Ընդամենը օրեր առաջ Գյումրին վայելում էր տաք ու հաճելի եղանակ: Բոլորը դռները բացել էին և փոխարենը վարագույրներ կախել: Բակից լսվում էր երեխաների աղմուկը, տատիկների բամբասանքը, պապիկների նարդիի զառերի կտկտոցը, մայրիկների բղավոցը. «Այ՛ տղա, հերի՛ք է, տուն արի, դաս էրա»: Իսկ հայրիկները բացել էին ավտոտնակի դռները և իրենց մեքենաներով էին զբաղված: Ես էլ որոշեցի զգեստապահարանիս մեջ լուրջ փոփոխություններ անել: Դուրս հանեցի «աշուն-ձմեռ» հավաքածուս՝ տեղը զիջելով «գարուն-ամառ» հավաքածուիս, ապա մայրիկիս ձայնը լսելով՝ դուրս եկա սենյակից.
-Ի՞նչ կենեիր ըտկան վախտ սենյակդ:
-Հեչ, մա՛մ, շորերս կդասավորեի:
-Էլի քանդե՞լ էիր սաղ:
-Չէ, մա՛մ, հակառակ, կարևոր գործ էրեցի:
-Ի՞նչ գործ:
-Կարճթև շորերս եմ առաջ բերել, ձմեռայինները՝ հավաքել:
-Բալա՛, էս եղանակը փոփոխական է, շուտ է հըլը:
-Չէ հա, արդեն տաքցել է լրիվ:
-Լավ, դու գիտես, հետո չըսես` չըսեց:
-Ահա:
Ու կրկին գնացի սենյակ, որպեսզի վաղվա օրվա հագուստ որոշեմ: Որոշեցի: Ասեմ, որ «գարուն-ամառ» հավաքածուից էր:
Եկավ հաջորդ օրը: Արթնացա, սովորականի պես նախաճաշ, լվացվել:
Հերթը հագուստինն էր, ու կրկին մայրիկի ձայնը լսվեց.
-Դուրսը սառնամանիք է, երեկվա որոշածդ շորերը չհագնիս:
Ի՞նչն է սառնամանիք, հնարավոր չէ` վստահ ասացի:
-Ել դուրս, տես,- ոչ պակաս վստահ ավելացրեց մայրիկս:
Համոզվելու համար դուրս եկա բակ, ապա վազեցի սենյակ: Տակն ու վրա արեցի ամբողջ պահարանը, գտա ձմեռային տաք հագուստներիցս մեկը: Չեք պատկերացնի, թե ինչպես էր փոխվել եղանակը: Ուղղակի անբացատրելի է այդ պահը, երբ նախորդ օրը տա՜ք, շո՜գ, պայծա՜ռ, իսկ հաջորդող օրը՝ քամի՜, մռա՜յլ , ցու՜րտ…
Իսկ երբ դասից եկա տուն, տանեցիները կարգադրեցին սենյակս կարգի բերել, և ես ստիպված եղա ամբողջը հետ դասավորել: