:

-Ես 62 տարեկան եմ, իմալ ծնվել եմ, էս եմ տեսե, շատ վաղուց էլ փուռ եմ դրել:

-Ինչպես ե՞ք վերաբերվում փառատոնին, սիրո՞ւմ եք փառատոնը:

-Բա իհարկե, ո՞նց չեմ սիրում: Իմ երեխեքի, թոռների, հարսների, հարևանների հետ եկել, նշում ենք:

-Այս փառատոնը միայն ձեր գյուղո՞ւմ է տեղի ունենում:

-Ոչ: Ամեն տարի տարբեր գյուղերում է տեղի ունենում, ես արդեն 40 տարի էր, ինչ Ռուսաստանում էի, այնտեղ փուռ էի դնում, էլի հավաքվում էինք հարսներիս, թոռներիս, երեխեքիս հետ:
-Իսկ այստարածքը հատուկ ա՞յս միջոցառման համար է ընտրված:
-Այո, կարտոֆիլի ցանքատարածությունները գտնվում են այստեղ, դրա համար այստեղ ավելի հեշտ է միջոցառում անցկացնելը:

-Կպատմե՞ք «Կուլալի» կռվի մասին, Դուք դրան մասնակցե՞լ եք:

-Այո, գալիս էին, իրար տփում էինք, քարերով իրար խփում ու տուն էինք փախչում:

-Հիմա էլ ե՞ք կռվո՞ւմ:

-Ո՛չ, հիմա վերաբերմունքը փոխվել է միմյանց նկատմամբ, սկսել ենք հարգել իրար:

-Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր ժառանգները շարունակելո՞ւ են Ձեր գործը:

-Թոռներիս հմիկվանից բերել եմ այստեղ, որ ծանոթանան ավանդույթներին և ապագայում շարունակեն ու պահպանեն մեր ավանդույթները:

-Իսկ այս ավանդույթը հաջորդ տարիներին կլինե՞ն:

-Հուսով եմ կլինեն, ավելի լավ կազմակերպված և ավելի ճոխ