Լուսանկարը՝ Անահիտ Բաղշեցյանի

Շարունակում ենք մեր երևանյան բացահայտումները։ Այս անգամ Կենտրոնի փողոցներում հայտնվելը պարտադիր չէ։

Փոխարենը կարող ես նստած լինել տանը, ընկերներիդ հետ դուրս գալ զբոսանքի կամ էլ ուղղակի հայտնվել քաղաքի ցանկացած մասում։ Մինչ բուն գործողությունը սկսելը ուշադիր նայիր շուրջդ։ Անկեղծ ասած՝ չգիտեմ ինչ կտեսնես։ Միգուցե շտապող ամբոխ, գեղեցիկ մայրամուտ, հոգնած դեմքեր ու փակվող խանութներ, կամ ընդհակառակը՝ նոր զարթնող քաղաք, ժպտերես մանուկներ ու դատարկ փողոցներ։ Խնդրանքս մեկն է՝ տեսածդ մտապահիր։

Լուսանկարը՝ Անահիտ Բաղշեցյանի

Հիմա անցնենք բուն գործին։ Գտիր մի շենք, կտուր, ուղղակի մի բարձր անկյուն, որտեղ կարող ես առանձնանալ կամ ժամանակն անցկացնել ընկերներիդ հետ։ Հետդ վերցրու ականջակալներդ, սիրածդ ըմպելիքը ու բարձրացիր վերև։ Հարմար տեղավորվիր, դիր ականջակալներդ ու միացրու ցանկացած երգ։ Հիմա կրկին նայիր շուրջդ։ Քեզ շրջապատում են գեղեցիկ ամպեր, միգուցե անամպ երկինք, իսկ ներքևում գտնվող աշխարհը քեզ միգուցե լրիվ ուրիշ աշխարհ թվա։ Այդտեղ՝ վերևում, դու կհասկանաս, թե ինչքան փոքր ես դու ու քո խնդիրները, ինչքան փոքր են բոլոր-բոլորը։ Եթե մտովի քո առջև բացված տեսարանից հանես բոլոր-բոլոր կառույցները, կտեսնես Երևանը՝ խորշոմած ծերունական դեմքեր, պատանեկան ժպիտներ, մանկական անկեղծ հայացքներ ու ընտանեկան խնդիրներ, միգուցե արցունքներ ու թախիծ, հնարավոր է՝ անասելի երջանկությամբ լցված ժպիտներ, սուտ, կեղծիք, խաբեություն, բայց դրանց զուգահեռ՝ ազնվություն, հավատարմություն ու լիքը ձգտումներ։ Սա այն Երևանն է, որի հետ կարող ես ժամերով խոսել, պատմել քո երազանքները, վիճել նրա հետ, որովհետև չի արդարացրել քո սպասումները ու քաջալերել նրան։ Վերևից Երևանը դառնում է մի դեմք ու մի անհատականություն՝ ստեղծված միլիոնավոր անհատների միախառնումից։ Նա դառնում է զրուցակից, ում կարիքը մենք շատ հաճախ ունենում ենք։

Լուսանկարը՝ Անահիտ Բաղշեցյանի

Երբ կրկին իջնես վերևից, կրկին նայիր շուրջդ։ Անկեղծ ասած՝ չգիտեմ ինչ կտեսնես։ Միգուցե շտապող ամբոխ, գեղեցիկ մայրամուտ, հոգնած դեմքեր ու փակվող խանութներ, կամ ընդհակառակը՝ նոր զարթնող քաղաք, ժպտերես մանուկներ ու դատարկ փողոցներ։ Բայց ես վստահ եմ, որ տեսածդ կտարբերվի քիչ առաջվա մտապահածիցդ։ Երևի հիմա ամեն ինչը կլինի ավելի գունավոր կամ, ընդհակառակը, գունաթափ։ Ամեն ինչ կլինի լցված քո մտքերով։

Խնդրեմ։ Այսօրվա համար այսքանը։ Միգուցե Երևանը բացահայտելու փոխարեն դու բացահայտեցիր ինքդ քեզ, ինչ-որ մի ուրիշ «ես»։ Բայց քո նորահայտ «ես»-ի հետ ի հայտ կգա մի նոր Երևան՝ լցված քո սեփական մտահղացումներով ու երազանքներով․ քո սեփական Երևանը, որի մասին ոչ ոք չգիտի․․․

Լուսանկարը` Էլիտա Ստեփանյանի

Time land հիմնադրամի ղեկավար Ռոբերտ Ղուկասյանի աջակցությամբ ուղիղ մեկ շաբաթ առաջ Կալավան էր այցելել Արմանը՝ Հայրենիքի դարպասներ ՀԿ- ի նախագահ: Նա մեզ ասաց, որ կիրակի օրը Երևանի Թումո կենտրոնում մեկ շաբաթով ճամբար պետք է լինի, և եթե մենք մեզ լավ դրսևորենք, մեզնից երկու հոգի կարող են մասնակցել ճամբարին: Շատ էինք ուրախացել, խաղացինք մի քանի հետաքրքիր խաղ, Արմանը շատ գոհ էր մնացել, ասաց, որ կընտրի երկու երեխայի և մեզ կտեղեկացնի: Այդ ամենը տեղի ունեցավ շաբաթ օրը, եթե մեզնից որևէ մեկը ընտրվեր, պետք է հաջորդ օրը գնար Երևան՝ մասնակցելու ճամբարին:

Ուրախ-ուրախ վազեցի տուն ու ամենը հայտնեցի մայրիկիս:

Լուսանկարը` Էլիտա Ստեփանյանի

-Մա՜մ, չես պատկերացնի՝ ոնց եմ ուզում գնալ էնտեղ, վստահ եմ, որ հավես կանցնի: Մամ, բա որ գնամ, ի՞նչ եմ տանելու, չէ, հաստատ չեմ հասցնի պատրաստվել:

-Կհասցնես, հանգստացի, համ էլ քեզ էդքան մի տրամադրի, բա որ դու չընտրվես:

Համենայնդեպս, ես չլսեցի մայրիկիս: Մի ներքին ձայն ասում էր ինձ, որ ես պետք է գնամ, ու ես սկսեցի պատրաստվել:

Արդեն երեկո էր, ես հույսս կորցրել էի, որ կարող եմ ընտրված լինել։ Ահա և հեռախոսը զանգեց, սիրտս թրթռաց․ արդեն վստահ էի, որ ես եմ ընտրվել։

-Հը, մամ, ասա, որ ինձ են ընտրել, դե ասա:

-Հա՜-հա՜, քեզ են ընտրել, պատրաստվի, որ վաղը ժամը 4-ին գնաս:

Հաջորդ օրը գնացինք, ծանոթացա երեխաների հետ։ Բոլորը միմյանց ճանաչում էին, քանի որ Տավուշի մարզի սահմանամերձ գյուղերից էին: Վերջապես հասանք Երևան, տեղավորվեցինք հյուրանոցում:

Օր առաջին

Առաջին օրը սկսվեց այսպես: Ժամը ուղիղ 6-ին բոլորս մի մարդու պես վեր կացանք, որպեսզի ժամը 9-ին գնանք Թումո` դասերին մասնակցելու: Ճիշտն ասած՝ ինքներս էլ չգիտեինք՝ ինչու էինք այդքան շուտ արթնացել, ու գիշերն էլ քնել էինք ժամը 4-ին: Մի խումբ կիսաքնածներ նստեցին մեքենան ու գնացին Թումո։ Դասերը տարբեր էին, դրանք ընտրում էինք մենք։ Ես ընտրել էի «կայքերի ստեղծում» և «լուսանկարչություն»։ Մինչև ժամը 3-ը մնացինք այնտեղ, ապա գնացինք բուսաբանական այգի։ Հետո՝ ընթրելու, ապա հյուրանոց՝ մեր հանգիստը վայելելու:

Լուսանկարը` Էլիտա Ստեփանյանի

Օր երկրորդ

Երկրորդ օրը դասերի ավարտից հետո գնացինք Գառնի, շուրջպար բռնեցինք, լուսանկարվեցինք, ընթրեցինք:

Գառնիից վերադարձանք հյուրանոց, գնացինք հանգստի սենյակ, պառկեցինք՝ ով որտեղ հասցրեց ու հեռուստացույց դիտեցինք: Հետո գնացինք սենյակ ու չեմ էլ հիշում ոնց՝ քնեցինք:

Օր երրորդ

Դասերի ավարտից հետո պետք է գնայինք Թումոյի այգի՝ ֆուտբոլ կամ բասկետբոլ խաղալու, բայց քանի որ անձրև սկսվեց, չգնացինք: Մնացինք Թումոյում՝ մուլտֆիլմ դիտելու, սակայն դա էլ չստացվեց․ տեխնիկական խնդիրների պատճառով ձայնը չէր լսվում: Երեկոյան ընկեր Սոնային խնդրեցինք, որ մեզ տանի հրապարակ զբոսնելու, պաղպաղակ ուտելու և շատրվանները տեսնելու։ Նա մեզ չմերժեց, զբոսանքից հետո եկանք հյուրանոց, պառկեցինք ու քնեցինք:

Օր չորրորդ

Չորրորդ օրը դասերը վերջացան, և մենք ուղևորվեցինք գրականության և արվեստի թանգարան։ Մեզ ծանոթացրին երաժշտության, գրականության սենյակների հետ, ապա բաժանեցին խմբերի և խաղացինք շատ հետաքրքիր խաղ՝ մենք պետք է գուշակեինք, թե ինչով են նկարել, ինչ հագուստ են կրել «Նամուս» ֆիլմը նկարահանելիս: Երեկոյան հյուրանոցում «Դե, խաղա» էինք խաղում․ պետք է վերցնեիր մի քարտ և անեիր այն, ինչ այնտեղ գրված էր։

Վահագնին ընկավ, որ պետք է լացակումած զանգի տուն ու ասի՝ ճի՞շտ է, որ ես որդեգրված եմ։ Վերջապես զանգեցինք Վահագնի քրոջը, Վահագնը հարցրեց․

-Էդ ճի՞շտ ա, որ ես որդեգրված եմ։

Քույրը ասաց.

-Հա,- ու անջատեց:

Բոլորս այնքան ծիծաղեցինք, մինչև մեզ վրա բարկացան։

Օր հինգերորդ

Հինգերորդ օրը մեր վերջին օրն էր Թումոյում։ Տեղի էր ունենալու մեր պրեզենտացիան․ պետք է ներկայացնեինք մեր ստեղծած կայքերը, ֆիլմերը, լուսանկարած պորտրետները և մնացած այն ամենը, ինչ ստեղծել էինք: Կայքերը ներկայացրեց ընկեր Արամայիսը։ Արցունքներս հազիվ էի զսպում, որ չարտասվեմ: Էլ չէի տեսնելու երեխաներին, ընկեր Արամայիսին, շատ էի կարոտելու այն օրերը, որ անցկացրել էի նրանց հետ:

Ընթրեցինք և գնացինք հյուրանոց: Հանգստի սենյակում մեզ բաժանեցին հավաստագրեր, հետո գնացինք սենյակ, հանգստացանք, հավաքեցինք իրերը, որ հաջորդ օրը ժամը 10-ին գնանք Գյումրի, Ծակքար, այնտեղից՝ Դիլիջանի Թումո, որտեղից էլ մեր ծնողները մեզ պետք է տուն տանեին:

Օր վեցերորդ

-Երեխեք, վեր կացեք, արագ, շուտ արեք, թե չէ կուշանանք:

-Լավ էլի, ընկեր Օֆելյա, մի քիչ էլ քնենք:

Չեմ էլ հիշում՝ ոնց եմ վեր կացել, պատրաստվել, նախաճաշել ու գնացել հրապարակ: Նստել ենք մեքենա, գնացել Գյումրի, շրջել այնտեղ, հետո գնացել Ծակքար: Վերադարձանք Գյումրու հին կոլորիտով ռեստորան․ աղջիկները գնացին խոհանոց, իսկ տղաները՝ իրենց ձեռքով խորոված պատրաստելու:

Ընթրելուց հետո ջերմ զրույցով, երաժշտություն լսելով վերադարձանք Դիլիջանի Թումո:

Շնորհակալ եմ բոլոր նրանցից, ովքեր մեկ շաբաթ շարունակ մեզ ընդունեցին գրկաբաց, սիրեցին իրենց երեխաների պես, գիտելիք տվեցին: Երբեք չեմ մոռանա նրանց, կպահեմ սրտիս մի փոքրիկ անկյունում, որ ամեն անգամ թերթեմ հուշերս ու հիշեմ մեր խենթությունները:

Վանաձորը  միշտ էլ աչքի է ընկել իր  յուրահատուկ մոտիվներով ու գաղափարներով: Այս անգամ էլ  վանաձորցի  հինգ երիտասարդներ հավաքվել և գունազարդել են մեր  քաղաքի աղբարկղերը:

«Հավաքիր քո հետևից» ծրագրի  շրջանակներում «Ջինիշյան» հիշատակի հիմնադրամի  կողմից պարգևատրվել են 40 հազար  դրամով: Նրանք հիմնականում գունազարդում են այն աղբարկղերը, որոնք գտնվում են մարդաշատ վայրերում: Ծրագրի իրականացման մեջ  մեծ ներդրում ունեն կամավորները: Կազմակերպիչները ցանկանում են գունազարդել քաղաքի շատ աղբարկղեր, բայց ժամանակի սուղ լինելու պատճառով  առաջիկայում պլանավորում են  նկարազարդել կենտրոնական վայրերում գտնվողները: Նկարներին զուգահեռ կարելի է նաև նկատել գրառումներ, որոնք մարդկանց էլ ավելի են գրավում:

Ծրագրի  անդամները արել են իրենց առաջին քայլը, իսկ մենք կարող ենք  նրանց օգնել  երկու բանով. կա՛մ  դառնալ կամավոր, կա՛մ էլ պահպանել այն, ինչ արդեն իսկ ունենք:

Այսօր`ապրիլի 28-ին, Նիկոլ Փաշինյանը  մեքենաների երթով Երևանից եկավ Իջևան: Նրա հետ էր նաև դերասանուհի Արսինե Խանջյանը:

Լուսանկարը՝ Սամվել Ավետյանի

Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնը ստեղծված է քաղաքը վերածելու տեղեկատվական և բարձր տեխնոլոգիաների տարածաշրջանային և միջազգային կենտրոնի: Կենտրոնի նպատակն է՝ ստեղծել հնարավորութունների և ծառայությունների այնպիսի զարգացող միջավայր, որը կոչված է աջակցելու տաղանդավոր երիտասարդներին և ընկերություններին կյանքի կոչել իրենց նոր բիզնես գաղափարները, նպաստել տարածաշրջանի կայուն զարգացմանը:

Կենտրոնի բիզնեսի զարգացման պատասխանատու պարոն Պատվական Հախինյանը նշեց, որ կենտրոնի կառուցման տարածքը պատահական չէ ընտրվել, քանի որ «Իրավասու մարմինները՝ կառավարությունը, տեղական իշխանությունները, աշխատել են այնպես լինի, որ մոտ լինի տեխնոլոգիական բուհերին՝ պոլիտեխնիկ ինստիտուտին»:
Կենտրոնը տեխնոլոգիական ընկերություններին աջակցում է բիզնես խորհրդատվության, մարքեթինգի, ֆինանսական աղբյուրների ներկայացման, բիզնես կապերի ձևավորման և այլ անհրաժեշտ հարցերում:

Լուսանկարը՝ Սամվել Ավետյանի

ՎՏԿ-ի դասընթացների համակարգող Նելսոն Մամուլյանն ասաց, որ իրենց թիմն արդեն երկու տարուց ավելի աշխատում է և գործունեություն է ծավալում: «Մենք կարողանում ենք համագործակցել տարբեր ընկերությունների թոփ մենեջմենթից սկսած մինչև ինժեներներ, աշխատակիցներ, ովքեր ունեն նորարարական գաղափարներ, բայց խնդիրներ ունեն այդ նորարարական գաղափարները առաջ մղելու հարցում»:

Կենտրոնի հետ համագործակցության հարցում, հատկապես, շահագրգռված են բոլոր կրթական և ուսումնական հաստատությունները, բուհերը, բուհերի դասախոսական կազմը, մարդիկ, ովքեր զբաղվում են հետազոտություններով: Նրանք բացառիկ հնարավորություն են ունենում մասնակցելու տարբեր ծրագրերի և մրցույթների: «Դպրոցները հատկապես շատ ակտիվ են: Արդեն երկրորդ տարին է, որ դպրոցականների համար տարբեր պրոցեսներ ենք իրականացնում: Ուսանողների ցանկը շատ մեծ է և անընդհատ մեծանում է, ոչ միայն Վանաձորի դպրոցներից են հաճախում, այլ նաև Ալավերդուց, Ստեփանավանից, Սպիտակից և հարակից գյուղերից:
Այսպիսով՝ հասարակությունը ՏՏ ոլորտում հետաքրքրված է երկու ուղղություններով»: Պարոն Մամուլյանի խոսքով՝ առաջինն այն է, որ մարդն ունի հետաքրքիր նորարարական գաղափար և ուզում է այն բիզնեսի վերածել, երկրորդը՝ երբ մարդն ուզում է իր հմտությունները զարգացնել, մասնակցել որևէ վերապատրաստման դասընթացի և դրանով, ինքն իր համար աշխատանքի հնարավորություն ստեղծի:

Ընդհանուր առմամբ, Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնն ուղղված է նպաստելու ոչ միայն ՏՏ ոլորտի զարգացմանը, այլև քաղաքի ընդհանուր առաջընթացին և ներդրումային գրավչության բարելավմանը, երիտասարդների մեծամասշտաբ ներգրավմանը ուսումնական և աշխատանքային պլաններին:

Լուսանկարը՝ Սամվել Ավետյանի

Դասընթացների մասին հասարակությունը իմանում է հիմնականում սոցցանցերի միջոցով կամ ուղղակի այցելում են կենտրոն՝ հետաքրքրվելու այս կամ այն դասընթացով:
«Դասընթացների ցանկը տարբեր է: Այս պահին ունենք ծրագրավորման վճարովի դասընթացներ, վճարովի, քանի որ այդ պարագայում ավելի մոտիվացված և ավելի լուրջ տրամադրված դիմորդներ ենք ունենում: Բացի դա՝ ունենք ինժեներական դասընթացներ, որոնք անվճար են, անց են կացվում մեր միջավայրում, և փորձում ենք պատրաստել համապատասխան ինժեներներ, ովքեր կտիրապետեն նորագույն տեխնոլոգիաներին»,- ասաց պարոն Մամուլյանը:

ՎՏԿ-ն նաև կապեր է հաստատում տարբեր միջազգային կրթական հաստատությունների ու ծրագրերի ներկայացուցիչների հետ համագործակցության հստակ նպատակներով: Օրինակ, հանրահայտ «Յանդեքսի» հետ մեծ ծրագրի մեկնարկը: Նելսոն Մամուլյանը հաստատեց. «Առաջին անգամ Յանդեքսը ՌԴ-ից դուրս որոշում կայացրեց, որ կրթական գործունեություն է ցանկանում իրականացնել, և դա արեց Հայաստանում՝ Վանաձորի տեխնոլոգիական կենտրոնում: Վանաձորցիների համար շատ հրաշալի հնարավորություն է Յանդեքսի կրթական ուսումնական պրոցեսին մասնակցել: Մասնակիցները 9-ից 11-րդ դասարանի դպրոցականներ էին, մոտ 200 մարդ դիմեց մրցույթի համար, բայց անցավ միայն 28 դիմորդ, և այժմ նրանք մեզ մոտ դասավանդում են»:

Այսպիսի լուրջ հաստատությունը լուրջ է վերաբերվում բոլոր խնդիրներին, որոնց հետ առնչվում են, մանավանդ՝ մասնագետների կամ դասընթացավարների ընտրության հարցում բացարձակ ուշադրություն ու նրբանկատություն ցուցաբերելով. «Սա բուհական միջավայր չէ, սակայն մենք ամենախիստ պահանջներով պետք է մասնագետ ընտրենք, ով պետք է դասավանդի տվյալ դասընթացը և գործատուների պահանջներին համապատասխան հմտություններ և կարողություններ փոխանցի մեզ վստահող մարդկանց»,- ասաց դասընթացների համակարգող Նելսոն Մամուլյանը:

Լուսանկարը՝ Անահիտ Բադալյանի

Բարև: Էլի ես եմ՝ Անահիտը, Կապանից: Արդեն պատմել եմ քեզ մեր բարբառի մասին: Իրականում բարբառը միայն մեկն է այն առանձնահատկություններից, որոնցով օժտված է իմ քաղաքը: Ես ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչու եմ այսքան սիրում Կապանը: Չնայած՝ տրամաբանական է, այստեղ ես 16 տարվա պատմություն ունեմ: Շատ ու շատ հետաքրքիր վայրեր կան, որոնց մասին կուզեի պատմել: Այսօր ուզում եմ պատմել «Պերեմենի» կոչվող մի թաղամասի մասին: Փոքր ժամանակվանից չեմ հասկացել՝ ինչով է պայմանավորված այս թաղամասի նման տարօրինակ անվանումը: Ճիշտը որ ասեմ՝ հիմա էլ չեմ հասկանում, բայց այն, որ այն իրոք տարբերվող է, փաստ է: Հիմա բացատրեմ՝ ինչով է տարբերվում: Այս թաղամասում շենքերն արտասովոր դասավորվածություն ունեն: Հիմնականում ամեն շենք երկու մուտք է ունենում: Եթե դու շենք ես մտել առաջին մուտքով ու բարձրացել ես, օրինակ, երրորդ հարկ, երկրորդ մուտքով մտնելիս այդ նույն հարկը ոչ թե երրորդն է, այլ, օրինակ, յոթերորդը: Անհնար բան է, գիտեմ: Մի անգամ, երբ հրավիրված էի այդ թաղամասում ապրող ընկերուհուս տարեդարձին, խոհանոցի պատուհանից ներքև նայեցի։ Ուղղակի հետաքրքրիր էր, բակն էի ուսումնասիրում: Ընկերուհուս տունը երրորդ հարկում էր: Հետո, երբ ինքը մեզ իր սենյակն էր ցույց տալիս, սենյակի պատշգամբ մտանք, ու ի՞նչ տեսնեմ․․․ Պատշգամբն այնքան բարձր էր, աննկարագրելի, վախեցա: Հարցրի՝ Իննա, էս ո՞նց, ասաց․

-Դե, բա Պերեմենին էլ սենց ա, էլի։

Համ զարմանալի էր, համ հետաքրքիր: Ներքևից նայելիս այս շենքերի դասավորվածությունն այնքան տարբերվող է: Ասես աստիճանների հաջորդականություն լինի: Մի անգամ լսել եմ, որ նման դասավորվածությամբ շենքեր հանդիպում են մեկ էլ Շվեյցարիայում: Չգիտեմ, հպարտանալու առիթ է տալիս:

Պերեմենին առանձնանում է նրանով, որ այստեղ է գտնվում նաև Դավիթ Բեկի արձանը: Հենց այս առիթով է, որ թաղամասի շենքերի մի մասը Դավիթ Բեկի անունով է կոչված: Դավիթ Բեկի արձանը շատ ու շատ կապանցիների համար ժամադրման վայր է: Եթե անգամ այլ քաղաքից հյուրեր են լինում, զանգում, տան տեղն են հարցնում, ասում եմ՝ թող բերեն Դավիթ Բեկի արձանի մոտ, իջնեմ, դիմավորեմ:

Հուսամ՝ մի օր դու էլ կայցելես Կապան:

Հ․Գ․ Հա, եթե մոլորվես, արի Դավիթ Բեկի արձանի մոտ, գամ, դիմավորեմ․․․