2018-ը բավականին հաջողակ տարի էր: Դե, հասկանում եք. համալսարան, նոր միջավայր, որը ամեն օր ավելի ու ավելի սիրելի է դառնում: Առաջին անգամ Եվրոպայում եղա, ու կյանքումս դրական փոփոխությունները դեռ շարունակվում են:
Պետք է, որ ամեն ինչից գոհ լինեմ, բայց ի՞նչ է պետք սպասել 2019-ից, եթե 2018-ում առաջին անգամ մտքովս արտագաղթ բառը անցավ: Գիտեք, դա ցույցերի ժամանակ էր, երբ մեծամասնությունը ոգևորված պլաններ էր կառուցում Հայաստանի հետ կապված: Եվ ես ինքս ճանաչում եմ նրանց, ովքեր խոպանից եկան Հայաստան, որ վաճառեն իրենց տունը, բայց չվաճառեցին, որովհետև հույս ունեին, որ մի օր իրենց պլանները այդ տան հետ կկապեն: Իսկ ես ծրագրեր էի ուսումնասիրում, որոնցով հնարավոր լինի երկրից դուրս գալ:
Ես ամեն օր փորձում եմ հավատալ նոր սկզբի հաջողությանը, համոզելով ինձ, որ ժամանակ է պետք և այլն: Բայց հիմա ցույցերին չմասնակցելու որոշումս օր օրի իրեն ավելի ու ավելի է արդարացնում: Հնարավոր է կրկնվեմ, բայց մարդկանց ուրախ դեմքերը ինձ համար դրական փոփոխություն չէ: Երջանիկ գործազուրկ մարդը, ով օրվա հացի գումարի հարցը չի կարողանում լուծել, կառավարության հաջողության գրավականը չէ: Ստամոքսի դատարկությունը, կներեք, բայց դեմքի ժպիտով չի փարատվում: Ու գիտեմ, որ իմ տեսակետի հետ չեք համաձայնի, ու փորձը ցույց է տալիս, որ ձեր միակ փաստարկը «բա էն ժամանակ լա՞վ էր» արտահայտությունն է լինելու: Ու ես էլ հերթական անգամ պետք է ասեմ, որ ոչ, լավ չէր, բայց մտածում եմ, որ հիմա ավելի վատ է լինելու: Գիտեմ նորից հոռետեսություն եմ անում:
Հիմա մնում է ասեմ, թե ինչ եմ սպասում 2019-ից: Հուսով եմ, որ 2020թ-ի նախաշեմին ամենադրական մտքերով կկիսվեմ ձեզ հետ, ու այս և մնացած հոռետեսական նյութերիս համար էլ անկեղծորեն կզղջամ:
Ընտրություն կատարելը նախ և առաջ պատասխանատվություն է: Ինչպես միշտ, այնպես էլ հիմա, մեր հասարակության մեծամասնությունը չի գիտակցում դա: Այս ընտրությունների ժամանակ եթե ընդունենք, որ մարդկանց, օրինակ, 30%-ը երկրում չէր, կամ այլ պատճառներ ուներ ընտրության չգնալու համար, ապա ես ուղղակի համոզված եմ, որ մի 20%-ին էլ դա ուղղակի հետաքրքիր չէր: Չէ, ես չեմ խոսում ընտրությանը մասնակցողների քանակից, ես խոսում եմ, նրա մասին, որ մեր երկրի համար նման կարևոր պահի կան մարդիկ, ովքեր թքած ունեին այս ընտրությունների, հետևաբար նաև երկրի ապագայի վրա: Մեր հասարակության մեջ գրեթե գոյություն չունի այն գաղափարը, որ մեր մի քվեն ինչ-որ բան փոխելու առարկայական ուժ ունի: Շատ երիտասարդներ, այդ թվում նաև ես, այս տարի առաջին անգամ էի ընտրում: Եվ հնարավորություն ունեի քաղաքացիական պարտքս կատարել և քվեաթերթիկի վրա նշում անելով լիովին գիտակցել, որ հիմա ես էլ եմ պատասխանատվություն կրելու: Որ հետագայում խորհրդարանում ընդունված ցանկացած որոշման համար, հենց ես եմ պատասխանատու: Ուրախ եմ, որ այս անգամ ընտրողներից և ոչ մեկը, իրավունք չի ունենա ասել, որ մեր վատ սոցիալական պայմանների կամ այլ խնդիրների համար կառավարությունն է մեղավոր: Ոչ՛, մենք պետք է լիովին գիտակցենք, որ ամեն ինչ՝ թե՛ լավ, թե՛ վատ, միայն և միայն մեր ընտրության արդյուքն է լինելու: Ու այս անգամ չենք կարող մեր ընտրությունը քվեները կեղծելու տակ թաքցնել, որովհետև հիմա կարծես թե բոլորս համոզված ենք ընտրությունների արդար լինելու մեջ: Հուսով եմ, որ այս ընտրությունները թույլ կտան նոր կառավարությանը ամրապնդել իր դիրքերը և սկսել գործել ի շահ ժողովրդի: Ակնկալում եմ տեսնել արարքների համար պատասխանատվություն կրող նոր կառավարություն և իրապես հասուն հասարակություն: Չնայած գրեթե համոզված եմ, որ ակնկալիքներս չեն արդարացվելու: Մեր ազգը երբեք այնքան հասուն չի լինի, որ` ում ես ընտրելու հարցին, պատասխանի, որ դա ընտրական գաղտնիք է: Եվ նույն կերպ էլ այնքան հասուն չի լինի, որ չհարցնի դրա մասին: Քո ընտրության մասին բարձրաձայնելն էլ, լռելն էլ քո ընտրությունն է, հարցը դրա մեջ չէ: Հարցը իրավական գիտակցության բացակայությունն է…
