Սենց բան չէր եղել երևի: Ես մի պահ հոգնեցի արձակուրդից: Ես, որ երազիս մեջ նույնիսկ քնում եմ, հիմա հոգնել եմ արձակուրդից: Չէ, հա, արձակուրդից չի, է, ձանձրույթից ա: Ֆուհ, մի պահ ինձ վրա կասկածեցի նույնիսկ: Հա, բա կձանձրանամ` ինչ կանեմ: Եթե օրերով պառկես մահճակալիդ ու կինո նայես կամ գիրք կարդաս, կհոգնես, էլի:

Աչքերս փակ արդեն փնտրում եմ հեռախոսս: Բարձիս տակ չի հենա: Ոչ էլ իմ տակ ա: Աչքերս բացեցի: Հա, դրել եմ սեղանին: Էս սեղանն ինչ հեռու ա: Ոտքով քաշում եմ մոտս հեռախոսս, «անլոք» եմ անում, նայում ժամին: Էլի 12-ին եմ արթնացել: Հա լավ, ուշ-ուշ… Մի քիչ էլ պառկեմ: Միևնույն ա, պիտի հելնեմ ու նստեմ կոմպի առաջ, հենա` հեռախոսով կմտնեմ: Մտա ֆեյսբուք: Էսինչ-էնիչը liked your photo, էն մեկի ծնունդն ա, մյուսն էլ էլի ստատուսով Սոկրատեսի փիլիսոփայություններն ա դրել: Այսինքն, ֆեյսբուքում բան չկա: Մաման ասաց` արի հաց կեր, արդեն 2-ն ա: Հելա, կերա ու «Բարև համացանցի անթիվ անկյուններին»: Մի 2 ժամ համացանցում «սերֆինգ» անելուց հետո հասկացա, որ էլի բան չկա անելու: Մտա ու տեսա, որ «Սուփերնեյթրալը» 10-րդ սերիան ա հանել: Նայեցի, բա հետո՞: Հետո` մի քիչ գիրք: Կարդացի ինչ-որ գրական աղբ, որը գրել էր երևի մի ռուս դպրոցական, հետո Սթեյնի «կլասիկ» վախենալու պատմություններից մի 2-ը:
Արթնացա: Քնել եմ հեռախոսը ձեռքիս: Մաման նորից ասաց. «Արի հաց կեր, ժամը 12-ն ա»: Կերա ու պառկեցի:
Առավոտյան նորից Ֆեյսբուք, սերիալիս 11-րդ սերիան, մի 2 պատմվածք ու հաջորդ օրը նորից: Նորից ու նորից: Մինչև էն պահը, երբ իմ առավոտյան ֆեյսբուքի «թայմլայնի ընթերցանությունը» ընդհատեց Արմենի զանգը:
-Հել, իջի մեր յան, հավաքվում ենք տղերքով:
Ուֆ, հազիվ: Մաման զարմացավ.
-Էտ ո՞նց եղավ 12-ին տեղերիցդ հելար:
-Գնում եմ Արմենենց:
-Վահե, մի բան կեր` նոր գնա:
Ուխ, էս ինչ լավ ա: Դուրսը ափսոս ցեխ ա: Բայց չէ, մեզ համար ոչ մի բան ափսոս չի լինում. սրանք մի բան մտածել են…

Այնքան ուրախացա, երբ արձակուրդները երկարացրեցին: Բայց այդ ուրախությունը շատ կարճ տևեց: Արդեն մեկ ամիս է, ինչ դպրոց չենք գնում: Չեք հավատա, բայց կարոտում եմ: Ես էլ եմ զարմանում ինքս ինձ վրա: Ավելի մանրամասն ներկայացնեմ…

Անցավ ևս մեկ շաբաթ: Ուրբաթ օրը արդեն հոգեպես պատրաստվում էի դասի գնալուն, այն մտքին, որ երեք օրից նորից ծանրաբեռնված եմ լինելու, հանկարծ տեղեկանում եմ, որ կրկին մեկ շաբաթ արձակուրդն է մեզ «հյուր» եկել: Այդ ժամանակ չգիտեի` տխրեի, թե ուրախանայի: Անցավ երկու օր, և ես հասկացա, որ ուզում եմ դասի գնալ, դաս անել, շփվել դասարանիս երեխաների հետ, դաս պատասխանել և լսել, թե ինչպես է ուսուցիչս դասը չսովորած երեխայի վրա բարկանում:

Այդ մեկ շաբաթն էլ անցավ: Եվ նորից վատ լուր ստացա: Ինձ թվում է, արդեն հասկացաք, թե ինչ նորության մասին է գնում խոսքը: Չգիտեի`արդեն ինչով եմ զբաղվելու ևս մեկ շաբաթ: Արդեն ձանձրացել էի տանը, անգամ համակարգչային խաղերի և սոցիալական ցանցերի հավես էլ չունեի: Ամեն անգամ, երբ ձանձրանում էի, ասում էի.

-Դասի եմ ուզում գնալ… Մամ, ինձ դասի տար:

Նման նախադասություն ես իմ կյանքում առաջին անգամ էի ասում…

Ասում են`փոխվում են ժամանակները, փոխվում են մարդիկ: Լինում են շատ դեպքեր, երբ այս մտքի հետ համաձայն չեմ լինում: Օրինակ, երբ տեսնում եմ, որ փոքրերն իրենց մեծի տեղ են դնում: Ժամանկը հեչ էլ կապ չունի, մարդը մարդ է ամեն տեղ, ամեն ժամանակ, երեխան`երեխա:

Տասնչորս տարեկան մի աղջիկ այնպես էր շպարվել, որ նայեցի, մտածեցի` մի քսանն անց կլինի: Ախր, ո՞րն է տարիքից մեծ երևալու իմաստը: Երևի վախենում են չմեծանան: Չէ՞ որ ամեն բան իր ժամանակն ունի: Իսկ ես հիշում եմ, տասներեք-տասնչորս տարեկանում դեռ բակում ընկուզենու տերևներից ու ցեխից տոլմա էի պատրաստում:

Մի քանի օր առաջ տասնյոթ տարեկան եմ դարձել, բայց չեմ ուզում մեծանալ: Ախր, մանկությունն այնքան հաճելի բան է, որ ուզում եմ հավերժ երեխա մնալ:

Հիմա նայում ենք երեխաներին ու մեծերից չենք տարբերում: Մեծ-մեծ խոսում են, տգեղ բառեր օգտագործում: Էլ չեմ ասում, որ գիրք կարդալն էլ լրիվ մոռացել են: Կարծես ամոթ բան է: Միայն իրենց սարքավորումներն են գրկում-նստում: Ես ոչինչ չունեմ տեխնիկայի դեմ: Դրանք մարդկանց նաև շատ օգնում են, բայց հենց դրանք էլ երեխաների մեջ սերմանեցին այլ արժեքներ: Քարդաշյաններ, «ծիմածիներ»… Երեխաներն իրենց իդեալներ են դարձնում` չես հասկանում ում: Շատերն արդեն վաղուց մոռացել են մոնթեներին, վարդաններին ու սոսեներին, այնինչ հենց նրանք պիտի դառնային երեխաներին կրթողները, ոչ թե ֆեյսբուքներն ու ինսթագրամները…

Թող հետ գան իմ մանկության տարիները, իմ «թսկած» գնդակը, մաշված կոշիկները, ցեխից տորթերն ու տերևներից փողերը… Երեխաների երեխայություններն ու անկեղծ ծիծաղը…

Փորձելով գալ մեր գյուղ, ճանապարհին՝ դեռ գյուղ չհասած, կտեսնեք մի մեծ աղբանոց: Այն գտնվում է մեր գյուղի՝ Ներքին Կարմիրաղբյուրի և հարևան գյուղի՝ Տավուշի (Թովուզի) միջև: Մեր գյուղում աղբանոցի անունը անունը դրել են Թովուզի զբլանոց (աղբանոց), իսկ Տավուշ գյուղի մարդիկ, որպեսզի արժանի պատասխան տան, անունը դրել են Կարմիրի զբլանոց: Բայց իրականում այդ աղբանոցի հեղինակն է Բերդ քաղաքը:

Երբ մի անգամ ՀՀ նախագահը պիտի այցելեր մեր գյուղ՝ նորակառույց գյուղապետարանի շենքի բացմանը, ընդամենը մեկ օրում այն վերածվեց սովորական  հողի: Անցավ մեկ շաբաթ. նորից նույն աղբանոցը:

Երանի ամեն օր ՀՀ  նախագահը հյուր գար, որպեսզի մեր գյուղ տանող ճանապարհը գեղեցիկ և բարեկարգ լիներ: