Մի առավոտ արթնացա արտասովոր կերպով: Ձեռքս լիզում էր իմ կատուն, որին անցած գիշեր եղբայրս էր տուն բերել: Դե, պատկերացրեք 11 տարեկան աղջնակի զարմանքն ու վախը, քանի որ նա սարսափահար էր լինում ամեն տեսակի կենդանիներից: Ես մեկ շաբաթ քայլում էի տան բազմոցների վրայով, որպեսզի հանկարծ կատուն չդիպչի ինձ: Սակայն շատ շուտով ես հարմարվեցի նրա ներկայությանը և կորցրի իմ վախը: Վասյան (այդպես էր անվանել նրան իմ եղբայրը) գրեթե երկու տարի ապրեց մեզ հետ:
Այդ տարիների ընթացքում ես անցկացրել եմ իմ կյանքի ամենազվարճալի օրերը, որոնցից ոչ մեկը ես երբեք չեմ մոռանա:
Ճիշտ է, մենք Վասյային շատ էինք սիրում, բայց տանը կենդանի պահելն ունի շատ դժվարություններ: Այդ պատճառով ծնողներս որոշեցին նրան նվիրել մի բարի մարդու, որը նրան լավ կխնամեր: Հայրս գտել էր նման մեկին, սակայն ես հույս էի փայփայում, որ իմ Վասյան կվերադառնա: Հայրս տանից տարել էր նրան և նվիրել այդ անծանոթին: Նա վերադարձավ առանց Վասյաjի, բայց, տեսնելով իմ և մայրիկիս թաց աչքերը, միանգամից տնից դուրս եկավ. գնաց հետ բերելու իմ կատվին:
Հիմա մեր կատուն մեզ հետ չի ապրում: Նա գյուղում է՝ տատիկիս և պապիկիս սեփական տանը: Նա բնության գրկում իրեն շատ ավելի լավ է զգում, քան չորս պատի մեջ փակված:
Ասում են, որ չես կարող կենդանու հետ կապվել այնպես, ինչպես հարազատ մարդու հետ: Ես նույնպես մինչև կատվիս պահելն ու խնամելը այդպես էի կարծում: Իմ Վասյան ինձ սովորեցրեց սիրել ու չվախենալ կենդանինեից: Ես նրան շատ եմ կարոտում, քանի որ այլևս չկա իմ այն ընկերը, որը լուռ նստում ու լսում էր ինձ:
