Երբ ուսանող ես խորագրի արխիվներ

Seroj araqelyan

18 տարեկան կամ անծանոթ մի միջավայր

Էսա կասեք՝ էլի սեպտեմբերի 1-ի ուրախ օրով կրակել, ծնունդը փչացրել են, բայց ոչ հարգելիներս: Այս անգամ ոչ կրակոց կար, ոչ էլ հյուրեր: Եթե չասեմ էլ, ապա գիտեք. սեպտեմբերի մեկը ինչ օր է. քայլ դեպի նոր կյանք, ոմանք արդեն աշխատանք են փնտրում, ոմանք նոր են պայուսակ վերցնում, իսկ ես նոր եմ մտնում համալսարան: Եկավ այդքան երկար սպասված պահը, որ պետք է մուտք գործեմ մի վայր, որտեղ իմ երեք հոգանոց դասարանը չէ, այլ մի մեծ կուրս:

Հա, մինչև հիմա էլ հենց այս պահը ասում եմ՝ ինչո՞ւ էլի, ինչու շատ չէինք դպրոցում, որ էնտեղ էլ էսպես հավես անցներ, ու մեկ-մեկ մեծ քանակի շնորհիվ կարողանայի թաքնվել դաս պատասխանելուց:

Հա, կիսատ մնաց, է, խոսքս: Եկավ սեպտեմբերի 1-ը, ես դարձա 18 տարեկան: Բայց մինչ սեպտեմբերի մեկին պատրաստվելը, ես նախօրոք պատրաստել էի շորերս, թե ինչ պետք է հագնեմ սեպտեմբերի 1-ին՝ վերջ ի վերջո, առաջին անգամ համալսարան եմ գնում: Ինչպես դպրոցում, այդպես էլ բուհում՝ վերնաշապիկով ու, արդեն երևի հասկացաք, սիրուն-սիրուն հագնվեցի ու դեպի մետրո:

Դե, աշխույժ օր է, բնականաբար շատ մարդ կա: Ես էլ, երբ նստում եմ մետրոյի նստարանին, ներս է մտնում կամ մի աղջիկ, կամ մի տարեց կին ու կանգնում ինձ մոտ: Ես էլ տեղիցս վեր եմ կենում ու առաջարկում նստել: Ասում են՝ շատ շնորհակալ եմ ու տեղերով փոխվում՝ բռնվում մետրոյի բռնակներից ու կիսաբաց աչքերով մի կերպ կանգնում այդ խիտ մարդաշատ վագոնում: Գնանք առաջ, երևի ցանկացած ուսանող կհասկանա, թե ինչ է կատարվում, երբ դուրս ես գալիս մետրոյից ու գնում դեպի քաղաք: Ախ, այդ հաճելի քամին, որ բոլորն են սիրում մետրոյից դուրս գալուց անմիջապես հետո: Բայց հենց աստիճաններով բարձրանում ես, էլի նույն շոգը. տաք ասֆալտ, ու առաջ՝ Երիտասարդականից դեպի Ճարտարապետական: Եկա հասա, համալսարանի դիմաց կանգնեցի: Նայում եմ շուրջս ու ինձ հարցնում: Մի՞թե այս մարդիկ են ուսանողները, որ եկել են կարմիր բոթասներով, ճղված ջինսերով ու հիփ հոփ ոճի գլխարկներով: Դե լավ, հա: Ի՞նչ գործ ունեմ ուրիշի հետ, գնամ համալսարան, տեսնեմ՝ ինչ է կատարվում:

Ինչպես միշտ, բացման խոսք, ու դրանից հետո դեպի 4-րդ հարկ՝ դասացուցակի մոտ: Դե, սեպտեմբերի 1-ը ուրբաթ էր: Ինձ մնում էր սպասել երկուշաբթի օրվան:

Եկավ երկուշաբթին: Ծանոթացանք, բայց մինչև հիմա էլ ծանոթանում ենք, որովհետև անունները միշտ խառնում ենք: Բայց այդ անգամ կար և հաճելի պահ, և մի տխուր պահ: Հաճելի է, երբ նոր կյանք ես մտնում, նոր շենք, նոր մարդիկ ու ավելի հետաքրքիր դասեր: Բայց տխուր է, երբ սեպտեմբերի 1-ին, երբ արթնանում  էի, միշտ եղբայրս գալիս էր, վերմակը քաշում ու գոռում՝ ծնունդդ շնորհավո՜ր: Ես էլ որ միշտ ջղայնանում էի առավոտվա իր ավանդույթից, այդ օրերին չէի ջղայնանում, որովհետև անհնար է ծիծաղելով բարկանալ:

Լավ, ես արթնացա, հետո գնացի հյուրասենյակ: Դատարկ է, մարդ չկա, բայց եթե մեր տանը լինեի, հաստատ ամեն մեկը իր տեղից կկանգներ ու կմոտենար ինձ, ու նույնը դպրոցում: Բայց այս անգամ էլ թող էսպես լինի. սա էլ իր հետաքրքրությունն ունի: Հիմա էլ, երբ իմացան ծննդյանս օրվա մասին, կեսը շնորհավորում էր, կեսը չէր հավատում, մի մասն էլ զարմանքից ծիծաղում:

Երբ տուն եկա հոգնած՝ պլակատների, մեծ տախտակի, ներկերի ու քանոնների հետ միասին, ու դրանց մի կողմ գցելով, մոտեցա բազմոցին ու հանեցի հեռախոսս, որ տեսնեմ՝ ով է ինձ հիշել ու շնորհավորել: Հաճելի է կարդալ, շնորհավորանքներ ստանալ, զանգեր, բայց էլ ավելի հաճելի է, երբ բացումես ֆեյսբուքյան էջդ ու տեսնում, որ կա 10 շնորհավորանք, որից 7-ը իմ 17-ի երեխեքն են: Շնորհակալ եմ իրենց, որ կան:

Հա, ու մի փոքր դաժան լրացում անեմ: Ծննդյանս օրը հաշվեցի և տեսա, որ այսպես մի քանի տարի շարունակ է լինելու. Բանակ, որը իր մեջ ներառում է 2 ծնունդ և ուսանողական 3 տարի, բայց մարդ ես, էլի, եթե մագիստրատուրա էլ շարունակեցի, ես կմոռանամ, թե ինչպես են նշում ծննդյան օրը հարազատներիս հետ:

Ուսանողական առաջին շաբաթ

Քննությունները անցան, ամառը՝  ևս: Սկսվեց սեպտեմբերը՝ իր հետ բերելով նոր, դեռ ամբողջությամբ չբացահայտված առօրյա, կենցաղ և ինչու չէ, ապրելաոճ. ուսանող եմ: Սեպտեմբերի մեկից սկսվեց ծանոթությունների շրջանը: Ու այստեղ ինձ օգնեց ավագ դպրոցը, հա, բոլորի կողմից քննարկվող ու վատաբանվող դպրոցը: Երեք տարի առաջ, կարելի է ասել, նույն իրավիճակում էի, որովհետև այնտեղ էլ ոչ մեկին չէի ճանաչում (խոսքը դասարանի մասին է): Առաջին իսկ ժամից սկսեցինք լեկցիա գրել (համակարգչային հմտություններ). անսովոր էր. մինչև հիմա էլ չեմ հասկանում դրա իմաստը, նյութը կարելի է դասագրքերի վերածել, դպրոցի նման, որովհետև ձանձրալի ու հոգնեցնող է 80 րոպե գրելը: Բայց ինչ արած, մնում է հարմարվել: Օրերը հաջորդում էին, ծանոթությունները՝ շատանում: Սակայն այս 5 օրվա ընթացքում բուհի ամենակարևոր յուրահատկությունը հասկացա. դու այստեղ անհատ ես, ում ոչինչ չեն պարտադրում, և քո քայլերի համար միայն դու ես պատասխանատու:

Հա, մոռացա ևս մեկ «թերություն» նշել: Գրեթե բոլոր դասախոսները հարցնում էին, թե «ռայոնից» ով կա, ու երբ պարզվում էր, անմիջապես հաջորդում էր հետևյալը՝ չուշանաք: Բայց ընթացքում հասկացել եմ, որ մենք՝ «ռայոնցիներս», միշտ էլ պարտաճանաչ ենք, և ուշացողները հիմնականում «ոչ ռայոնցիներն» են (էս ուղղակի):

 

ella mnacakanyan yerevan

Երանի՜ ինձ

Այս տարվա սեպտեմբերի 1-ն իսկապես ուրիշ էր իմ կյանքում: Չէ՛, չէ՛, մի՛ շտապիր փակել նյութիս պատուհանը, չեմ պատրաստվում ծեծված ու սրտակեղեք խոսքեր գրել այն մասին, որ ավարտել եմ դպրոցը, որ ցավո՜ք էլ երբեք աշակերտ չեմ լինի: Չեմ ստելու, թե կարծես երեկ լիներ, որ մայրիկիս ձեռքը բռնած՝ առաջին անգամ եկա դպրոց: Ի՜նչ երեկ, կարծես մի հավերժություն է անցել այդ օրվանից, ու որ ճիշտն ասեմ՝ առհասարակ չեմ հիշում՝ կոնկրետ ում ձեռքն էի բռնել տանեցիներից: Մի խոսքով, դա կարևոր էլ չէ: Կարևորն այն է, որ այդ փաստաթղթերում՝ 12, իսկ իրականում՝ 11 տարիներն արդեն անցյալում են, և ես ուսանող եմ: Իսկ այս տարվա սեպտեմբերի 1-ն արտասովոր էր այնքանով, որ այս անգամ, հակառակ օրինաչափությանը, ոչ թե ես էի ուշանում սեպտեմբերի 1-ից, այլ այն՝ իմ կյանքից: Չէ՛, այնպես չէ, որ ես այլ ժամային գոտում եմ գտնվում, կամ ինձ որևէ կերպ հաջողվել է կանգնեցնել ժամանակը, պարզապես այս տարի իմ համալսարանը որոշել էր մի քանի օրով երկարեցնել ամառը՝ այդպիսով, համոզված եմ, դառնալով ամենասիրելին իր առաջին կուրսեցիների շրջանում: Ու մինչ Գիտելիքի օրվա նախօրեին բոլոր ընկերներս զբաղված էին, պատրաստվում էին գալիք օրվան, մի կերպ փորձում պայմանավորվել վարսահարդարների հետ, որոնց ժամերն այդ օրվա համար, ի դեպ, դեռ 1-2 շաբաթ առաջվանից էին ֆիքսված, ընտրում էին իրենց հագուստները, ես սպանում էի երեկոն համակարգչի էկրանի դիմաց՝ ինչպես և նախորդող երեք ամիսներին: Դե՜, հետո սկսվեց ֆեյսբուքյան սրտաճմլիկ ու կիսահումորային ստատուսաշարը՝ ամառվա վերջին օրվա ու աշնան սկզբի մասին, իսկ ես այդ ամենին այնքա՜ն անհաղորդ էի: Հաջորդ առավոտյան էլ նամակների ու զանգերի տեղատարափն էր՝ սեպտեմբերմեկյան շնորհավորանքների տեսքով, որոնց ես շարունակ պատասխանում էի.
-Շնորհակալ եմ, բայց իմ սեպտեմբերի 1-ն այս տարի ամսի 4-ից է:
Հետո ստիպված էի լինում բացատրել, թե ինչու կամ ինչ պատճառով, վստահեցնել, որ հաստատ դաս չկար, դրա համար չեմ գնացել ու լսել այդքան հաճելի «երանի՜ քեզ»-ը: Իրոք որ, երանի ինձ, որ այս տարի ամառս երկարեց ևս 3 օրով, բայց հուսանք, որ գարունն էլ սպասվածից 3 օր շուտ կգա իմ կյանք:

մարինե իսրայելյան

Ուսանողական վախեր

Արդեն բավական ժամանակ է անցել, և ես դժվարանում եմ հիշել, թե ինչ պատկերացումներ ու սպասելիքներ ունեի առաջին դասարան ոտք դնեուց առաջ, և արդյո՞ք արդարացան դրանք, թե ոչ, բայց ամենայն հավանականությամբ ես միայն համակերպվեցի:

Երկար ժամանակ չի անցել, բայց ես կրկին չեմ հիշում, թե ինչ սպասելիքներ ունեի համալսարանից, բայց հիմա ինչ-որ զգացում ունեմ, որ ամեն ինչ հենց այսպես էլ պետք է լիներ: Չհիշելով իմ երազանքները, չգիտես ինչու, հիշում եմ ընկերներիս, ծանոթներիս երազանքները, օրինակ` նրանցից ոմանք պատկերացնում էին, որ լսարանները լինելու են կիսաշրջանաձև` ներքևում ամբիոնը, գրատախտակը և դասախոսը, իսկ նրա շուրջը դեպի վեր կազմահարկերով ձգվելու են սեղաններն ու նստարանները, ճիշտ ինչպես ֆիլմերում: Երևի այդ մարդիկ մի քիչ կոտրվեցին, քանի որ մեր լսարանները դպրոցական դասարաններին շատ նման են, ուղղակի մի քիչ ավելի մեծ: Ինչ-որ մեկը պատկերացնում էր լուսավոր, հարմարավետ ու ամենակարևորը, լայն կերակրացանկով բուֆետ, բայց դե դա ևս չարդարացավ: Ինչևէ, մենք ինչ ասես չենք պատկերացնում, բացի այն հիմնականից, ինչը հենց համալսարանի իրական գործառույթն է, այսինքն, որակյալ և կայուն գիտելիքի մատուցումը:

Այս ամենը գրելու առիթը եղավ այն, որ սեպտեմբերի մեկը տարբեր կերպ անդրադարձավ նոր ուսանողների վրա: Եղան մարդիկ, որ մի քիչ հիասթափվեցին, մի քիչ ընկճվեցին: Հետո նրանք իհարկե ժպիտով են հիշելու այնօրվա հուզմունքը, բայց կարծում եմ, որ դա բնական է, և հատուկ է բոլորին, որովհետև մենք գուցե երևակայում էինք, որ մեր ինքնաթիռը պիտի վայրէջք կատարի Պետերբուրգում, բայց պարզվում է, որ այն իջել է Մոսկվայում: Մոսկվան էլ վատ քաղաք չէ, թեև ժամանակին ընդամենը մեծ գյուղ է եղել, պարզապես մենք նրա մասին չէինք երազել:

Խնդրի լուծման համար պիտի լայնացնենք մեր երազանքների շրջանակները և ուրախ ապրենք, չէ որ ուսանողական կյանքի յուրաքանչյուր խոչընդոտ (որոնք երբեմն այնքան շատ են) բացասական վերաբերմունքի դեպքում մեզնից կխլի մեր կյանքի հիասքանչ օրերից մեկը, իսկ պայծառ հայացքի դեպքում` այն հեշտությամբ կհաղթահարվի և քաղցր հուշ կդառնա մեր կյանքի հաստափոր գրքում:

sona mkhitaryan

Նոր, բայց հին արկածներ

Առավոտյան ժամը 8-ին ընկեր-ուսանողներով գնացինք կանգառ, Ակնալիճ գյուղից նստեցինք ուսանողական ավտոբուսը: Հասանք, գնացինք համալսարան: Լավ էր: Ծանոթացանք ամեն ինչին, հանդիպեցինք դեկանին ու փոխդեկանին: Հետո դաս արեցինք: Մեր դասարանի տղաներից մի քանի հոգի եկել էին մեր համալսարան: Կեսժամանոց դասամիջոցին հանդիպեցինք: Ես՝ ահավոր սոված, ծարավ, ոչ մի բանի տեղ չգիտեի, որ գոնե ջուր խմեի: Առանձին լսարանում նստած խոսում էինք, մեկ էլ Մայիսը (մեր դասընկերը, բանակում է) զանգեց, բոլորիս հետ խոսեց, շնորհավորեց: Մենք էլի գնացինք դասի: Դասախոսը դաս է պատմում, Ֆուրմանը ինձ զանգում է.

-Այ աղջի ջան, դուրս արի՝ գոնե ջուր տամ:

-Է, չէ,- չցանկացա դասախոսից դուրս գալու թույլտվություն խնդրել, դե, դեռ չեմ հարմարվել մի տեսակ:

Դասերը վերջացան, գնացինք միասին Լունապարկ, ես հանդիպեցի 17-ի Մանեին, երկար խոսեցինք: Հետո դասարանի երեխեքով որոշեցինք գնալ «Մոսկվա» կինոթատրոն: Գնացինք, ընտրեցինք մի ֆիլմ, նայեցինք, դուրս եկանք: Ճանապարհը չգիտեինք, դրա համար Լյուդվիգը թե՛ գնալուց, թե՛ գալուց իր բարեկամին էր զանգում՝ իմանալու, թե որ համարի երթուղայինը ուր է գնում: Մեզ բացատրեց, թե ոնց հասնենք հրապարակ ու գնանք Մաշտոցի պողոտա: Մենք հասանք հրապարակ, բայց սխալ ճանապարհով գնացինք ու հասանք եսիմ՝ ուր: Զանգեց նորից իր բարեկամին, պարզվեց՝ սխալ էր, Լյուդվիգի վրա կատաղած հետ գնացինք: Մեկի ոտքերն էին ցավում, մյուսի՝ գլուխը, մեկը սոված է, մյուսը քնել է ուզում: Մի կերպ հասանք Կիլիկիա ավտոկայան, բայց Արմավիր գնացող ոչ մի երթուղային չկար: Մութն արդեն ընկել էր, մենք էլ որոշեցինք գնալ Էջմիածին, էնտեղ Ռուբիկի հորեղբոր տղան մեզ կսպասեր, մեքենայով կտաներ տուն: Հասանք Էջմիածին, Ռուբիկը զանգեց եղբորը ու պարզվեց, որ նա մեզ ոչ թե Էջմիածնի ավտոկայանում է սպասում, այլ Կիլիկիայի: Մեր ծնողներն անընդհատ զանգում էին՝ ո՞ւր եք, ո՞ւր հասաք: Վերջը, տաքսիով տուն հասանք: Հա, չմոռանամ ասել, որ ճանապարհին Էմիլն էլ էր զանգել, նա նույնպես ծառայում է:

Հ. Գ. Ես պատմում էի իմ ուսանողական, բայց դասարանական սեպտեմբերի մեկի մասին: Այս օրը միշտ կհիշվի:

Hayk Qalantaryan

Ուսանողական կյանքի առաջին սեպտեմբերը

Իմ առաջին ուսանողական սեպտեմբերի 1-ն էր, առաջինը ու ամենադժվարը, ամենահաճելին, լարվածը… Հա, հա, լարվածը: Դպրոցում համարյա չես լարվում էս օրերին, մենակ առաջին դասարանում, ուղղակի էդ ժամանակ կիսով չափ, որովհետև դեռ չես գիտակցում։

Բայց փորձում էի առավելագույնս հաճույք ստանալ ամեն մի վայրկյանից՝ ֆիքսելով ամեն ինչ ու զգալով պահի լրջությունը։ Երևի ստացվեց (ախ, էս «երևի»-ները): Հավատացեք, էդ ամենի մեջ կար ինչ-որ ծիծաղելի, անհասկանալի մի բան․ մենք իսկական առաջինկուրսեցիներ էինք․բոլորս լարված, անտեղյակ, անընդհատ շվարած նայում էինք անորոշ ուղղությամբ կամ ջանում էինք, թաթերի վրա կանգնելով, մի քիչ էլ բոյ հավաքել ու փորձել հեռվից հեռու գտնել ինչ-որ ծանոթի, որպեսզի կարողանանք կոծկել էդ խառնաշփոթ ապրումները։ Բայց մեկ ժամ հետո սկսեց անցնել էդ ամենը, ու ակամայից սկսում էի զգալ ինձ տանը ՝ էլի դպրոցի պես, էլի նույն կանոններով՝ պարզապես մի բառի տարբերությամբ: Համալսարանը մեր տունն է… Իսկ երբ սկսեցինք դասերը, ես մտովի գնացի դպրոց․ ամեն բառի հետ հիշում էի դպրոցը, հիշում դասատուներիս ամեն մի խոսքը, էն որ ասում էին. «Էսա ուսանող կդառնաք, կիմանաք՝ էդ ինչ ա, ջահելություններդ կվայելեք»։ Էխ, դպրոցը…
Դժվար է ամբողջությամբ ու ճիշտ նկարագրել էդ ամեն ինչը, որովհետև դեռևս այս փոփոխությունների ազդեցության տակ եմ, չեմ կարողացել մտքերս լիովին ի մի բերել:

sona mkhitaryan

Կհարմարվեմ, հաստատ

Սեպտեմբերի 1-ին արդեն ուսանողի կարգավիճակով ժամը 8-ին գնալու եմ կանգառ, սպասելու եմ ուսանողական ավտոբուսին ու գնալու եմ համալսարան: Նոր դեմքեր, նոր շրջապատ, ամեն բան նոր է լինելու: Դասընկերներիցս մի քանիսի հետ նույն համալսարանում ենք սովորելու: Պատմեմ՝ ինչպես ընտրեցի հոգեբանությունը:

Ես, ի սկզբանե Մանեի հետ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետն էի ուզում ընդունվել, բայց դպրոցում դիմում-հայտս սխալ լրացվեց, իսկ ԳԹԿ-ն այլևս չփոխեց այն: Ասացին՝ կարող եմ լրացուցիչ փուլին մասնակցել, բայց էլ չցանկացա: Չմտածեք, թե հիասթափվեցի, կոտրվեցի ու հետ քաշվեցի պայքարելուց: Ոչ: Ուղղակի մտերիմներս միշտ ասում էին՝ լրագրողի աշխատանք գտնելն այդքան էլ հեշտ չէ, մանավանդ, որ ես գյուղում եմ ապրում: Մյուս կողմից էլ՝ ես աչքերի հետ կապված խնդիրներ ունեմ, ու ինձ համար շատ վնասակար կլիներ անընդհատ համակարգչի դիմաց նյութ հավաքելը: Ինչևէ, արդեն ուշ էր որևէ այլ միասնական քննության մասնակցելու համար, ես ունեի մեկ՝ հայոց լեզվի գնահատական, որով դիմեցի ՀՊՄՀ: Ինձ համար վատ մասնագիտություն չկա, կարծում եմ՝ ես ինձ կգտնեմ այս մասնագիտության մեջ, և ամեն բան լավ կլինի: Մեծ հույսեր ունեմ, ուզում եմ իմ առաջադիմությամբ անվճար անցնել կամ որոշակի զեղչի արժանանալ: Դե, բոլորի համար էլ վարձ տալը հեշտ չէ, և չնչին զեղչն էլ մեծ բան է ուսանողի և նրա ծնողի համար: Կարծում եմ` կկարողանամ աշխատանք գտնել այս մասնագիտությամբ: Հա, մեկ էլ ուզում եմ ավագի թեկնածություն դնել:

Երևանում այնպիսի բարեկամ չունեմ, որի տանը կարող եմ մնալ, այդ իսկ պատճառով ամեն օր պիտի գնամ-գամ:

Սկզբում խորթ կթվա այս ամենը, բայց ընթացքում կընտելանամ: 17.am-ի մրցանակաբաշխությանը նվեր ստացած նոթատետրը հատուկ պահել եմ ուսանողական կյանքում օգտագործելու համար:

Ամեն սեպտեմբերի 1-ին ես կիսաշրջազգեստ էի հագնում, բայց այս տարի երևի չեմ հագնի: Կսկսեմ այլ կերպ, կսկսեմ նորից ու նոր էջից: Անհամբերությամբ սպասում եմ իմ ուսանողական առաջին սեպտեմբերի 1-ին:

amalya harutyunyan

Հոգեբան-լրագրող Ամալյա Հարությունյան

Եթե աշակերտ ես կամ ուսանող, հավանաբար քեզ էլ են հազարերորդ անգամ տվել օգոստոսյան ամենատարածված հարցը.

-Պատրաստվո՞ւմ ես սեպտեմբերին:

Գուցե դու հիշել ես ամենադաժան օրերը ու պատասխանդ «ոչ» է եղել: Կամ էլ երջանկացել ես, որ սկսվելու են հետաքրքիր օրերը ու դրական պատասխան տվել:
Իսկ ես ամեն անգամ պատասխան հարց կտամ.
-Հոգեպե՞ս, թե՞ ֆիզիկապես:
Կասես.
-Երկուսն էլ հարցնում եմ:
Ես էլ կպատասխանեմ.
-Ֆիզիկապես` այո, հոգեպես՝ ոչ:
Հա, որ գաս մեր տուն, կտեսնես՝ դարակիս ամենակարևոր անկյունում սեպտեմբերմեկյան հագուստս եմ դրել, պահարանում՝ կոշիկներս:
Պայուսակս իր իրերով պատրաստ դրել եմ, բայց ինձ համոզել, որ դպրոց չեմ գնալու, դեռ չեմ հասցրել:

Դեռ ոչինչ չեմ պատկերացնում: Չեմ պատկերացնում, որ ոչ թե 5 րոպե քայլելով հասնելու եմ դպրոց, այլ 30 րոպե երթուղայինով երթևեկելուց հետո՝ համալսարան, որ ոչ թե ունենալու եմ դասասենյակ, այլ լսարան, ոչ թե դասարան, այլ կուրս, դասերը լինելու են ոչ թե 45 րոպե, այլ 90:
Մասնագիտությունս էլ ընտրել եմ, բայց թե ոնց եմ սովորելու, նույնիսկ դա չեմ պատկերացնում:
7-րդ դասարանում էի, երբ հարցրին՝ ինչ եմ դառնալու: Երկար մտածելուց հետո ասացի.
-Հոգեբան կամ լրագրող:
Հետո 5 տարվա ընթացքում է՛լ բժիշկ դարձա, է՛լ դիվանագետ, պատմաբան ու արևելագետ, մանկավարժ ու բանասեր: Բայց երբ 12-րդ դասարանում նորից հարցրին՝ ինչ եմ դառնալու, իմ պատասխանը նույնն էր՝ հոգեբան կամ լրագրող:
Որպես մասնագիտություն հոգեբանությունն ընտրեցի: Որոշել եմ՝ պիտի շատ-շատ լավ հոգեբան լինեմ: Բայց եթե հարցնես՝ ոնց եմ պատկերացնում այդ ճանապարհը, չեմ կարողանա պատասխանել: Անկեղծ ասած՝ ընդհանրապես չեմ պատկերացնում:
Ու կյանքիս ամեն մի քայլից առաջ էսպես է: Երևակայությունս լարում եմ ու ինքս ինձ հազարավոր պատկերներ կառուցում, բայց իրականությունը երբեք չեմ պատկերացնում:
Եթե ճիշտն ասեմ՝ վախենում եմ, վախենում եմ նոր միջավայրից, մարդկանցից, նոր ծանոթություններից ու նոր հանդիպումներից: Վախենում եմ նոր շրջապատում սխալվելուց, նույնիսկ խոսելուց եմ վախենում:
Ավագ դպրոցի առաջին օրերն էլ էին էսպես: Եթե միայն իմանաք, թե քանի նկատողություն ու անբավարար գնահատական եմ ստացել այն պատճառով, որ ամաչել եմ խոսել նոր դասարանիս մոտ: Վախենում եմ, որ նույնը կլինի:
Մարդիկ ֆոբիա ունեն մթությունից, բարձրությունից, փակ տարածքից, իմն էլ փոփոխություններից է, այն ամենից, ինչ նոր է կյանքումս, դրան էլ նեոֆոբիա են կոչում:
Բայց ես մի բան էլ գիտեմ. ես ամենահետաքրքիր ու ամենաբազմաբովանդակ տարիներս պիտի անցկացնեմ համալսարանում, որոշել եմ, որ ուսանողական կյանքս պիտի անսահման լավ անցնի: Եթե իմ առաջ նպատակ եմ դնում, ինձ ոչինչ երբեք չի կանգնեցնի, նույնիսկ նեոֆոբիան:
Ու հիմա դու կարող ես ինձ նորից հարցնել, թե ինչ եմ դառնալու:
Կասեմ.
-Հոգեբան-լրագրող (գծիկը՝ չմոռանաս):
Ամենամեծ ձգտումս էլ ուսանողական կյանքում և հետագայում 2 մասնագիտությունները համատեղելն է: Կապ չունի, թե ինչ կսովորեմ համալսարանում, ես երբեք չեմ դադարի ինձ լրագրող համարել:
Ես նպատակ ունեմ, ուրեմն ամեն ինչ կարող եմ:

seda mkhitaryan

Նախաուսանողական անհանգստություն

Ինչպես յուրաքանչյուր լավ բան, ամառն էլ շուտով կավարտվի, իսկ ամռան ավարտը մեզ կտանի ուսման: Շատերին
այնտեղ, որտեղ արդեն մի քանի տարի է՝ սովորում են, իսկ ոմանց էլ, հանձինս ինձ, նոր ուսումնական
հաստատություն։
Վախեր չունեմ, անհանգիստ չեմ, կարծում եմ՝ կկարողանամ հարմարվել ու ընտելանալ նոր միջավայրին, կգտնեմ
նոր ընկերներ: Այսքանը պատկերացրի, իսկ իրականում վախեր ունեմ ու անհանգստանում եմ: Ինչպե՞ս կլինի,
կկարողանա՞մ հաղթահարել տնից հեռու ապրելու դժվարությունը, կսովորե՞մ քաղաքին, կկարողանա՞մ ինքնուրույն
գնալ համալսարան, հե՞շտ կմտերմանամ կուրսեցիներիս հետ: Չգիտեմ, ամեն դեպքում՝ կփորձեմ, և բացի դրանից՝ ես
ուսանող քույր ունեմ, ու հույսս նրա վրա է, մինչև ես ամեն ինչ կսովորեմ ու կանեմ ինքնուրույն։
Եթե անկեղծ՝ դեռ լիովին չեմ կարողանում պատկերացնել, որ սեպտեմբերի մեկին դպրոց չեմ գնալու, իմ դասարան
չեմ մտնելու: Երբ դեռ չէի ընդունվել, անհանգստանում էի, որ հնարավոր է՝ չստանամ անհրաժեշտ միավորներ
քննություններից, ու ֆիզիկայի ուսուցչուհիս ասաց. «Մնացած աշակերտները ինչպես են ընդունվել, դու էլ
կընդունվես», և ընդունվեցի: Հիմա էլ ես եմ ինքս ինձ ասում. «Ուրիշներն ինչպե՞ս են սովորել ու հարմարվել, դու էլ
կսովորես»:

Mane Minasyan

Մի քանի օրից

Հայացք եմ գցում դեպի 2016 թվականի ամառն ու հասկանում եմ, որ այն ավելի հագեցած էր և լի նոր ընկերներով,
սակայն 2017 թվականը ավագ դառնալու ամառ էր:
Ամռան մի ամիսն անցավ քննություններով: Արդյունքները վատը չէին, անգամ բավականին բարձր էին, որովհետև
երեք քննությունից միայն մեկի համար էի պարապել, բայց 16 ու 17 ստացա: Հուլիսը սկսվեց սպասումով, ամսվա
կեսին կարդացի անունս հենց առաջին հայտումս նշած բաժնում՝ ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ:
Այս ամենին հաջորդեց հորաքրոջս այցը Հայաստան, որին 5 տարի չէի տեսել: Չհասկացա՝ ինչպես աչքս թարթեցի, ու
արդեն ճամպրուկներն էինք հավաքում: Նայում եմ օրացույցին, ու օգոստոսի էջում արդեն ջնջելու քիչ օրեր են
մնում: Հա, հաշվում եմ դեպի նոր կյանք տանող ամսվան մնացած օրերը:
Ես արդեն ուսանող եմ: Ուսանող: Փոքր տարիքում ուսանողներն ինձ համար ամենաերազելի մարդիկ էին, որովհետև
նրանք ամեն օր ստիպված կիսաշրջազգեստ չէին հագնում, կամ էլ ամեն օր մաթեմատիկայի տնային չէին գրում, ու որ
ամենակարևորն էր՝ ամեն առավոտ ավտոբուս էին նստում (փոքր տարիքում երազում էի ավտոբուսի մասին, հիմար
երազանք էր):
Ուսանող լինելուս երկար եմ սպասել, հուսով եմ՝ հուսախաբ չեմ լինի: