… Բարձրահարկ երկու շենք՝ իրար միացած ամուր պարանով: Շուրջս մարդիկ են. եկել են ինձ երկրպագելու, ուժ տալու: Պատրաստվում եմ քայլել այդ թելի վրայով և մի շենքից հասնել մյուսին: Վախս հաղթահարելու օրն է: Հանում եմ կոշիկներս, վերցնում եմ երկար ձողս, որով պետք է հավասարակշռությունս պահեմ լարախաղացի պարանի վրա, նաև վերցնում եմ հեռախոսս: Երազանքս է այդ բարձրության վրա, այդ պարանի վրա ունենալ սելֆի: Այո, հանգիստ ասացեք` ապուշ երազանք է, անհեթեթ, կյանքին վտանգ սպառնացող: Բայց դե ի՜նչ արած, իմ սիրտն էլ դա՛ է ուզում: Ծափահարություններ… Եվ ես բարձրացա: Ճոճվում եմ աջ, հետո` ձախ, հետո նորից` աջ, այնուհետև` հետ ու առաջ…

Մի քանի րոպե հետո շտապօգնության մեքենան կանգնած է լինում ներքևում, տասնյակ մարդիկ են հավաքվում: Ինչո՞ւ: Երևի զգում են, թե ինչ է կատարվելու: Աջ, ձախ, ա՜, թըմփ… Վերջ:
Հետո չեմ հիշում՝ ինչ է կատարվել, որովհետև ոտքերիս ուժեղ ցավից տեղիցս վեր եմ թռչում. երազն ավարտված է: Ու ես մտածում եմ՝ ինչքան անպիտան ու թույլ եմ ես. անգամ երազում չեմ կարողանում երազանք իրականացնել:
Գլուխս իջեցնում եմ բարձին, շարունակում քունս ու փորձերս:
…Ծով է, քամի, ավազ ու արև: Մեր նավը լողում է օվկիանոսի կենտրոնում: Ես արդեն հագել եմ ռետինե լողազգեստը և պատրաստվում եմ սուզվել ջրի խորքը: Ցա՛տկ: Մեկ, երկու, երեք, չորս հինգ… Այսպես մինչև վաթսունը հաշվեք, ու շունչս կկտրվի:
Հիսունհինգ, հիսունվեց, հիսունյոթ, հիսունութ, հիսունինը… Բավական է: Ինձ կոտորում եմ ջրի տակ, չգիտեմ` ինչ անել, որ փրկարարները իջնեն ու դուրս հանեն ինձ: Անխելքները չեն մտածել, որ անփորձ է, կարող է` խեղդվի, կարելի է հետը սուզվել: Մինչ ես ինձ կկոտորեմ, մեկ էլ տեսնեմ սպիտակ շնաձուկ կոչվածը երախը բացած շտապում է ինձ մոտ:
Նորից մեկից սկսեք հաշվել, մինչև հասնեք երեքին, ես էլ չեմ լինի:
Մեկ, երկու, երեք… Ա՜, հա՛մփ:
Շնաձկան ատամների ծակոցից վեր եմ թռչում տեղիցս: Աստվա՜ծ իմ, կրկին չստացվեց: Ո՞նց բաց թողեցի ջրի տակ լինելու և վայելելու հնարավորությունը: Բայց, ինչո՞ւ չեք ասում, որ ես մեղավոր չեմ, շնաձուկը ինձ կերավ: Թե չէ` հաստատ դեռ երկար էի ջրի տակ մնալու, դե՛, գիտեք հնարավորություններս:
Գլուխս իջեցնում եմ բարձին, շարունակում քունս ու փորձերս:
…Փոքրիկ պատուհան, կողքիս անծանոթ թռչող, պատուհանից կարծես սպիտակ սավան է կախած. դուրսը ամպեր են, ուրիշ ոչինչ: Ինքնաթիռում եմ, արդեն պատկերացրիք: Հաջող վայրէջք ենք կատարում: Նստում եմ օդանավակայանից Փարիզ տանող ավտոբուսը: Հասնում եմ Փարիզ: Ավելին, հասնում եմ Էֆոիս աշտարակը: Մեքենան դեռ չկանգնած ես դուրս եմ թռչում մեքենայից, գլորվում գետնին, վեր կենում ու ինչքան ուժ ունեմ վազում դեպի աշտարակը: Վազում եմ, հասնում եմ, անվերջանալի աստիճաններով եմ արդեն բարձրանում: Իմ երազանքը ավելի շատ ոչ թե աշտարակը տեսնելն է, այլ աշտարակից բացվող տեսարանը տեսնելը: Բարձրանում եմ, բարձրանում, չեմ հասնում, չի վերջանում: Հերթական արագ քայլերս եմ անում, ու մեկ էլ… Այս անգամ էլ` դը՛մփ: Ահաբեկիչներն էին: Պայթեցրին երազանքս: Պայթյունը տեղում վառում է ինձ ու շպրտում իրականություն: Քրտնախաշ եղած արթնանում եմ, մի քիչ սթափվում, ընկալում, որ ընդամենը ցավոտ երազ էր, անկատար երազանք:

Կտրվի երևակայությունս, որ ոչ մի կերպ չի թողնում ուզածիս հասնեմ: Այս անգամ գլուխս բարկացած եմ դնում բարձին ու փորձում շարունակել փորձերս, որոնք, ինչպես ինքս ինձ խոստացա, պետք է ցանկացած գնով իրականություն դարձնեմ: Հասկացե՛ք, արդեն քինախնդրության հարց էր, «սկզբունք» կոչվածի: Գլուխս խոնարհում եմ բարձիս: Գնացինք:
…Սառնամանիք, բուք ու բորան, ծովի մակարդակից 2500 մ բարձրության վրա եմ գտնվում: Ուժեղ քամին գետնից հավաքում է ողջ ձյունը և դրանով ուժեղ ապտակներ տալիս: Բայց ես դիմանում եմ, ընկնում եմ, հետո, ուժերս հավաքելով, վեր եմ կենում ու շարունակում ճամփաս: Արդեն կեսում եմ: Արարատի մեջտեղում եմ: Կողքովս Աբովյանի ուրուն է քայլում, բարձր ձայնով հետը զրուցում եմ ու շարժվում առաջ:
-Աբովյա՛ն ջան, ո՞ւր ես, չկաս այսքան տարի:
-Եթե ուզում եք ինձ տեսնել, եկեք այստեղ՝ Արարատ: Իմ հոգին այստեղ է: Ով ի սրտե ցանկանա ինձ տեսնել ու գա այստեղ, ես կհանեմ նապաստակի մորթու նման ճերմակ իմ անտեսանելի ծածկոցը, և նա կտեսնի ինձ:
-Իսկ այսպիսի ցրտի պայմաններում ո՞նց ես մնում:
-Կանգնի՛ր, չշարժվես: Տե՛ս, դիմացդ արևմուտքն է, որտեղ գտնվում է Հայաստանը: Այստեղից միշտ ջերմություն է փչում: Հետևումդ արևելքն է՝ Թուրքիան, այստեղից սառնամանիք է գալիս: Հայաստանից եկող տաքությունը չեզոքացնում ու ոչնչացնում է թուրքական սառնամանիքը, ես էլ հանգիստ ապրում եմ: Նայի՛ր, քիչ մնաց, հասնում ենք գագաթին:
-Բարև ձեզ, հարգելի հեռուստադիտողներ, ուղիղ եթերում դուք դիտում եք «Հայաստան-Չեխիա» ֆուտբոլային մրցախաղը:
Հայրիկս միացրեց հեռուստացույցը… Արթնացրեց:
Այլևս չեմ դիմանում, ուզում եմ բարձր լացել, ախր, ինչքա՞ն կարելի է տապալել երազանքներդ:
Չէ՛, երևի արթնանամ ու իրականում սկսեմ պայքարել ու իրագործել դրանք: Թե չէ` երազելով բան դուրս չի գա:

Հա, ես կամ, ես գոյություն ունեմ ու ես չեմ սիրում ֆուտբոլ: Չեմ ասում` ախր, ի՞նչ կա դրա մեջ սիրելու, որովհետև շուրջբոլորս ֆուտբոլի երկրպագուներ են: Հայրս նույնպես: Ինձ թվում է, ծանոթ իրավիճակ է, երբ քնած ես, ու մեկ էլ հայրիկդ բարձր բացականչում է.

-Ջա՜ն, գո՜լ… Այ էդպես, ցավդ տանեմ… Ո՜ւխ:

Մեկը` իմ հայրը, միշտ էմոցիաներով լի է ֆուտբոլ նայելիս: Երբ նա ֆուտբոլ է նայում` ես, մայրս գնում-փակվում ենք սենյակում մինչև ավարտվի, ու հանգիստ մի բան նայենք: Սենյակում մի զբաղմունք գտնում եմ, ու մեկ էլ.

-Սոն, արի մի հատ կոֆե դիր… Հա՞:

-Եկա, պապ:

Մեր դիմացի հարևանների ամբողջ ընտանիքը ֆուտբոլի մոլի երկրպագու են: Երանի եմ տալիս, որ գոնե մի օր ֆուտբոլ չլինի: Ասեք ինչու`բացատրեմ:

Իմ սենյակի պատուհանի և իրենց սենյակի միջև ընդամենը 6 մետր հեռավորություն է: Ի դեպ ասեմ, հայր ու որդի հյուրասենյակում են նայում, իսկ մի քանի հոգի էլ` ննջարանում: Ու շարունակ բուռն բացականչություններ. «Վայ, էս ի՞նչ խաղ ա», «Պապի, կտենաս, որ Ռեալը կրվելու ա»… Ու այս ամենը շատ բարձր տոնով:

Ես նաև ֆուտբոլի մեկնաբանի ձայնն եմ լսում, որովհետև հեռուստացույցի ձայնը շատ բարձր են միացնում: Դեռ սա քիչ չէ, հաջորդ օրն էլ այդ նույն հարևանները հորս հետ նստում ու խաղն են քննարկում: Ես էլ ասում եմ. «Այ մարդ, էլի՞ ֆուտբոլ»:

Ֆուտբոլի մոլի երկրպագուներից մեկը «Մանանայից» Անին է` Մայիսյանից: Մեսսիով վզնոցով ման էր գալիս ճամբարային օրերին:

Ֆուտբոլի ամենատարածված հարցերից.

-Բարսա՞ ես, թե՞ Ռեալ:

Հարցը տալիս են ու կողքից ասում.

-Ասա` Բարսա, ասա, դե ասա…

Ախր, ո՞նց բացատրեմ, որ ես ֆուտբոլի երկրպագու չեմ, չեմ սիրում: Ընկերական շրջապատով հավես կլինի նստել նայել, քննարկել, բայց ինչ մնում է ամեն խաղին հետևելուն կամ որևէ թիմի երկրպագելուն` ես էդ գործում չկամ:

Ահա և եկավ ֆիլմերի գաղափարների որոշման պահը: Բոլորը հավաքվել էին ու արագ-արագ իրենց գաղափարներն էին առաջարկում: Դե իհարկե, կային շատ լավ ու միաժամանակ շատ վատ գաղափարներ, բայց դրանք էլ մշակվեցին ու սկսվեցին նկարահանումները: Բոլորս անհամբեր սպասում էինք, թե ովքեր էին լինելու ֆիլմերի հերոսները: Պետք է ձևավորվեր դերասանական խումբ:

Արդեն գիտեք, որ սոցիալական գովազդներ էինք նկարահանում վիրտուալ և իրական կյանքի մասին:

Կանչում էինք լավ «սելֆի» անող աղջիկների, որոնք պետք է ցուցաբերեին իրենց տաղանդները տեսախցիկի առաջ: Բոլորն էլ լավ էին «սելֆի» անում, բայց ոչ ընկեր Արայի չափ: Բայց ի վերջո ընտրվեց Զարուհին, և նկարահանող խումբը անցավ գործի: Զարուհին անցավ բազում-բազում փորձությունների միջով` ընկնել գետնին, առավել ևս ձյան մեջ:

Առաջարկվեց նկարահանել ֆիլմ սիրահարների մասին, որոնք շփվում էին իրար հետ համացանցով, սակայն իրական կյանքում իրար չէին էլ նկատում: Պետք էր ընդամենը մեկ տղա ու աղջիկ: Սիրահար աղջկա դերում ընտրվեց գեղեցկուհի Շուշանը, որը պարզվեց դերասանական տաղանդ ունի: Ես էլ ընտրվեցի սիրահար տղայի դերում և շատ ուրախացա: Ինձ համար մեծ պատիվ էր աշխատել նկարահանող թիմի և Շուշանի հետ: Ամեն-ինչ շատ հետաքրքիր էր: Առաջին անգամ տեսախցիկի առաջ, դա ուղղակի գերագույն հաճույք էր:

Մենք ապրում ենք առանց մտածելու։ Երբ ծնվեցինք, աշխարհը իր ողջ կանոններով ու օրինաչափություններով լցվեց մեր մեջ, տրվեց մեզ։ Ու մենք հարմարվեցինք։ Ինչեր ենք անում առանց մտածելու, առանց մտածելու ինչ-որ գույնի անվանում ենք` «կարմիր», ու այն սկսում է այդպես կոչվել։ Իսկ ո՞վ է որոշել, որ դա հենց կարմիրն է, ոչ թե` սևը: Սևը տխրության գույնն է, ոչ թե երջանկության արտահայտման։ Ո՞վ է որոշել, որ երբ մարդու ես տեսնում, պիտի բարևես, իսկ հեռանալիս ասես` ցտեսություն, և ոչ թե հակառակը։

Հաճախ երեխաները սկսում են նման տարբեր հարցեր տալ, որոնց պատասխանները թվում են շատ պարզ, մի բառով արտահայտվող, բայց ասացեք, ձեզնից քանի՞սն են համբերատար պատասխանել երեխայի տված բոլոր հարցերին, մեկը, երկուսը… Ոչ ոք։

Երևի հնում, երբ երկրի վրա ապրողները շատ քիչ էին, ու նրանց բոլորին դեռ հնարավոր էր նույն բանն անել տալ, մի խելացի մարդ (որը նույնպես աշխարհի օրինաչափությամբ է կոչվել խելացի) հավաքել է բոլորին ու ասել. «Այսուհետև, միմյանց բարևեք տեսնելիս, հաջողություն ասեք հեռանալիս։ Այս գույնի անունը կարմիր է, սա սևն է, և այն տխրության գույնն է, սպիտակը սևի հետ գեղեցիկ է (բայց թե ինչու` չի ասում), դա կոչվում է դասական։ Եթե մարդ լավն է, նա բարի է, եթե վատն է` չար է։ Դու պիտի տխուր ժամանակ լաց լինես, ժպտաս ուրախ ժամանակ։ Անձրևի դեմ անձրևանոց բռնես, արևից պաշտպանվես, ցուրտը չզգալու համար տաք հագնվես, ու պիտի առհասարակ, ամեն ինչի դեմ մի բան մտածես ու հակադարձես»։

Ապրում ենք արդեն ահագին ժամանակ՝ սրբորեն պահելով այս հին քարացած ու կաղապարված մտքերը, ու դա էլ ենք է, անմտածել անում։

Այսպիսի կյանքով ապրում եմ ես էլ, արդեն տասնյոթ տարի, ու գիտեմ` քիչ է, բայց մի փոքրիկ իրավունք եմ ինձ վերապահում. «Մարդիկ, ժպտացեք, հենց այնպես, հանդիպեք իրար ու այդ բարևի փոխարեն, որ հաճախ չուզելով է, ժպտացեք, գրկեք իրար, հենց այնպես, ուղղակի, չմտածված։ Միտումնավոր վիրավորելու փոխարեն, չմտածելով մի լավ բան արեք: Ասեք մարդուն, որ իր աչքերը շատ գեղեցիկ են, դա ամենահրաշք բանն է, երբ քեզ ասում են։ Առանց մտածելու, թե ինչու՝ սիրեք միմյանց, նվիրեք մի բարի ու պարզ հայացք՝ առանց մտածելու, պատահաբար…

Ես միշտ կարոտում եմ, կարոտում եմ նույնիսկ նրանց, ովքեր իմ կողքին են: Դա երևի նրանից է, որ հաճախ չեմ նայում նրանց աչքերին, որ հասկանամ՝ արդյոք դո՞ւր եկավ նրանց լուսաբացը կամ մայրամուտը,  չեմ բռնում նրանց ձեռքը, որ զգամ՝ դողո՞ւմ է, երբ հանդիպում են մթությանը:

Անկեղծ ասած, ափսոսում եմ, ինձ շատ բաներ են խանգարում, այդ թվում նաև հեռախոսս: Ես այն վաղուց դեն կնետեի՝ ոչնչացնելով դրա հետ կապված իմ կախվածությունը: Բայց ես պաշտում եմ հեռախոսը, որովհետև… Որովհետև լսում եմ հորս ձայնը, գոնե ձայնը,  որն այնքան քիչ է հասկանալու համար՝ տխո՞ւր են նրա շագանակագույն աչքերը, հիվա՞նդ է արդյոք, չեմ կարողանում գլխի ընկնել, որովհետև գրեթե միշտ ուրախ է ձևանում: Միշտ հարցնում եմ. «Պապ, ե՞րբ ես գալու»: Հարցին հետևում է նույն մխիթարող պատասխանը. «Քիչ մնաց, աղջիկս»:

Դպրոց գնալիս իմ օրացույցի վրա ջնջում եմ նախորդ օրը: Ցավալի է, որ այդ սովորույթը տարածված է: Իմ շատ հասակակիցներ, այդ թվում ես, կուզեի միշտ ձմեռ լինի: Դա այն եղանակն է, երբ օտարությունից վերադառնում են մեր հայրերը, իսկ գարնանը գնում: Գարունն ինձ համար կարոտի սկիզբ է: Չեմ ուզում շատերը երազեն, որ ձմեռը հավերժ լինի: Հուսամ մի օր դեն կնետեմ հեռախոսս, ու իմ ներսում չի ճչա կարոտը:

Ես երբեմն կարոտում եմ նույնիսկ նրանց, ովքեր կողքիս են, բայց հավատացեք վերջապես, իմ կարոտը դեռ հեռավոր է:

Երեքշաբթի էր, որ ստացա ճամբարի առաջարկը ու ընկա երազանքների մեջ: Երազում էի, գնալ ծանոթանալ, գրել, լուսանկարել բայց…
Բայց… Ախ, այդ բայցերը:
Նախ ծնողներս չթողեցին, ու պարապմունքներս ու դասերս էին ահռելի շատ: Ու ես սկսեցի ատել, սկսեցի ատել հայոց լեզուն ու անգլերենը, սկսեցի ատել դասերն ու պարապմունքները, սկսեցի ատել 12-րդ դասարանը, ընդունելություններն ու քննությունները:

Սկզբում մի քիչ լացեցի, լավ, եթե չխաբեմ` մի քիչ շատ-շատ լացեցի, խառնվել էի իրար, ու եթե հնարավորություն լիներ, կփախնեի տանից ու կգնայի 17-ի հետ: Մյուս օրը ինձ մի կերպ ստիպեցի գրել, որ չեմ կարողանա գնալ, հիշում եմ` ինչպես էին մատներս դողում ու հետ քաշվում գրելիս, բայց դե ինչ արած… Ուրիշ ճար չկար:
Սկզբում մի քանի օր նյութ չէի գրում, ամեն օր տխուր էի, ցանկությունս շատ-շատ մեծ էր, իսկ ես չկարողացա:
Հիմա մեղադրում եմ ինձ, մտածում, որ փչացրի ամեն ինչ, որ ինձ ընտրել էին, իսկ ես… Ես այդպես էլ չգնացի, հիմա կմտածեն` չէի ուզում, իսկ ես չափից շատ կուզենայի հիմա այնտեղ հայտնվել:
Երկար տխրելուց հետո սկսեցի ուժերս հավաքել ու հասկանում եմ` հանձնվելու ժամանակ չկա: Անկախ ամեն ինչից պետք է գրեմ, անընդհատ գրեմ, ու չմտածեմ, որ վերջ, ամեն ինչ բաց եմ թողել:
Հիմա նորից գրում եմ, տառեր կապում, երազում նորից հնարավորություն ունենալ:
17-ին խոսք եմ տալիս, մեկ է` նորից գրել ու մեծ տխուր ժպիտով ու շատ-շատ հույսերով հարցնել.
-Մյուս անգամ, որ գնաք, ու եթե ինձ էլ տանեք, կգամ, հա՞:

Ճամբարում ծանոթ մարդիկ գրեթե չկային, բայց նրանցից մեկը հենց այնպես ուղղակի գրավեց ինձ: Անի Ղուլինյան: Անին Լոռու մարզից է՝ Դսեղից: Թե ինչպես ներկայացրեց ինքն իրեն, հենց առաջին նախադասությունից գրավեց ինձ ու անկախ ինձնից սկսեցի ժպտալ. «Ես Անին եմ Դսեղից: Ո՛չ կարգին պարել գիտեմ, ո՛չ երգել, նկարելուց էլ բավական հեռու եմ, միակ բանը որ ինձ մոտ լավ է ստացվում` գրելն է ու չափից շատ ֆուտբոլ սիրելը»:

Դե պարզ էր՝ Անին ֆուտբոլ ամենից շատ էր սիրում: Չնայած որ ես այդքան էլ հետաքրքրված չեմ ֆուտբոլով, ինձ հետաքրքիր էր նրա հետ ծանոթանալը:
Երևանից դեպի Սևան ճանապարհին ես և Անին նստեցինք կողք-կողքի: Ամենից շատն ինձ գրավեց նրա բնավորության այն գիծը, որ նա իրեն այնպես էր պահում, ասես հարյուր տարվա ծանոթներ լինեինք:
Մինչ ճամբար գալը, ինչպես նաև ողջ ճանապարհին իմ մեջ մի ներքին ինքնավստահություն կար, որ մենք սենյակակիցներ ենք լինելու, և ի ուրախություն ինձ, այդ զգացողությունն արդարացրեց իրեն:
Տեղավորվելուց հետո իջանք ներքև, և ամեն ինչ ընթացավ տրված օրակարգով: Երեկոյան, մինչ բոլոր սենյակներում երեխաները ծանոթանում էին, խաղում կամ ուղղակի երաժշտություն լսում, մեզ մոտ մի փոքր այլ էր, այսպես ասած, անորոշ ու խառնաշփոթ իրավիճակ: Անին, դե պարզ է, իր ֆուտբոլն էր նայում, ես իմ պարապմունքներն էի անում, մյուս երկու աղջիկները՝ Նինան ու Հեղինեն, անկեղծ ասած, այդպես էլ չհասկացա` ինչով էին զբաղված: Հա, մոռացա մի բան էլ ասել, իմ պարապմունքին պարտաճանաչ կերպով, ամեն խփած գոլի կամ ֆուտբոլային ինչ-որ սխալի ժամանակ խանգարում էին Անիի ճիչերը, նկատողություններն ու հիասթափված ձայները:

Դե, ինչ արած, ստիպված էի հարմարվել, դե, ֆուտբոլ է, չէ՞: Առաջին խաղակեսը, ի ուրախություն ինձ, վերջապես ավարտվեց, ու Անին գնաց իրերը դասավորելու:

Վերջապես ազատ մի քանի րոպե՝ նորմալ պարապելու համար: Բայց դե, ընդամենը մի քանի րոպե: Հետո սկսվեց երկրորդ խաղակեսը, որին ես այլևս դիմանալ չէի կարող: Ինչ արած, ստիպված եմ գոնե մի փոքր քնել:
-Ան, ես պառկեմ մի կես ժամ քնեմ, եթե չգամ` կարթնացնես, էլի:
-Հա, գնա, ես ֆուտբոլս եմ նայելու, կարթնացնեմ քեզ:
- Լավ, չմոռանաս, էլի:

Պառկեցի, բայց դե ինչ, չէի կարողանում քնել: Ժամանակն ասես կանգնել էր, առաջ չէր գնում: Անին էլ մի կողմից սենյակով մեկ վազվզում ու «գոլ» էր գոռում: Մի կերպ քնեցի, ու 20 րոպե էլ չէր անցել, երբ Անին մտավ սենյակ ու արթնացրեց ինձ: Դժգոհ վեր կացա: Միակ լավ բանն այն էր, որ ֆուտբոլն ավարտվել էր, ու Անիի թիմը հաղթել էր: Ինչ լավ է, թե չէ ես դժգոհություններ լսելու հավես հեչ չունեի:

Գլխացավ, հոգնած, քնաթաթախ, էլ ինչ պարապմունք, է: Մի էջ էլ չէի գրել, երբ աչքերս սկսեցին փակվել: Ստիպված եմ քնել, չեմ էլ հիշում` ոնց քնեցի ,իսկ պարապմունքս էլի մնաց: Այս գիշեր կշարունակեմ, ոչինչ: Ավելի ճիշտ, երևի կշարունակեմ, եթե իհարկե, այսօր ֆուտբոլ չլինի, կամ գոնե Անիի ճիչերը այդքան հաճախակի ու բարձր չլինեն: