Հասարակագիտության ժամն էր: Մեր դասի թեման համայնքում առկա խնդիրներն էին և դրանց լուծումները: Ուսուցիչը մեզ փորձում էր բացատրել, որ մենք, այդ խնդիրների մասին բարձրաձայնելով, կարող ենք լուծում տալ դրանց: Ես համոզված էի, որ նման բան հնարավոր չէ, քանի որ մտածում էի, որ 14-ից 15 տարեկան երեխաները ոչինչ էլ չեն կարող անել իրենց ձայնը լսելի դարձնելու համար, ուստի ասացի ուսուցչիս.
-Վստահ եմ, որ մեզ ոչ ոք էլ հաշվի չի առնի:
-Սխալվում ես, եթե իսկապես ցանկանաս, բոլորի ուշադրությունը կարող ես քո վրա հրավիրել:
-Ես համոզված եմ, որ իմ տարիքի երեխան չի կարող որևէ բան անել և ուշադրություն գրավել:
-Կապացուցեմ, որ դու սխալվում ես:
Ուսուցիչը մեզ խոստացավ շուտով ապացուցել, որ անգամ մենք, մեծ ցանկության դեպքում, կարող ենք մեր ձայնը լսելի դարձնել: Ես և ընկերներս, իհարկե, չփոխեցինք մեր կարծիքը, սակայն ես ինքս էի ուզում, որ մենք սխալված լինեինք, և որ ուսուցիչը մեզ կարողանար հակառակը համոզել: Չէ՞ որ դա կանդրադառնար մեր հետագա մտածելակերպի զարգացման, ինչպես նաև ինքնավստահության ձևավորման վրա:
Եվ, ահա, վերջապես եկավ այդքան սպասված հասարակագիտության ժամը: Մենք անհամբեր սպասում էինք, թե ինչ է անելու ուսուցիչը: Զանգը հնչեց, և ուսուցիչը ներս մտավ: Նա խոսեց մեզ ամենից շատ հուզող հարցերից մեկի՝ գյուղի մաքրության մասին: Մենք շատ ենք մաքրել գյուղի կենտրոնական հատվածը, որտեղ հավաքվում է գյուղի բնակչության անգործունակ մասսան: Սակայն ամենաշատը երկու օր հետո ամեն ինչ վերադարձել է իր նախկին տեսքին, ու մենք ոչ ոքից չենք կարողացել պահանջել պահպանել մեր արածը: Ուսուցիչը մեզ առաջարկեց միասին կրկին մաքրել այդ հատվածը, սակայն այս անգամ գյուղապետարանի աշխատակիցներից մեկին որպես պատասխանատու «նշանակել» և նրանից պահանջել պահպանել մեր արածը: Սակայն մեզ խանգարեցին վատ եղանակային պայմանները, և մենք սպասում ենք եղանակի կայունացմանը:
Դե ինչ, սպասենք եղանակի փոփոխությանը և հուսանք, որ եղանակային պայմանները շուտ կկարգավորվեն:
