Լաուրա Մանուկյան (Երեւան)ի բոլոր հրապարակումները

«731 օր քեզ համար». Տա Թևեր

Բանակ ուղարկված հազարավոր նամակների մեջ այդ նամակը ոգեշնչող ու ոգևորող էր թե՛ նամակագրի համար, և թե՛ հասցեատիրոջ։ Նամակ, որը պատճառն էր հետագայում այս գրքի լույս ընծայման։

Հունվարի 28-ին Խնկո Ապոր գրադարանում տեղի ունեցավ Տա Թևերի՝ «731 օր քեզ համար» գրքի շնորհանդեսը։

-Գիրքը 2014 թվականին բանակ զորակոչված երիտասարդի մասին է։ Նվիրված է սահմանին ծառայող զինվորին ու նրան թիկունքում սպասող հայուհուն,- նշեց հեղինակը։

-Ինչպե՞ս ծագեց գիրքը գրելու գաղափարը։

-Գաղափարը ծագել է 2015 թվականին, երբ նամակ էի գրել և ուղարկել զինվորներին։ Նամակը մեծ արձագանք ստացավ նրանց կողմից, անդադար նամակներ էի ստանում, որ ոգեշնչվել են։ Ու հետագայում նամակս նաև տպագրվեց։ Իսկ հետո ինձ ուղղված նամակներից հասկացա, որ տղերքի համար ու իրենց մասին պետք է գրեմ։ Քանի որ փոքր տարիքից միշտ մտածել եմ հայրենիքին պարտք լինելու մասին, որոշեցի, որ ես էլ այսպես պարտքս պետք է մարեմ։ 2016 թվականի հուլիսի 31-ից սկսեցի գրել գիրքը։

-Ինչպե՞ս ծագեց գրական կեղծանուն (Տա Թևեր) ունենալու գաղափարը։

-Կեղծանուն ունենալու գաղափարը ծագել է հենց այն ժամանակ, երբ տղերքը պատասխանում էին՝ դուք ձեր նամակով թևեր եք տալիս մեզ, հենց այդտեղից էլ առաջացավ Տա Թևեր գրական անունը։

Գրքի գլխավոր նպատակը այն է, որ հասնի զորամասեր, քանի որ այն հենց սկզբում էլ գրվել է զինվորների համար, որ իրենք իմանան, որ երբեք մենակ չեն, որովհետև շատ հաճախ ասում են, որ իրենց սպասողները իրենց սիրելիներն են միայն։ Բայց երբ սկսել էի գրել գիրքը, ես չունեի զինվոր ու գրել եմ այն քրոջ սրտով։ Գրել եմ, որ ապացուցեմ ու ասեմ նրանց, որ մենակ չեն, մի ամբողջ ազգ հավատով սպասում է իրենցից յուրաքանչյուրի վերադարձին,- եզրափակեց Տա Թևերը։

Laura Manukyan

Հետհաշվարկ

-Պապ, մի նորություն եմ ասում, բայց պիտի մաղարիչ անես,- ասաց եղբայրս ինքնագոհ հայացքով:

-Է՜, այ տղա, էլի սկսեցիր, ասա` տեսնեմ,- Արմանի նեղացած հայացքը տեսնելով պապն ասաց,- կտամ, կտամ, ասելիքդ ասա:

-Պապ, հոպարն էր զանգել, ասեց, որ գալիս են:

Պապիս աչքերն արցունքով լցվեցին, երկար էր սպասել այդ պահին:

Տատս էլ էր սպասում, մինչև վերջ: Բայց այդպես էլ չտեսավ: Տատս ինձ համար ամենակարևոր մարդկանցից մեկն էր, շատ եմ կարոտում, կրում եմ հենց իր անունն ու հպարտանում: Հիմա էլ, երբ պատմում եմ, հուզմունքս չեմ կարողանում զսպել: Խոսում եմ իր հետ միշտ, պատմում ամեն ինչ, ու հա, ինքը գիտի, որ հորեղբայրս գալիս է: Ինչո՞ւ եմ միշտ տատիկիս մասին ներկայով խոսում, որովհետև ինքն ապրում է, ապրում է իմ մեջ, ինձ հետ:

Հորեղբայրս տարիներ առաջ էր հեռացել Հայաստանից ու բնակություն հաստատել ԱՄՆ-ում, մոտավորապես տասներեք տարի առաջ: Ոչ թե հորեղբայրս, այլ հորեղբայրներս, բայց մյուս հորեղբայրս ավելի վաղուց էր տեղափոխվել և անցյալ տարի եկավ հայրենիք. ոչ պակաս երկար դադարից հետո:

Ճիշտ չէ այն միտքը, թե ծնողներնն ուրախ են, որ զավակները գնում են «ավելի լավ կյանք կառուցելու», նրանք մինչև վերջ սպասում են զավակներին, ինչպես տատս:

Շուտով կլրանա պապիս ութսուներորդ տարեդարձը, իսկ տատս, տատս էլ չկա:

Որոշել ենք մեծ շուքով նշել պապիս տարեդարձը, չէ որ ընտանիքս միասին է գրեթե: Ինչու գրեթե, որովհետև տատս է պակասում:

Տատս չկա, բայց նայում է մեզ վերևից, ու ջրում ծառը՝ իր սիրուց ծնված սիրո տոհմածառը:

Հետհաշվարկ. մնաց տասնհինգ օր: