Վերջապես եկավ բոլորիս կողմից այդքան սպասված տարվա եղանակը՝ ամառը: Մենք անհամբեր սպասում էինք ամառային արձակուրդներին, կարոտել էինք բակային խաղերը, ցերեկույթները ու բամբասանքները:
Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի
Ամառն այս տարի նույնպես իր հետ բերեց ջերմություն, արևոտ օրեր ու ամենակարևորը` բարձր տրամադրություն: Ողջ օրը երեխաները դրսում են, վայելում են կատարյալ հանգիստ:
Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի
Բացվել է տատիկների ու պապիկների «գործի սեզոնը», ամբողջ օրն անցկացնում են հողամասերում, այգիներում: Ես, Հասմիկն ու Անին որոշեցինք վերցնել ֆոտոապարատը և բարձրանալ «Սիմոյի» սար: Այդ սարը, ինչպես մեր գյուղում են ասում՝ յալը, հենց տարածքի սեփականատիրոջ անունն է կրում:
Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի
Երբ գյուղում բնակիչներին բաժանվել են հողատարածքներ, ընտանիքիս բաժին է ընկել հենց այս բարձր կետում գտնվող տարածքը: Հետո այստեղ պապիկս ու նրա եղբայրը կառուցել են տներ, որոնք միացած են իրար: Տան վերեւում սարն է: Բարձրանալով այնտեղ, նկարում էինք այն, ինչ տեսնում էինք շրջապատում: Անին անընդհատ նկարվում էր, իսկ ես ու Հասմիկը ֆոտոներ պատրաստում նյութի համար:
Լուսանկարը` Հասմիկ Գիվարգիզյանի
Հանդիպեցինք շանս՝ Լեսիին, նա ինչպես միշտ կողքիցս չէր հեռանում, անգամ մի րոպեով: Նա իմ պահապանն է: Այնուհետև նկատեցինք Կասանդրային: Երևի հարց առաջացավ, թե ով է նա:
Լուսանկարը` Սոնա Թումանյանի
Կասանդրան կով է: Կովն իրեն կարծես սիրված զգար, քանի որ նրան նկարում էինք: Ասեմ, որ շատ ֆոտոգենիկ կով էր:
Լուսանկարը` Հասմիկ Գիվարգիզյանի