Մանկությունը այն ժամանակաշրջանն է, երբ դու ամենաանմեղ ու ամենագեղեցիկ տարիքում ես գտնվում: Աշխարհը քեզ համար լրիվ նոր է, և ամեն օրը քեզ համար մի նոր բացահայտում է, երբ առաջին անգամ շոկոլադ կամ պաղպաղակ ես փորձում, կամ առաջին անգամ ինչ-որ մեկի հետ ընկերանում ես: Երբ ստիպված չես դպրոց գնալ, ինչ-որ բան սովորել կամ աշխատել: Երբ քեզ համար ամենավատ բանը կարող է լինել այն, որ մայրիկը քեզ կանչում է տուն: Դրա համար էլ միշտ ցանկություն է լինում թեկուզ մեկ օրով վերադառնալ մանկություն:

Ինչ-որ մեկը կցանկանա գնալ իր սիրելի պաղպաղակն ուտելու համար, ինչ-որ մեկը՝ դրսում վազվզելու և խաղեր խաղալու, ինչ-որ մեկը` կորցրած տատիկին գրկելու ու նրանից գրպաններում պահված կոնֆետը ստանալու համար, ինչ-որ մեկը որևէ կոնկրետ պահ վերապրելու կամ պարզապես մանուկ լինելու համար…

Դրա համար ես որոշել էի իմ մտերիմ մարդկանցից հարցնել, արդյոք նրանք կցանկանային վերադառնալ մանկություն և ինչի՞ համար կցանկանային վերադառնալ, ի՞նչն են ամենաշատը կարոտում:

Սիրով ձեզ եմ ներկայացնում մեծահասակ-մանուկների մտքերից:

***

Իհարկե կցանկանայի: Կյանքի ամենակարևոր, ամենաուրախ, ամենաանհոգ տարիները հենց մանկության տարիներն են:

Ինձ համար ամենավառ հիշողությունը շոկոլադներն են, որ «տոննաներով» էի ուտում, որ էն, ինչ ուզել եմ, ունեցել եմ ու ինձ երջանիկ եմ զգացել նույնիսկ ամենափոքր բանը ստանալով:

Արդեն իսկ բնավորության գիծ դարձած ամենասիրելի հիշողություններիցս մեկն էլ այն է, որ գիշերը, անպայման, կիսաբաց աչքերով վազում էի պապայի գրկում քնելու: (Մարիամ, գրված` 07.12.2016 թ., 12:17)

***

Այո, իհարկե: Մանկությունը ամենապարզ տարիներն են յուրաքանչյուրիս համար, երբ կարող ես ուրախանալ ընդամենը տիկնիկ ստանալով (չնայած՝ հիմա էլ շատ բան չի փոխվել):

Շատ կցանկանայի նաև այն պատճառով, որ ավելի շատ լուսանկարներ և «վիդեոներ» ունենայի, քան հիմա ունեմ: Ավելի հետաքրքիր կլիներ տեսնել, թե ինչպես եմ մեծացել, փոխվել:

Բայցի դրանից՝ մանկության տարիներին խելոք երեխա էի` «բորշ» էի ուտում:

Ամենասիրված հիշողություններիցս մեկը տեղի է ունեցել, երբ քրոջս և քեռուս աղջկա հետ խաղում էինք: Խաղի ընթացքում ես և քեռուս աղջիկը չգիտեմ՝ ինչի համար սկսեցինք կռվել, իսկ քույրս` Տաթևը, առանց իմանալու կռվի պատճառը, եկավ և ապտակեց Անիին:

Նաև սիրում եմ այն հիշողությունը, որ Ձմեռ պապիկը ինձ և Անիին «աման-չաման» էր նվիրել, Անիինը քիչ էր, ու նա գալիս էր ու ինձանից պարտքով թավա էր տանում:

Այսքանը իմ սիրելի մանկությունից: (Ռիմա, գրված` 07.12.2016 թ., 12:23)

