16.03.18

-Հայկո, Ֆլեքսի պատասխանները եկել են: Անուշն ու Վալենտինան չեն անցել: Շուտ ստուգի մեյլդ` տես գոնե դու անցե՞լ ես,- դպրոցում ոստրեի նման նստած էի, երբ մայրս այս խոսքերը արտաբերեց իր ռուսական շրթունքներից:

-Օ, Տիեզերք,- տակնուվրա եղան ներքին օրգաններս,- բայց անցնողներին զանգում են, մենակ չանցնողներին են նամակ ուղարկում,- այդժամ հուզմունքս և հիասթափությունս կաթի և սուրճի պես միաձուլվեցին:

-Մեկ ա` մի հատ ստուգի:

Ստուգեցի` չէի անցել…

21.03.19

-Հայկ, անցնողներին էսօր զանգել են` քեզ չե՞ն զանգել,- հաղորդագրություն ստացա Անուշից: Այս տարի էլ էինք փորձել ներխուժել ԱՄՆ` Միացյալ Նահանգների կառավարության հովանու ներքո (այս տարի էլ էինք դիմել Ֆլեքսին): Ուղղակի այս անգամ առանց Վալենտինայի: Պարզվեց` նա երկու օրով «ծեր ա» Ֆլեքսի համար: Մեզ հետ էր նաև արևաշուք Արփինեն, ցավոք, ՖԼԵՔՍ-ը բավականաչափ լավը չէր նրա համար (տխուր էմոջի):

-Չէ, Անուշ, չեն զանգել: Բա քե՞զ,- անհասկանալի զգացողությունների տեղատարափ` ուրիշ ոչ մի կերպ չեմ կարող բնութագրել:

-Չէ, չեն զանգել: Լսի, ոնց որ էս տարի չանցնողներին էլ են զանգում:

-Լավ, որ զանգեն` անպայման կասես,- ճանաչելով Անուշին, ես գիտեի, որ եթե ինքն անցնի ու ես չէ`  չի ասի, որ ինքը անցել է, որպեսզի ես չտխրեմ կամ չնեղանամ:

Ինչևէ, մեզ ոչ ոք չէր զանգել, այդ իսկ պատճառով էլ շարունակում էի ամիոբայի ռեժիմով ապրել ու բացի փլաններումս գրած պլաններից ամեն ինչով զբաղվել: Օրինակ, ինստայում թափառել, ֆեյսբուքում ճոճվել, ինստայում թափառել, ֆեյսբուքում ճոճվել…

-Ալլո՞:

-Բարև ձեզ, Հայկ Սարգսյանի հե՞տ եմ խոսում:

-Այո,- գաղտնի ու էլեգանտ ձայնի տոնով պատասխանեցի ես:

-Ձեզ անհանգստացնում են Ամերիկյան խորհուրդների գրասենյակից,- ահա, էս տարի անգամ պարտվողներին են զանգում, ուրեմն ես պարտվող եմ` կարճ նրա մասին, թե ինչպես է մեր ուղեղը ֆիլտրում ինֆորմացիան,- շնորհավորում ենք ձեզ, դուք դարձել եք Ֆլեքս ծրագրի հաղթող

-Ի՞նչ, ահ, լու՞րջ եք ասում,- մաման կողքից զգում ա, որ մի բան կատարվում ա, ու ինձ ուզում ա հասկացնի, որ պատասխանեմ, թե ով ա զանգել ու կամաց հարցնում ա` ֆլեքսի՞ց են զանգել, բայց ես էքստազի մեջ եմ ու չեմ նայում նրան:

-Այո, այո: Շնորհավորում ենք:

-Մերսի շատ…

-Մամ, ես հաղթել եմ Ֆլեքսը,- չգիտեմ, թե ինչպես նկարագրեմ հույզերս: Պատկերացրեք, թե ձեր առջև հայտնվել է փիրուզագույն առյուծ, որի մասին դուք 2 տարի է, ինչ երազում էիք: Պատկերացրեք, թե ձեզ նվիրել են ադամանդե քարով մատանի, որը կշռում է 5 կգ, ու դուք այդ մատանին կարող եք վաճառել: Պատկերացրեք, թե դուք հովազ եք ու վերջապես գտել եք միայնակ եղնիկի ու պատրաստվում եք նրան հոշոտել: Լավ, դա ահավոր համեմատություն էր… Երջանկությունս տևեց 38,9 վայրկյան, քանի դեռ չհիշեցի Անուշի մասին: Այն վերափոխվեց սրտի արագ տրոփյունի` բա Անուժ Անո՞ւշը:

-Ան, ինձ հենց նոր զանգեցին:

-Ինձ էլ:

-Ու՞, անցել ես:

-Անցե՞լ ես ,-միաժամանակ գրենցինք իրար:

-Հա…

-Հա,- ես սկսեցի գոռալ ինչպես ատամնաբուժարանում առանց անզգայացման ատամ հանող հիվանդը:

-Ա….

-Ա…

-Չեմ հավատում, ա…

-Ա…

Шёл четвёртый час: Մաման մեր բոլոր հարազատներին, ծանոթներին, ընկերներին զանգում ու տեղյակ էր պահում, որ ես ու Անուշը անցել եք ֆլեքսը:  Ես նույնպես ինձ չկորցրեցի ու ֆեյսբուքում ստատուս գրեցի: Ի՞նչս ա պակաս, որ…

Էստեղ կարող էր լինել խոհափիլիսոփայական պերճախոսություն` չհանձնվելու մասին, ու այն կլինի (լավ ոչ այդքան պաթոսախեղդ, ստեցի): Երազանքնե՞ր, վատ ա հնչում, չէ՞: Մի տեսակ անիրական ու ֆանտազիայի ճահճից: Երբ 2 տարի առաջ Խաղաղության կորպուսի կամավորից իմացա, թե ինչ է ֆլեքսը, իմ երազանքն էր` դիմել դրան ու մասնակցել: Ես երազում էի Ամերիկա գնալու մասին: Բայց երբ անցյալ տարի ես իմացա, որ չեմ անցել, երազանքս փուչիկի պես տրաքեց: Բայց ես ռետինից էի` չկոտրվեցի: Այդժամ սկսեցի ինքնակատարելագործվել ու վերլուծել քայլերս: Հասկացա, որոնք են սխալներս ու աշխատեցի դրանք շտկել: Ես հասա իմ ուզածին:

Ոչ ոք բախտավոր չի ու ոչ ոք բախտի բերմամբ հաջողության չի հասնում: Մի կոտրվեք ու թույլ մի տվեք, որ ընկճվածությունը հաղթի ձեր միջի նպատակասլացին: Ու երբեք, երբեք ու էլի երբեք մի հանձնվեք: Բոլորին տիեզերական փոշի եմ «հուու» անում ու ասում` Valar Morghulis, քանի որ շուտով «Գահերի խաղի» վերջին եթերաշրջանի պրեմիերան է: