Շատ հնում, երբ դեռ մարդիկ չէին հավատում, որ արևն ու լուսինը իրար չէին կարող հանդիպել, կար մի գեղջուկ հողագործ, որը շատ իմաստուն էր։ Նա ապրում էր լճի մյուս ափին, և ամեն առավոտ հետևում, որ ոչ ոք չիմանա և չգտնի մի գանձ, որը թաքնված էր մի հնաբույն ծառի տակ։ Շատ մարդիկ գիտեին այդ գանձերի մասին, բայց ոչ ոք չէր կարողանում այդ ծառի տակից գանձը հանել, որովհետև այդ տեղը ծերուկն անիծել էր, մի եկեղեցի էր կառուցել և ասել՝ եթե այստեղից գանձը գողանաք և տանեք, ապա Աստծո ողջ ցասումը ձեր վրա կիջնի։ Ոչ ոք չէր համարձակվում գանձը հանել այդտեղից։ Անցան ամիսներ, տարիներ։ Բոլորը մոռացան գանձի մասին, բայց մի տղա իր պապիկից ու տատիկից լսել էր այդ գանձի և դրա զորության մասին և ցանկացավ գտնել գանձը և սովից փրկել բոլորին։ Անվախ ու քաջ տղան՝ չվախենալով ծերուկի ու աստծո ցասումից, որոշեց, որ պետք է հանի գանձը և բաժանի աղքատներին։ Նա վերցրեց իր գործիքները և սկսեց փորել ու փորել անդադար, փորել և այդ փորելու ընթացքում սկսվեց մրրիկ, շանթ ու ամպրոպ։ Տղան վախենում էր, բայց միևնույնն է, չէր հանձնվում։ Վերջապես այդքան փորելուց հետո գտավ մի տուփ, զգուշորեն բացեց տուփը և տեսավ մի մեդալիոն, որի վրա ծերուկի մոր նկարն էր։ Նրան սպանել էին չար մարդիկ։ Մեդալիոնի հետ նաև գրություն կար․ «Հավատալով գանձերին՝ մարդիկ տրվում են դրանց որոնմանը, բայց մոռանում են, որ իսկական գանձը նրանք ձեռք են բերում ապրելով ու հավատալով երազանքներին, որոնք իրականանալով դառնում են քո գտած ամենամեծ գանձը։ Այդպես էլ իմ հետ եղավ․ ես իմ ամբողջ կյանքը նվիրեցի այդ գանձը փնտրելուն, բայց ավաղ, ես մոռացա, որ պետք է ապրեմ։ Երբ ես գանձը գտա, արդեն զառամյալ ծերունի էի, և այն գցեցի ջուրը, իսկ այդ ծառի ամենախորքում պահեցի մայրիկիս մեդալիոնը ու խոսքը՝ «ապրիր այսօր, վաղն արդեն ուշ կլինի»»։
Տղան զարմացավ և սկսեց հասկանալ, որ ինքն իրոք գանձ է գտել ու նրբորեն մեդալիոնը դրեց տուփի մեջ ու թաղեց ծառի ամենախորքում։ Միայն մի նշան թողեց, որ դարեր հետո կարողան գտնել․ դա ծառի կիսատ արմատն էր, որը նա փորել էր քարով։ Տղան իր գանձը գտած վերադարձավ տուն։ Եվ երբ նրան հարցրին, թե արդյոք նա գանձը գտել է, թե ոչ, նա պատասխանեց՝ Աստծո ու ծերուկի հանդեպ վախը ինձ չթողեցին գտնել գանձը։ Եվ ամուր գրկեց իր ընտանիքին։