***

Այո, կցանկանայի: Շատերը չեն հիշում իրենց մանկությունը և ինչ-որ բաներ մտաբերում են միայն մեծերի պատմելով: Ես նույնպես շատ աղոտ եմ հիշում մանկությունս և կցանկանայի վերադառնալ, քանի որ դրանք իմ ամենաուրախ, ամենաանհոգ և հետաքրքիր տարիներն են եղել: Հիմա ոմանք նաև նկարներով կարող են տեսնել իրենց, բայց ես շատ քիչ նկարներ ունեմ, դրա համար էլ կցանկանայի վերադառնալ, իմանալ ինչպիսին եմ եղել, ինչպես եմ արել առաջին քայլերս և այլ բաներ: Ես իմ երեխաների համար անպայման «օրագիր» կպատրաստեմ, որ նրանք հնարավորինս շատ հիշողություններ ունենան իրենց մանկությունից: Այնտեղ կլինեն իրենց բոլոր նկարները և իրենց հետ կապված ամենահետաքրքիր պահերի մասին հիշողությունները: (Լուսինե, գրված` 16.12.2016 թ., 11:40)

***

Միանշանակ, ցանկությունս ահռելի է: Դրանք ամենալավ ու անհոգ տարիներն էին:

Կուզեի վերադառնալ մեր` աթոռների և ծածկոցների ամբողջությունից կազմված «քոլիկների» և այն զգացողությունների համար, թե ինչպես էինք մեծ եռանդով մտնում դրանց մեջ…

Կամ մեր հորինած խաղերի համար, օրինակ` «տնօրեն-տնօրեն»-ը, Աշը տնօրենն էր, ես՝ իր քարտուղարուհին, իսկ Հռիփը` Շվեյցարիայի բանկի աշխատողն էր, ումից միշտ զանգում ու փող էինք ուզում: Տանը մի անլար հեռախոս ունեինք, որի անունը «ճուտ» էր, և երբ գործի մեջ պետք էր լինում զանգեր կատարել, «ճուտ» հեռախոսն էինք օգտագործում:

Շատ բաներ կան իմ անուշ մանկության էջերում: Դրանք միշտ ինձ հետ են… (Անի, գրված` 23.12.2016 թ., 21:12)

***

Կցանկանայի… Կցանկանայի որոշ դրվագներ նորից ապրել: Իմ մանկությունը շատ հետաքրքիր խաղերով (կարևորը՝ ոչ համակարգչային) ու երջանիկ պահերով է անցել:

Շատ կարոտում եմ մեր խաղերը` «հալամուլա», «պախկվոցի», երբ գնում էինք մեր բարեկամների բակ, որը մեր տանը շատ մոտ էր ու մինչև ուշ երեկո մնում էինք այնտեղ: Կարոտում եմ նաև այն պահերը, երբ մեր ծնողները մեզ ստիպելով, երբեմն նաև «սպառնալով» էին տուն տանում:

Ես և քեռուս տղան նույն դասարանում ենք սովորել և մեկ բակում ենք մեծացել: Փոքր ժամանակ իրար հետ շատ էինք կռվում և այդ կռիվները իրենց շարունակությունն էին ունենում նաև դպրոցում: Մեր կռիվները հաճախ պատճառ էին դառնում նաև այն բանի, որ մեր ծնողների միջև նույնպես վեճեր էին առաջանում:

Ես իմ խաղընկերների հետ հաճախ էի բարձրանում մեր տան հետևում գտնվող բարձր տարածքը, որը մենք կոչում էինք «դիք»: Մենք այն տարածքների էինք բաժանում ու մեծահարուստներ էինք խաղում, իրար հյուր էինք գնում:

Աաաա… Հիշեցի նաև իմ և Մարիամի սրճարանը: Մենք մենյու էինք կազմել ու մեր պատրաստած բլիթները, թեյը և սուրճն էինք առաջարկում:

Ամեն օրը տարբերվող ու հետաքրքիր էր: Առավոտները շատ շուտ էինք արթնանում, որ իրար տուն հյուր գնայինք: Չնայած ինչ հյուր` մենք արդեն տան անդամներ էինք դարձել, և վաղ առավոտից մինչև ուշ երեկո իրար հետ էինք:

Նաև հիշեցի այն, որ ուզում էինք մեր տան ու Մերիենց տան միջև եղած պատը քանդել, որ էլ առանձին տեղերում չքնեինք:

Ես իսկապես շատ լավ մանկություն եմ ունեցել: (Անահիտ, գրված` 04.02.2018 թ., 15:19)