Ոտքերս քայլեցին՝ ու ինձ դարձյալ քեզ մոտ բերեցին,
ձեռքերումս` շուշաններ,
աչքերումս` արցունքներ,
Ամեն քայլ մի հիշողություն էր կուլ տալիս լուռ,
Պապ ջան, էստեղ եմ, լսու՞մ ես դու ինձ,
Էլ ոչ ոք չունեմ, որ հասկանա հիմա…
Ծնկի եկավ՝ լուռ, հեկեկաց դանդաղ,
Ոչ թե աղմկոտ, այլ խոր, խեղդված,
Որ աշխարհը չլսի, բայց քարը հասկանա,
Որ գոնե այնտեղ իրեն դատող չկա…
Պապիկ, շշնջաց, – սիրտս հալվեց արդեն,
Ո՞ւմ մոտ գնամ, որ չխաբեն ինձ էլ երբեք.
Ո՞ւմ պատմեմ ցավս, որ չդառնա զենք,
Ո՞վ գրկի ինձ, առանց հարց ու պայման,
ում ուսին հիմա գլուխս ես դնեմ ու ներսիս ցավը բաց արտահայտեմ:
Ծաղիկները հպվում էին ափին՝ մեղմ,
Թվում էր՝ նրանք են միակ գուրգուրանքը հիմա,
Թվում էր՝ բնությունն է լսում իրեն,
Երբ մարդիկ լռեցին ու թողեցին նրան միայնակ:
Քարը լուռ էր, բայց թվում էր՝ տաք,
Թվում էր՝ կարոտով գրկեց աղջկան քնքուշ,
Որ գոնե մի պահ, այս խառն աշխարհում,
Նա զգա՝ դեռ կա մի տեղ, ուր իրեն սպասում են լուռ:
Կենացդ լինի
Բարով գնաս, դավաճան իմ սեր,
Ես քեզ հավատացի կույր աչքերով,
Սիրտս բացեցի լուռ հայացքներով,
Նայում էի քեզ՝ հույսով, հավատով,
որ հոգիս կլցնես խինդով, ժպիտով,
Մինչ դու որոնում էիր մեկ այլ ուրիշի…
Ի՞նչն էր պակաս, ախ, այս սիրո մեջ,
Որ խաբեցիր ժպիտով մեղմիկ։
Գուցե խոսքերս շատ էին խորը,
Թե՞ իմ լռությունն էր քեզ ծանր բեռ,
Ինձ տվեցի, մինչ դու խաղում էիր,
Սերը դարձավ քեզ համար պարզապես մի դեր։
Բայց թող գնա՝ քամու պես արագ,
Ինձ ցավով թողած, քեզ ժպիտով լուռ,
Քո վառած կրակը մոխիր դարձավ,
Բայց ես կվերածնվեմ՝ կրկին ու լուռ….
