Երբևէ փորձե՞լ եք դեմ գնալ օրենքներին՝ հարմարվելով դրանց հետ։ Համաձայն եմ՝ տարօրինակ է հնչում։ Ըստ իս՝ եթե մենք գտնենք իրավիճակին հարմարվելու այլընտրանքային ճանապարհ, հաղթանակած դուրս կգանք։ Մի օր իմ ամենամոտիվացնող դասախոսներից մեկն ասաց՝ օրենքների դեմ պետք է պայքարել՝ ստեղծելով մեր comfort zone-ը հենց այդտեղ։ Հաշվի առնելով դասախոսիս՝ մտածել ստիպող միտքը և ներկայիս լարված իրավիճակը՝ կարծում եմ հենց այդպես էլ պետք է վարվենք։

Կարանտինի օրերին մեզ մոտիվացնող մտքեր են պետք, որպեսզի ցրենք լարված իրավիճակը։ Իսկ լարված իրավիճակը ցրելու լավագույն օգնականները գրքերն են։ Ձեզ եմ ներկայացնում 3 գիրք, որոնք կփոխեն կյանքի նկատմամբ ձեր հայացքները։

1․Ջեյն Օսթին «Հպարտություն և նախապաշարմունք»

Սերն ընդդեմ խտրականության. սա է այս գրքի գլխավոր իմաստը։ Սուր հեգնանքը, իրապաշտությունը, հումորը և սոցիալական խավերի նկարագրությունները օգնել են վեպի հեղինակին համբավ ձեռք բերել քննադատների, գիտնականների և ժամանակակից հանդիսատեսի շրջանում։ Ես դեռ դպրոցական էի, երբ կարդացի այս գիրքը։ Սկզբում կարծում էի՝ անիմաստ սենտիմենտալ գործ է՝ լի ռոմանտիկ, կամ ինչպես ասում եմ ես հաճախ՝ «ղզիկ» դրվագներով։ Բայց սխալվեցի։ Այս վեպի միջոցով ես հասկացա, որ խտրականություն ասվածը ոչինչ է՝ բացի ֆանտաստիկ ուտոպիա լինելուց։ Խտրականությունը ապրում է մեր մեջ, փորձում «կառավարել» մեզ։ Երբ գրադարանից գիրքը վերցրի, մի կին, ով այդ պահին այնտեղ էր, ինձ հարցրեց.

-Իսկ սիրահարվա՞ծ ես։

-Դա որևէ կապ ունի՞ այս գիրքը ընթերցելու հետ։

-Ընթերցելուց հետո կհասկանաս։

Ինձ մոտ ինչ-որ տարօրինակ զգագողություն առաջացավ այս կնոջ հետ կարճատև զրույցից հետո։ Տպավորություն ստեղծվեց, որ ես զրուցում եմ հենց Ջեյն Օսթինի հետ։ Ցավոք, դա մեր առաջին և վերջին հանդիպումն էր, այդ կնոջը այլևս չտեսա։

2․ Հերման Հեսսե «Տափաստանի գայլը»

Գիրքն առաջարկել է կարդալ իմ ամենամոտիկ ընկերներից մեկը։ Միջանկյալ քննությունների նյութերը մի կողմ դրած՝ կլանվել էի այս գրքի մեջ։ Այնքա՜ն ասելիք կար գրքում։ Չեմ կողմնորոշվում՝ ինչպես մեկնաբանել, որտեղից սկսել։ Առաջին հերթին՝ ինձ շատ հետաքրքրեց գրքի հեղինակի կյանքը։ Կարծես դժբախտ բառը նրա համար է ստեղծված, անգամ ինքնասպանության փորձ է արել, որն իր արտացոլումն է գտել վերոնշյալ գրքում։ Գիրքը ինձ տվեց հետևյալ միտքը՝ ինքնասպան լինողները միայն նրանք չեն, ովքեր ֆիզիկապես գոյություն չունեն, մարդը կարող է ապրել, շնչել, բայց լինել ինքնասպանված։

«Տափաստանի գայլը» գիրքը երբեմն անվանում եմ «անշունչ հոգեբան», քանի որ ահռելի հոգեբանական-ուսուցողական ենթատեքստ կա այնտեղ։

3․ Վիկտոր Հյուգո «Թշվառները»

Սա ամենահզոր գիրքն է, որ երբևէ կարդացել եմ։ Այդ ժամանակ սովորում էի 12-րդ դասարանում։ Մի կողմից միասնական ընդունելության քննությունների համար էի պարապում, մյուս կողմից կարդում էի գիրքը։ Ուսուցիչներս ասում էին՝ մի՜ կարդա, ընդունվելուց հետո կկարդաս, չես հասցնի, բա միասնականներիդ համար ո՞վ ա պարապելու։ Եվ ես միշտ հանգստացնում էի նրանց՝ ասելով՝ ամեն ինչ կհասցնեմ, այս գիրքը մոտիվացնում է ինձ, այդպես ես ավելի դրական եմ տրամադրվում քննությունների նկատմամբ։ Այն ամենը, ինչ գիրքը տվեց ինձ, դժվար է բառերով բացատրել։ Դուք ի՞նչ եք զգում «թշվառ» բառը կարդալիս կամ լսելիս։ Մինչ այս գիրքը կարդալը ես միայն տհաճություն էի զգում, «թշվառը» մարդու թույլ, խղճուկ վիճակն է։ Բայց գիրքը կարդալուց հետո ներսումս հեղափոխություն տեղի ունեցավ։ Հասկացա, որ ամենաուժեղ ու ամենապատվավոր մարդիկ հենց թշվառներն են։ Հենց նրանց է բաժին ընկել ճակատագրերից ամենադառնահամը, բայց նրանք այդ դառնահամ ճակատագրի արժանապատիվ կրողներն են։

Դե ինչ, սրանք իմ ամենասիրելի 3 գրքերն էին, կիսվեք ձեր սիրելի գրքերով ևս, փակվեք ձեր սենյակում, զբաղվեք ընթերցանությամբ և «հաղթեք» օրենքներին։

Եթե որևէ մեկը ռոք է լսում, ապա նա պարտադիր սատանիստ է։ Սա բոլոր անհեթեթություններից թերևս ամենաանհեթեթն է։

Հիշում եմ՝ 3 տարի առաջ, երբ դեռ դպրոցական էի, դասի ընթացքում քննարկում էինք, թե ինչ ասել է` լավ երաժշտություն։ Այն հարցին, թե որն է իմ սիրելի երաժշտական ժանրը, պատասխանեցի՝ 1-ին տեղում ռոք (և սկսեցի արագ-արագ թվարկել իմ սիրելի բենդերը՝ Guns n roses, Pink Floyd, Deep purple, Green day, Queen, Scorpions, Metallica, Europe), 2-րդ տեղում՝ ջազ։ Լսվեց ուսուցչուհուս հուզված, ինչ-որ տեղ նաև շփոթված ձայնը.

-Ի՞նչ, ո՞նց թե` ռոք, էդ « խուժան» սատանիստական երգերը մի՜ լսի, ինչպե՞ս կարող է հայուհին ռոք լսել, չի կարելի, դու խելացի աղջիկ ես, քեզնից չէի սպասում։

Սկզբում լռեցի: Դժվարանում էի որևէ բան ասել, ավելի ճիշտ՝ փորձում էի ուսուցչուհուս ասածները «մարսել»։ Խափանելով ոչինչ չասող տհաճ լռությունը՝ ասացի.

-Բայց որտե՞ղ է գրված, որ ռոքը սատանիստական, կամ առավել ևս, «խուժան» երաժշտություն է։

-Էդ բոլորն էլ գիտեն։

-Բոլորը՝ ովքե՞ր։

-Դե հերիք ա, հետս կռի՞վ ես անում։

Հասկացա, որ լարված իրավիճակ սկսվեց։ Լարված մթնոլորտը ցրելու համար հարցրի․

-Լավ, այդ դեպքում դուք ասեք՝ ի՞նչ երաժշտություն եք նախընտրում։

-Հին երգեր։

Անսովոր պատասխան էր։

-Օրինակ՝ Ֆրեդի Մերկուրի լսո՞ւմ եք։

-Վա՜յ, շա՜տ։ Երիտասարդ տարիներիս սիրած երգիչն է։

-Իսկ Ջոն Լենո՞ն։

-Ինչպե՞ս կարելի է նրան չսիրել։

-Բայց ախր, նրանք ռոք երաժիշտներ են,- ասացի ես՝ կիսահարձակվողի կեցվածքով։

-Հետո՞ ինչ։

-Այն, որ դուք քիչ առաջ ռոքը սատանիստական, «խուժան» երաժշտություն համարեցիք։

Ու այս խոսքերից հետո հնչեց ամենաանսպասելի ու ամենասթափեցնող պատասխանը․

-Անցանք դասին, հերիք է շեղվենք, ու առաջինը, Մարիա՛մ, դու ես պատմելու…