Բարև, մա՛մ։ Ո՞նց ես, ի՞նչ ես անում… Երկար ժամանակ է՝ չենք խոսել։ Գիտե՞ս, մա՛մ, կարոտել եմ քեզ շատ։ Գիտեմ, մա՛մ, քեզ երբեք չեմ ասել, որ կարոտում եմ, որ սիրում եմ շատ-շատ… Կներես, էդպիսինն եմ, ինչ անեմ, չեմ կարողանում զգացմունքներիս մասին խոսել, իսկ դու մտածում ես, թե քեզ չեմ սիրում։

Մամ, ախր քեզնից թանկ էլ ո՞ւմ ունեմ, ո՞նց կարող եմ չսիրել նրան, ում շնորհիվ ես գոյություն ունեմ։ Ուզում եմ էս նամակի միջոցով զգացմունքներիս գոնե 1%-ը նկարագրեմ։ Մամ, կյանքի էս դժվար փուլում մենք միասին չենք։ Էնքան եմ զգում կարիքդ… Գիտե՞ս, էնպես կուզեի հիմա կողքիս լինեիր։ Գլուխս դնեի ծնկներիդ ու մի կուշտ լաց լինեի։ Մանրամասն պատմեի էն բոլոր դժվարությունների ու ձախողումների մասին, որ պատահեցին ճանապարհին էս մեկ տարվա ընթացքում՝ երբ բաժանվեցինք իրարից, երբ որոշեցի, որ ես արդեն մեծ եմ, ես կարող եմ ինքնուրույն որոշում կայացնել ու կարող եմ քեզնից հեռու ապրել։

Խոստովանում եմ, մա՛մ, փոշմանել եմ, սխալվել եմ, խաբվել եմ… Կուզեի բարկանայիր ու ասեիր, որ դու զգուշացրել էիր, իսկ ես քեզ չլսեցի… Բայց, չէ… Դու երբեք էդպես չէիր ասի, այլ ուղղակի ամուր կգրկեիր ու կասեիր. «Ես քեզ սիրում եմ, իմ աղջիկ»։

Մամ, հիշո՞ւմ ես, ինձ հրաժեշտ տալուց ասացիր. «Կներես, իմ աղջիկ, ես չէի ուզի էսպես լիներ, բայց խոսք եմ տալիս՝ շուտ կվերադառնամ»։ Իրականում ես պիտի ներողություն խնդրեի, որ ցավ եմ պատճառել քեզ, որ մենակ եմ թողել։

Մա՛մ, իսկ հիշո՞ւմ ես, հաճախ էիր ասում. «Ի՞նչ էի անելու առանց քեզ, պստլոս, մամայի օգնական…»։ Իսկ ե՞ս, մամ, իսկ ե՞ս ինչ էի անելու առանց քեզ։ Ես էդպես էլ «մամայի օգնական» չեղա։ Ների՛ր, մա՛մ։ Սիրում եմ քեզ։