Մեդիա ճամբարի առավոտս սկսվեց ժամը յոթին՝ հեռախոսի զանգից, դիլիջանյան խիտ անտառների ծոցում։ Հազիվ որոշել էի մի քիչ ավել քնել, էն էլ չստացվեց։ Հինգ ժամ եմ քնել, կամ էլ էդ էլ չէ։ Բայց սպասածիս հակառակ՝ օրս լավ էլ աշխույժ անցավ, նույնիսկ քունս չտարավ։
Ֆիլմերի գաղափարների քննարկումից հետո, մինչ մի խումբը կուղևորվեր թարմ ֆիլմի հետքերով, մյուսներս մեզ դրեցինք հիշողությունների թևերին ու հերթով գնացինք մեր մանկության գիրկը՝ ընթացքն ընդհատելով միայն հետաքրքիր պատմությունների կանգառներում:
-Ես մեր տան ավագ երեխան էի ու տանը մենակ էի, էդ ժամանակ տատիենց տանն էինք մնում գյուղում։ Ես սաղին ասում էի, որ իրանք իմ բալեքն են. «Բալես, արի հաց ուտելու», «Բալես, էս արա, բալես, էն արա»։
-Մի անգամ, մի շուն կար մեր բակում, էդ շանը որոշել էի պաղպաղակ տալ մեր խանութից: Ուզում էի սառնարանից վերցնել ու ընկա սառնարանի մեջ. կախվել էի։ Ու էդ օրվանից ես զզվում եմ շներից։
-Էջմիածնում մի ատամնաբույժ կա, մինչև հիմա աշխատում ա, սենց ա փորը (ձեռքերով ցույց է տալիս մի մե՜ծ փոր), փոքր ժամանակ պապան տարավ, որ ատամս քաշի, իրեն տեսա, վախեցա: Էկավ, էդ փորը սենց դեմ տվեց, լխճվա (ծիծաղում է): էնքան էի վախեցել էդ իր ջղային դեմքից։ Միանգամից հելա, վազելով գնացի պապայի մոտ, լացում էի։ Ասացի. «Պապ, կոնֆետ եմ ուզում»: Տարավ խանութ, ինչքան քաղցր ուզեցի, առավ, նորից բերեց ատամնաբուժարան, ասի. «Պապա, ցավն անցել ա»։
-Երբ փոքր էի, 1-3 տարեկան, մանկապարտեզ դեռ չէի գնում, ինձ մի «տոտա» էր պահում, անունը Նառա էր: Էդ ժամանակից մինչև հիմա իրեն «Նառա մամա» եմ ասում։ Ինքը որ կարուձև էր անում, իր մոտից մի օր, որ գնացել էի տուն, ասել էի. «Ծակն ու թելը տվեք» (թել ու ասեղ), չէին հասկանում` ինչ եմ ուզում, ես էլ բարկանում էի։
-Մի անգամ մանկապարտեզում մի սիրուն աղջկա էի հավանել, պապան տարել էր մեզ այգի` խաղալու, մեկ էլ ընկա գետնին, թևեր-մևեր ճղեցի, մի գրամ չեմ լացել։ Ուրեմն գնացել ենք տուն, ասում եմ. «Պապ, էն աղջիկը հո չտեսա՞վ, որ ընկա» (ծիծաղում է):
Մանկության ուրախ հիշողությունները մեզ համար ամենաթանկն են ու կյանքի բոլոր շրջաններում այցի են գալիս մեզ, որպեսզի ստիպեն ևս մեկ անգամ ժպտալ։
Ամեն պատմություն «խոստովանելու» ընթացքում մենք իրար հետ կապվեցինք մտերմության ևս մեկ թելով։
Չհասցրի բոլորից պատմություններ կորզել։ Բայց գոնե գրառված մի քանի ուրախ հիշողությունները կմնան մեզ հետ՝ մեզ միշտ հիշեցնելու մեր ճամբարի անմիջական, անկեղծ և ուրախ մթնոլորտը։
Այ հիմա, երբ կարոտել եմ ձեզ, կարդացի նորից, և տեսա ինձ արդեն հարազատ դարձած ձեր ժպիտներն այս պատմությունները պատմելիս:
