Լուսանկարը՝ Լիլիթ Խլղաթյանի
Գյուղի երեխա լինելով, էլի ուզում եմ խոսել գյուղական կյանքի մասին:
Գյուղացու կյանքը փոքր-ինչ դժվար է, գործերը՝ հոգնեցուցիչ, բայց կան պահեր, որոնք երջանկություն են պարգևում:
Ես ինքս շատ եմ սիրում կենդանիներ, նրանց մեջ միշտ տեսնում եմ հատկանիշներ, որոնք քչերն են նկատում: Մարդիկ իրենց վերապահում են հարվածել կենդանուն, երբ ցանկանան և որքան ցանկանան: Շատերը հաճույք են ստանում կենդանիներին տանջելուց, նրանք իրենց այդպես ուժեղ են զգում: Ես կենդանիներին ինձ բարեկամ եմ համարում, ինչ կարևոր է, որ խոսել չգիտեն, որ չեն կարող իրենց խնդիրների և ցավերի մասին բարձրաձայնել, դա դեռ ոչինչ չի նշանակում: Նրանք լսում են, տեսնում, հասկանում, ցավ են զգում, կարոտում…
Մայրիկս մի քանի ամիս առաջ փոքրիկ ճուտիկներ էր գնել: Երբ փոքր էին, շատ անգամներ ագռավները հասցնում էին գողանալ, իսկ մայրիկս սկսում էր նեղսրտել: Չէ որ այդքան հոգի էր դնում այդ ճուտիկներին մեծացնելու համար: Այսօր արդեն նրանք մեծացել և հավեր են դարձել:
Մի օր այնպես ստացվեց, որ հավերին ես պետք է կեր տայի: Վերցրեցի գարու ամանը, որ տանեմ գարի լցնեմ, մեկ էլ թիկունքից ոտնաձայներ լսեցի: Գլուխս թեքեցի և ի՞նչ տեսնեմ. հավերի խումբ հետևիցս գալիս է, ինչպես հրամանատարի հետևից…
Գիտե՞ք ինչ հաճելի պահ է դա, երբ այդ կենդանիները քեզնից խնդրանք ունեն և իրենց պաշտպանված են զգում քո կողքին:
Չգիտեմ, ուրիշները՝ ոնց, բայց ես ինձ լավ զգացի և շատ կարևոր:
Ես սիրում եմ բոլոր կենդանիներին: Լավ և վատ կենդանիներ չկան, բայց կան վատ մարդիկ, որոնք ամեն ինչի մեջ վատն են տեսնում: Մենք կենդանական սանդղակի գագաթին ենք գտնվում, բայց չպետք է մոռանանք, որ պատասխանատու ենք նրանց համար:
Ձմեռ է, եթե քաղաքում ես ապրում, ուշադիր նայրի շուրջդ. Նրանք մրսում են և սոված են: