CaseKey ուսանողական Բիզնես Խնդիրների Լուծման մրցույթ 2023֊ի հայտերը արդեն բաց են։ Մրցույթին կարող են դիմել 17-24տ. ուսանողները և նորավարտները Հայաստանի բոլոր բուհերից։ Հայտերը բաց են ինչպես անհատների, այնպես էլ թիմերի համար։ Դիմումները կարող եք ներկայացնել այստեղ՝ https://bit.ly/CaseKey23apl

Այս տարի CaseKey֊ն կանցկացվի արդեն 3-րդ անգամ։ Նախորդ տարիների ընթացքում ծրագիրը ստացել է ավելի քան 700 հայտեր, և մրցույթին մասնակցել են ավելի քան 200 ուսանողներ: 2021 և 2022թ.-ի լավագույն մասնակիցներից ձևավորվել են թիմեր, ովքեր մեկնել են ԱՄՆ և մասնակցել Ֆլորիդայի համալսարանում կայացող ամենամյա միջազգային բիզնես խնդիրների լուծման մրցույթին։

Այս տարվա հայտադիմումները բաց կլինեն մինչ ապրիլի 14-ը, որից հետո կսկսվի հարցազրույցների փուլը։ Հարցազրույցի արդյունքում կձևավորվեն վերջնական թիմերը, և նրանց կկցվեն քոուչներ: Եզրափակիչ մրցույթը տեղի կունենա նոյեմբեր ամսին, սակայն մինչև դա մասնակիցները կունենան հագեցած ընթացք։

Ողջ մրցույթի ընթացքում մասնակիցները կմասնակցեն հայաստանի առաջատար մասնագետների և հիմնադիրների հետ թրեյնինգների, կլուծեն հայկական իրական բիզնեսների կողմից առաջադրված բիզնես խնդիրներ և կներկայացնեն լուծումները սեփականատերերին։ Հագեցած կրթական ծրագրից զատ մասնակիցները նաև կմասնակցեն #KeyChallenge ինտելեկտուալ խաղերի լիգային և կհրավիրվեն նեթվորքինգային միջոցառումների։

CaseKey֊ի նպատակը ուսանողներին հնարավորություն տալն է ձեռք բերել իրական աշխարհի բիզնես գիտելիքներ, ստանալ աշխատանքի հրավեր և ձեռք բերել ձեռնարկատիրական փորձ։

Նախատեսվում է 2024թ֊ին Հայաստանում անցկացնել միջազգային բիզնե ս խնդիրների լուծման մրցույթ և հրավիրել լավագույն համալսարանական թիմերին ողջ աշխարհից։

Ինձ համար բարդ է

Իմ եսը դարձել:

Հոգիս ալեկոծ

Վտանգ է առել:

Միտքս ամեն տեղ`

Քեզ հետ, առանց քեզ,

Նա միշտ կլինի

Այստեղ ու այնտեղ,

Ես միշտ կխորհեմ

Ու կմտածեմ:

Ես ինձ իմաստուն

Երբեք չեմ կարգել

Ու չեմ դարձրել

Ինձ ամենագետ…

Հասարակ մարդ եմ,

Ով կամ կսիրի,

Ով կամ կսիրվի,

Ով մթի մեջ անգամ

Դեռ լույս կտեսնի,

Ով չի հանձնվի

Ու կմաքառի,

Հոգին կազատի

Զազր ու աղարտից:

Ժպիտիս մեջ կա

Թախծոտ տխրություն,

Արցունքներիս մեջ`

Մեծ ուրախություն:

***

Գարունը բացվեց

Ու մարդկանց

Ավետիս բերեց.

-Հեյ մարդիկ, ելեք,

Վարուցանք արեք,

Ելեք, աշխարհը

Պիտի ծաղկեցնեք…

Ելեք ու այսօր

Բարին տարածեք,

Սեր սերմանեցեք:

Միշտ ուրախ եղեք,

Լցրեք հոգիներդ

Ջերմեռանդությամբ:

Աշխարհին հայտնե’ք`

Գարուն է եկել:

Երևանի տարածաշրջանային N1 Պետական քոլեջի Ռեժիսուրայի բաժնի ուսանողուհի Մերի Վարդանյանը նկարահանել է դոկումենտալ ֆիլմ, որը  նվիրված է 44-օրյա պատերազմում զոհված Ռաֆայել Ֆռանգուլյանին։ Ֆիլմը հանդիսատեսի դատին հանձնվեց փակ դիտմամբ` 01.28.2023-ին։ Պրեմերիային ներկա էին նաև Ռաֆայելի մարտական ընկերները։

Ֆիլմը պատմում է Ռաֆայել Ֆռանգուլյանի և նրա մահից հետո ընտանիքի կյանքի մասին։ Կյանքը մինչև 44 օրյա պատերազմը և դրանից հետո։

«Սա մեր և Ռաֆայելի ֆիլմն է, ու այս ֆիլմը ավարտ չունի, որովհետև Ռաֆայելի մասին միշտ խոսելու են»,-ասում է Մերին։

Նա նշում է, որ ֆիլմը նկարելու գաղափարը առաջացել է այն ժամանակ, երբ Ռաֆայելի մայրը պատմում էր, իսկ ինքը չէր հասկանում. «Միակ չհասկանալս ցավն էր, որը կար ամեն տողի մեջ»։

«Նկարահանման ընթացքը  բավականին բարդ էր, քանի որ ամեն ինչ ես միայնակ էի անում, կապված տեխնիկական խնդիրների հետ։ Ֆիլմի նպատակն էր ներկայացնել Հերոսի ընտանիքի ապրումները նրա մահից հետո»,-ասում է Մերին:

«Ռաֆայել Ֆռանգուլյանը զոհվել է 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին Մարտունի երկուսում, նրա հետ ընկան նաև շատ հերոսներ, ում մենք հավերժ պարտական ենք»,-եզրափակեց նա։

Չեմ սիրում վարդեր, դրանցից սուր հոտ է գալիս, իսկ ես սուր հոտերից ալերգիա ունեմ։ Նախընտրում եմ վայրի կարմիր կակաչներ վարդերի փոխարեն։

Փետրվարի վերջին, երբ եղանակը փոքր-ինչ տաքանում է, նախընտրում եմ հագնել կարճ կիսաշրջազգեստ, որ մի փոքր մրսեմ ու չզգամ գարնան մոտենալը։ Տնից դուրս գալիս երբեք չեմ մտածում ուրիշների հայացքների ու հնարավոր տհաճ դեպքերի մասին։

Սիրում եմ ընկերուհուս հետ գիշերային անկեղծ զբոսանքները, երբ դրսում բացի մի քանի սև հագած տղաներից ու գիշերային մարզանք անողներից ոչ ոք չկա։

-Մարտի ութդ շնորհավոր,- կլսեմ նորից ինչպես ամեն գրողի տարած տարի։

-Շնորհակալություն,- կասեմ մի քանի վայրկյան անց որպես պատասխան։

«Փորձանքը մի անգամ ա լինում»,- ամեն անգամ կրկնում է տատիկս, երբ տնից ուշ ժամի եմ դուրս գալիս։ Նայում եմ նրա անհանգստացած հայացքին, վերցնում հեռախոսս։

«Գնացի տատ»,- եթե ես ամեն օր տնից դուրս գալիս մտածեի հնարավոր փորձանքների ու ուշ ժամին ապահով հետ վերադառնալու մասին, կդառնայի տան բույս ու չէի կարողանա ապրել կյանքն ամբողջությամբ։

Աշխարհում երեք կանանցից մեկը կյանքի ընթացքում ֆիզիկական բռնության զոհ է դառնում։ Դեպքերի մեծամասնությունը մնում է ստվերի տակ։ Քչերը ունեն բավականաչափ համարձակություն իրենց պատմությունը բարձրաձայնելու։

Ներկայիս ՀՀ Օրենսգրքում նշված է կանանց և տղամարդկանց իրավունքների հավասարության սկզբունքի մասին, սակայն ինչու՞ են կանանց բռնությունների դատավարությունները ավարտվում դեռ չսկսված՝ դեպքի կրկնվելու ռիսկով։

Ապրելով պատրիարխալ հասարակությունում, որտեղ թե՛ կանանց, թե՛ տղամարդկանց կողմից ամեն օր զգում ես հասարակության կողմից ընդունված նորմերի պարտադրումը՝ մարտի ութի շնորհավորանք ստանալը արդեն վիրավորական է դառնում։ Կարծես հատուկ ընդգծվի, որ ես՝ լինելով իգական սեռի ներկայացուցիչ, ունեմ մի յուրահատուկ օր այդ մասին ևս մեկ անգամ հիշեցնելու։ Իսկ հետո կստանամ թանկարժեք վարդերը, որոնց պատճառով ալերգիաս ավելի կսրվի ու կշարունակվի ամբողջ գարնան ընթացքում։ Կանանց միամսյակ է, ասում են։

Մարտի ութը բավականին սխալ է ընկալվում մեր հասարակության կողմից։ Այն դարձել է տոնական զեղչերի ու վաճառքները բարձրացնելու միջոց։

«Մարտի ութդ շնորհավոր»,- ասում են։ Բայց ի՞նչ առիթով են նրանք շնորհավորում՝ կին լինելու՞, թե՞ երկու դար առաջ կանանց՝ քվեարկելու իրավունքը ձեռք բերելու առիթով։

Մարտի ութը այլևս արդիական չէ։ Ես այն դատապարտում եմ և դեմ եմ գնում մեր կողմից այդ օրվա սխալ ընկալմանը։ Մարտի ութը ուղղակի ոչ աշխատանքային օր է, առիթ՝ թանկ գներով ծաղիկներ գնելու և կանանց հաճելի նվերներ անելու։

Կանանց և տղամարդկանց իրավունքների հավասարության պայքարը ամեն օր է։ Մարտի 8-ին, ապրիլի 7-ին, հունվարի 28-ին և նույնիսկ դեկտեմբերի 4-ին։

1917 թվականին սպիտակ կանանց ընտրական իրավունքի ձեռքբերումից 2 դար է անցել։ Այդ ընթացքում կանանց՝ տղամարդկանց հետ հավասար իրավունքներ ունենալու պայքարը շարունակվել է՝ ամեն անգամ զարգանալով և նոր գաղափարներ առաջ բերելով։ Չնայած նրան, որ Հայաստանում նույնպես կարող ենք նկատել դրական փոփոխություններ, բայց հիմնական գաղափարը մնում է այն, որ մարտի ութը մնացել է սովետական սովորույթներից մնացած հնաոճ տոն։

Ըստ 2021թ-ի տվյալների Հայաստանում ամեն 4-րդ երեխան չի ծնվում՝ սեռով պայմանավորված հղիության արհեստական դադարեցման պատճառով։

Ակնհայտ է, որ դեռևս ընտանիքում գոնե մեկ տղա երեխայի առկայությունը ավելի ողջունելի է և ավելի մեծ ոգևորությամբ է նշվում։ Պատճառները շատ են, բայց դրանք չեն արդարացնում չծնված աղջիկների փոխարեն տղաներին նախընտրություն տալը։

«Պահանջվում է վաճառողուհի» կարդում եմ ես երբեմն խանութների կողքով անցնելիս։ Հիմնականում նրանք փնտրում են «բարետես արտաքինով» երիտասարդ կանանց։

Գործատուները բնականաբար աշխատանքային հարցազրույցի ժամանակ կարող են թեթևակի շոշափել կնոջ անձնական կյանքի մասին հարցերը՝ ամուսնացա՞ծ են, արդյոք պլանավորու՞մ են երեխա ունենալ։

«Բա ե՞րբ ես ամուսնանում»,- կիսակատակ կհարցնեն բոլոր հետաքրքրված բարեկամները, հարազատները, հարևանները։ Իսկ ամուսնանալուց հետո հաջորդ ամենաշատ տրվող հարցը կարծում եմ պարզից էլ պարզ է։ Կինը պարտավոր է հասարակության կողմից ակնկալվող ժամանակահատվածում ամուսնանալ, ընտանիք կազմել և երեխաներ ունենալ։

Իսկ ինչու՞ պետք է ինչ-որ մեկը որոշի մեր փոխարեն։ Կանայք ունեն ընտրության իրավունք 1917թ-ից սկսած։ Ինչպես հագնվել, երբ և որտեղ գնալ, ում հետ շփվել ու երբ ամուսնանալ։ Այս ամենը կնոջ անձնական կյանքի մասն է կազմում, որը չպետք է քննարկվի ուրիշների կողմից։

Նույն Մարտի 8-ը, նույն ծաղիկներն ու տոնական զեղչերը։ Արդեն ձանձրալի է դառնում։

 

 

 

 

 

 

 

Կոկո Շանելը, որն ամբողջությամբ փոխեց 20-րդ դարի նորաձևության աշխարհը, դարձավ Անահիտ Մարգարյանի ոգեշնչման աղբյուրը:  Երևանում բնակվող 14-ամյա աղջկա համար Շանելի մասին պատմող ֆիլմերն ու հաղորդումները հիմք դարձան, որ հետաքրքրվի նորաձևությամբ. «Այդ ժամանակ ավելի շատ մտածում էի Կոկո Շանելի նման հագուստի դիզայներ և նախագծող դառնալու մասին, գաղափար չունեի` ոճաբանությունն ինչ է », – ասում է նա: Մինչդեռ այսօր ունի իր խանութ սրահը և օգնում է մարդկանց նորաձև հագնվել: 4 տարի առաջ ոգեշնչված Շանելից, Անահիտն ընդունվեց քոլեջ, որտեղ ուսումնասիրեց հագուստի նախագծում և մոդելավորում: «Սկսեցի սովորել ու հասկացա, որ ցանկություն չունեմ ամբողջ կյանքում կարի մեքենայի առաջ նստելու, ավելին էի ուզում։ Եվ սկսեցի ուսումնասիրել նորաձևության ոլորտը: Հիմա չեմ հիշի ինչպես, բայց բացահայտեցի ոճաբանի մասնագիտությունը», – ասում է մասնագետը: Այնուհետև փոխվեց իր ոգեշնչման աղբյուրն ու սկսեց հետաքրքրվել ռուս ոճաբան Ալեքսանդր Ռոգովինովի աշխատանքով, իսկ քոլեջն ավարտելուց հետո մեկնեց  Ռուսաստանի Դաշնություն` իր երազանքների մասնագիտությունը սովորելու: «Ոճաբանության դասընթացների մասնակցել եմ նաև Հայաստանում, սակայն անունները չեմ նշի, քանի որ վատ փորձ ունեմ ՀՀ-ում դրա հետ կապված», – նշում է Անահիտը:

Թե որքանով է զարգացած ոճաբանությունը մեր երկրում, նա ասաց. «Մեզ մոտ դեռ շատ ցածր մակարդակի է այս ոլորտը ,քանի որ մարդիկ հագուստին կարևորություն չեն տալիս, մինչ այսօր չենք հասկացել, որ իրոք կրեատիվ և ճիշտ հագնվելու միջոցով կարելի է ավելի ընդգծել գեղեցկությունը»: Անահիտը նշում է, որ ճիշտ կլիներ արտերկրին այս առումով շատ մոտ լիներ  Հայաստանը, բերելով Վրաստանը որպես օրինակ, որտեղ անընդհատ կազմակերպվում են Fashion Street Style-եր,  իսկ այստեղ  դրա մասին գրեթե չի խոսվում:

2018 թվականին բացում է իր սոցիալական հարթակն ու սկսում տեղադրել որևէ բրենդի հագուստ, նշելով, թե ինչն է այդ տարի նորաձև, ու ինչի հետ կարող են համադրել տվյալ հագուստը, «ընթացքում ինսթագրամս սկսեց ավելի զարգանալ, քանի որ խորհուրդներս ավելի հստակ և իմաստալից էին դարձել։ Մինչև հիմա շարունակում եմ անվճար խորհուրդներ տալ և օգնել մարդկանց, բայց դրա հետ մեկտեղ ունեմ նաև վճարովի ծառայություններ, որոնց միջոցով աղջիկների հետ ավելի խորացված աշխատանքներ եմ տանում»,- նշեց նա: Ոճաբանի կարծիքով  շատ քիչ գումարով նույնիսկ կարող են նորաձև հագնվել,  իր համար կարևոր է  հագուստի որակը, հագուստի վրայի դետալները, դրանք կարող են էժանագին տեսք տալ հագուստին և փչացնել կերպարները: «Եթե անընդհատ տեսողական ճաշակը զարգացնենք, կսկսենք նկատել բազմաթիվ գեղեցիկ հագուստներ, որոնք նախկինում ուշադրություն չէինք դարձնի։ Այդ դեպքում հիմնականում մատչելին ու գեղեցիկը համատեղվում են, քանի որ մարդու միտքը և տեսողական ճաշակը զարգացած է լինում »,- նշում է նա և ընդգծում, որ նույն հագուստը մի քանի անգամ հագնում է, բայց ոչ ամեն օր: Սիրում է անընդհատ նոր համադրություններ կազմել և չունի ֆիքսված ոճ:

«Ես ինձ լավ եմ զգում թե դասական, թե սպորտային, գրանժ, քեժուալ ոճերի մեջ», – ասաց Անահիտը,- Հայաստանում մասնագետներին չեն հարգում, – ընդգծում է 21-ամյա ոճաբանն  ու նմանեցնում բժշկության ոլորտին,որտեղ հաճախ  ինքնաբուժությամբ են զբաղվում` ավելի վատացնելով վիճակը: Իսկ ոճաբանության առումով ասում է.  «Շատ եմ լսում  «նորաձևությունը  մեզ հետաքրքիր չի, մենք հագնում ենք այն, ինչ ունենք» արտահայտությունը։

Միշտ ասում եմ, որ ցանկանան թե ոչ, իրենք, այնուամենայնիվ, նորաձևության հետ առնչվում են, քանի որ բոլոր խանութ-սրահները փորձում են առաջարկել այն իրերը, որոնք համաշխարհային մասշտաբով նորաձև են»: Եվ վերջում խորհուրդ է տալիս, որ մարդիկ սկսեն լսել բոլոր ոլորտի պրոֆեսիոնալներին ու վերջում ավելացնում.
«Ես ոճաբան եմ, որը փորձում է առանց որևէ շահի օգնել ցանկացողներին` հագուստի միջոցով ավելի ընդգծել իրենց յուրօրինակությունն ու գեղեցկությունը»։