Լուսանկարը` Անի Աճեմյանի
Օրերս հյուրընկալվեցի «Սարդարապատ» պարային համույթին: Համույթի ղեկավար Մուրադ Հակոբյանը բարձր է պահում հայի ոգին հայ ժողովրդական պարերով: Դասավանդվում է նաև աշխարհի տարբեր ժողովուրդների պարեր, դասական պար, ստեպ և այլն:
Լուսանկարը` Անի Աճեմյանի
Վաղուց եմ ճանաչում եմ այս պարային համույթի ղեկավար Մուրադ Հակոբյանին և ծանոթ եմ ստուդիայի «oրենքներին»: Ինչու եմ ասում «օրենքնե՞ր», քանի որ ընկեր Մուրադը պարի բնագավառում ունի իր յուրօրինակ մոտեցումները և պարային լուծումները: Մեծ քույրս չորս տարեկանից հաճախում էր «Սարդարապատ» պարային համույթ, երկու տարի առաջ լրացավ նրա ուսումնառության տասնմեկ տարին: Ընկեր Մուրադն այդ ժամանակ դիպլոմներ հանձնեց ավարտողներին: Նրանք, համերգի սկսվելու պահից մինչ համերգի ավարտը, արցունքն աչքներին, բայց ժպտալով, պարում էին: Համերգից հետո, երբ խոսեցի իրենց հետ, նրանք միայն ասում էին.
-Առանց պարի, առանց ընկեր Մուրադի, ինչպե՞ս ենք ապրելու:
Ասում էին, որ շատ դժվար է կտրվել մի վայրից, ուր անցկացրել են իրենց կյանքի մեծ մասը:
Լուսանկարը` Անի Աճեմյանի
Թեև ես չեմ պարել այնտեղ, բայց այդ տասնմեկ տարիների ընթացքում եղել եմ նրանց հավատարիմ հանդիսատեսը:
Այժմ ընկեր Մուրադի հետ դասավանդում է իր որդին՝ Էդգար Հակոբյանը, որը սիրով ընդունեց ինձ և թույլատրեց նկարահանել փորձերը: Այնտեղ տիրում էր շատ ջերմ, միաժամանակ, խիստ և պարարային մթնոլորտ: