Տանը աղ չկար, խանութներն էլ փակ են այդ ժամին: Ինչ արած, պետք է դիմել հարևան Վարդանուշ տատիկի օգնությանը: Նրա թոռնիկներն էլ նոր էին եկել արտասահմանից: Նրանց տանը շատ զբաղված կլինեին, բայց ուրիշ տարբերակ չունեմ: Բացում եմ դարպասը և կանչում` Վարդուշ տատիկ: Դուրս է գալիս և մոտենալով` ինձ փորձում ճանաչել:
-Ախ, այդ դու ես, իմ քաղցրիկ, ի՞նչ է պատահել:
-Աղը վերջացել է, խանութներն էլ փակ են, եթե խնդրեմ, մի փոքր կտա՞ք:
-Իհարկե, անցիր ներս, հիմա կբերեմ:
Մտնում եմ ներս, սակայն ոչ ոք ինձ չի նկատում, ամեն մեկի ձեռքին մի հեռախոս և պլանշետ կա, նրանք նստած են և գրում են ինչ-որ բաներ, ինձ այնպես ավելորդ և վատ եմ զգում այդ միջավայրում, միաժամանակ հասկանալով, որ այստեղ ոչ ոք ինձ չի նկատի, ստիպված դուրս եմ գալիս և տեսնում Վարդուշ տատիկին` մի աման աղով:
-Շնորհակալություն,- ասում եմ ես և գալիս տուն: Իմ այդ օրվա տեսածը այնքան էր ազդել ինձ վրա, որ հիմա ինձ միայն այդ հարցն է հուզում, թե ինչու մարդիկ, իրական շփումը թողած, նախընտրում են այդ անհետաքրքիր և ձանձրալի համացանցային շփումը: Չէ՞ որ այդպես շփվելով մարդիկ սկսում են մոռանալ զգացմունքների, մարդկային վերաբերմունքի և առհասարակ հոգևոր արժեքների մասին, կորցնում են ջերմությունը միմյանց նկատմամբ: Տեխնիկան այնքան է զարգացել, ամենուրեք այդ համակարգիչներն են, և երեխաները,զբաղվելով համակարգչային խաղերով և սոցցանցերով, մոռանում են դասերի մասին և իրենց ամենալավ շրջանը` մանկությունը, անցկացնում չոր ու ցամաք համակարգչի առջև: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, արագ-արագ սովորում էի դասերս, որ շուտ վերջացնեի, գնայի դուրս «գործնագործ» կամ «բռնոցի» խաղալու, իսկ հիմա երեխաները շտապում են վերջացնել դասերը և նստել համակարգչի առջև: Չեմ էլ ուզում պատկերացնել, թե ինչ կլինի ապագայում, եթե այսպես շարունակվի տեխնիկայի զարգացումն և տարածումը: Բոլորը կմոռանան մարդկային, իրական շփման մասին և կամաց-կամաց բոլոր մարդիկ ռոբոտներ կդառնան: Հուսով եմ, մի օր այս ամենի վերջը կդրվի, քանի դեռ Երկիր մոլորակը չի դարձել Վիրտուալ մոլորակ: