Լուսանկարը՝ Մհեր Ավագյանի
Լուսավորությունը մեծ դեր ունի գյուղացիների համար: Քանի որ գյուղը մոտ է սահմանին, չլուսավորված փողոցները կարող են լինել վտանգավոր: Սակայն մեր համայնքապետ Նարեկ Սահակյանի շնորհիվ գտնվեց մի ամերիկահայ բարերար, ով փողոցային լույսերի կատարվող աշխատանքների համար հատկացրել է խոշոր գումար: Նշեմ նաև, որ բարերարը չցանկացավ հայտնել իր անունը: Բավական լավ է, որ գյուղում կան փողոցային լույսեր: Դա գյուղացիների համար մեծ ուրախություն է, բայց մյուս կողմից` վտանգավոր: Վտանգավոր այն առումով, որ թշնամու հերթական գնդակոծության ժամանակ լույսը ավելի շատ օգնում է նրանց հարվածել գյուղին:
Ինձ հետ կատարվեց մի դեպք: Գյուղի մեծահասակներով և երեխաներով կանգնած էինք խաչմերուկում 20:00-ի սահմաններում: Մի փոքր զրուցելուց հետո լսվեցին կրակոցներ գյուղի ուղղությամբ, և այդ ժամանակ գյուղի բոլոր լույսերը մարեցին: Մենք առանց խուճապի մատնվելու թաքնվեցինք: Այդ ժամանակ մեզ հետ էր նաև գյուղի էլէկտրիկ Արարատ Հարությունյանը` լսի Արոն, որը ստացավ հեռախոսազանգ: Նա պատասխանեց.
-Ալո:
-Արո, շուտ անջատի փողոցային լույսերը:
Զանգահարողը համայնքապետն էր: Արարատը լույսերը շուտափույթ անջատեց: Լույսերը անջատելուց 5 րոպե անց դադարեցին կրակոցները:
Երբեք չեմ մոռանա անցյալ տարվա սեպտեմբերի 24-ը: Ես պատրաստվում էի գնալ պարապմունքի. ժամը մոտավորապես 5-ն էր: Հանկարծ սկսվեցին կրակոցները: Մայրիկիս հետ պատսպարվեցինք մորաքրոջս տան ապաստարանում: Տասը րոպե չանցած իմացանք, որ գյուղից երկու զոհ ունենք: Ամբողջ գյուղը միանգամից սկսվեց դատարկվել: Մայրիկս ասաց, որ պատրաստվենք գնալ մորաքրոջս տուն: Այնտեղ ամբողջ օրը խոսում էին կրակոցների մասին: Մայրիկս չէր ուզում, որ մենք լսենք իրենց խոսակցությունը: Ասում էր` երեխեքը կվախենան: Դպրոցը փակել էին: Երբ մենք վերադարձանք գյուղ, ուզում էինք գնալ դպրոց, իմացանք, որ այնտեղ 360 աշակերտից գնացել էին ընդամենը 50 աշակերտ: Դա մեզ համար արդեն սովորական է դարձել. Կրակոցների պատճառով լարված օրերին դասերը դադարեցվում են:
Աղբահանությունը աշխարհում տարածված հիմնախնդիրներից է: Ինձ հուզում է շրջապատիս աղտոտվածությունը: Ես չեմ թաքցնում, որ սա նաև իմ սխալներից ամենագլխավորն է. թեև ես բողոքում եմ, բայց ինքս էլ երբեմն աղբ եմ թափում ճանապարհի եզրերին, բնության գրկում: Պատճառներից մեկն այն է, որ աղբամաններ չկան, աղբահանություն չի կատարվում:
Պատմությունից գիտենք, որ հայ ազգն իր հավատքը պահպանելու համար միշտ հալածանքների է ենթարկվել այն ազգերի կողմից, ովքեր ցանկացել են իրենց ենթարկել հայերին և տարածել մահմեդականություն կամ այլ կրոն: Բայց ցավոք, ժամանակի ընթանցքում մենք հեռացել ենք մեր հավատքից: Վառ օրինակ է իմ հայրենի գյուղը՝ Կողբը: Այնտեղ կան մի քանի եկեղեցիներ, որոնցից մեկը՝ Սբ. Հովհաննեսը գործող է: Այնտեղ՝ ինչպես և մյուս բոլոր եկեղեցիներում ամեն կիրակի և տոն օրերին մատուցվում է Ս.Պատարագ, բայց գյուղից շատ քչերն են մասնակցում, կամ լինում է նաև, որ ոչ մեկը չի գնում, և ստիպված են լինում Պատարագը չեղարկել: Այս հարցը ինձ շա՜տ – շատ է հուզում, որովհետև չեմ ուզում համագյուղացիներս կորցնեն իրենց հավատքը:
Ես Դավիթն եմ: Ապրում եմ Բաղանիս գյուղում: Ես ուզում եմ դառնալ քանդակագործ: Ես երջանիկ մարդ եմ, որովհետև իմ ծնողները խրախուսում են իմ ընտրած մասնագիտությունը: Ես ընտրել եմ այդ մասնագիտությունը, որովհետև ինձ շատ է դուր գալիս: Ես ցանկանում էի հաճախել քանդակագործության դասընթացի, բայց գյուղում չկա այդպիսի խմբակ: Այդ պատճառով հաճախում եմ հարևան գյուղ: Ցավոք այնտեղ շենքային պայմանները շատ վատն են: Այնտեղի սենյակները խոնավ են և ցուրտ, այդ պատճառով մենք սպասում ենք օրերի տաքանալուն, որպեսզի սկսենք քանդակագործության դասերը:
