Մեդիա ճամբարներ խորագրի արխիվներ

seroja baboyan

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Ճամբարից լիցքավորված

Ահա եկավ այն պահը, երբ բոլորս բաժանվեցինք: Ամեն մեկս անցավ իր սովորական առօրյային: Տան գործ, պարապմունք և այլն: Էլ չասեմ, որ կարոտած ճամբարի ամեն մի րոպեին:

Լավ, է… Ասացի, չնայած որ շաբլոն ա: Ճամբարից վերադարձա էներգիայով լի: Ամենա-ամենա շատը ուրախ եմ, որ լրացրել եմ լուսանկարչական գիտելիքներիս պաշարը, կատարելագործել եմ մոնտաժ (կտրել – կպցնելու) գիտելիքներս: Այ, պարոն Արայի շնորհիվ ֆիլմ նկարելը թեև դժվար, բայց հետաքրքիր գործ դարձավ: Աշոտի շնորհիվ  լուսանկարչությունը մտավ մինչև երակներս: Հովնանի ու Սիսակի շնորհիվ փիքսիլեյշնը դարձավ ուրախությամբ լի գործընթաց: Շուշանիկը… Շուշանիկի հետ ինչ որ բարեկամական կապ գտանք, նույն տեղանքից գաղթած նախնիներ ունենք: Նարեն` ինձ ու Խաչին միշտ խառնում էր, և  վերջին նախաճաշի ժամանակ խոստովանեց դա: Դե, Լեյլիի հետ կատարելագործեցի «Լեննագանի» բառբաով խոսելու ունակությունս: Մարիամը սովորեցրեց օրվա իրադարձությունները գրի առնել, որն ինձ մոտ երբեք չէր ստացվում: Դե, Սոսեն մեր շարքերում էր, ու մեզ հետ հավասար: Լիլիթ և Դիանա… Նրանք ինձ դեռ դասընթացի ժամանակ են առաջին գիտելիքները տվել լուսաանկարչությունից և օգնել, որ խորացնեմ այն: Դե, Տիկին Ռուզանն էլ… Հե’նց ինքը դարձավ էս ամբողջի պատճառը:

Շնորհակալ եմ բոլորիցդ:

Հ.Գ. Սիս, թրաշդ հավեսա:

hovhannes ghulijanyan

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Կարևոր դասեր

Այսօր մենք նախ զրուցեցինք տեսանկարահանումների վերաբերյալ, այնուհետև խմբերով գնացինք հարցազրույցներ նկարելու:

Ես այդ զրույցից սովորեցի այնպես տեսանկարահանել, որպեսզի լինի աչքին հաճելի` շտատիվով և առանց շտատիվի, նաև սովորեցի ճիշտ դիրք ընտրել նկարահանման համար:
Փոքր-ինչ ուշ մեզ միացավ PanPhoto-ի ֆոտոլրագրող` Արամ Կիրակոսյանը, ով վարեց լուսանկարչության վարպետության դասը: Դասընթացի ժամանակ զրուցեցինք լուսանկարչության մասին: Արամը մի դեպք պատմեց, որը իր հետ պատահել էր հոգեբուժարանում` ֆոտոպատմություն անելիս: Երբ Արամը մի քանի օր անընդմեջ գնացել էր հոգեբուժարան, հիվանդները հարցրել էին, թե ինքը բժի՞շկ է, իսկ Արամը պատասխանել էր` ոչ: Հաջորդ օրը հարցրել էին, թե արդյո՞ք այդտեղ վերապատրաստման է, այս անգամ ևս պատասխանել էր` ոչ: Իսկ արդեն երրորդ անգամ Արամին հարցրել էին, թե արդյո՞ք ինքն էլ իրենց նման հիվանդ է և գալիս է այդտեղ բուժվելու:

Այս պատմությունից եզրակացրեցի, որ լուսանկարիչների աշխատանքը այդան էլ հեշտ չէ, և լինում են դեպքեր, երբ լուսանկարիչները հայտնվում են անհարմար իրավիճակներում:
Դասընթացի ժամանակ շատ նոր գիտեիքներ ձեռք բերեցինք: Դասի ժամանակ նաև դիտեցինք ֆիլմ և նկարներ:
Այս հանդիպման շնորհիվ իմ մեջ ցանկություն առաջացավ ֆոտոպատմություն նկարել: Ես ձեռք բերեցի շատ նորանոր գիտելիքներ:
Երեկոյան մեր թիմը հավաքվեց դահլիճում և քննարկեցինք ֆիլմերի գաղափարները:
Այս դասը ինձ նոր մտքեր տվեց, որոնց մասին մինչ այս չէի մտածել: Կարծում եմ կկարողանամ ստացած գիտելիքներս ապագայում օգտագործել:
Այսքանով սակայն մեր օրը չավարտվեց, մենք հավաքվեցինք և դիտեցինք մեր նկարած հարցազրույցները, հասկացանք մեր թույլ տված սխալները և կփորձենք հաջորդ անգամ շտկել դրանք:
Ավելի ուշ մեր հագեցած օրը ավարտեցինք խաղերով:

nona petrosyan

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Նկարվելու է

Օր երկրորդ` ահա և եկավ ֆիլմերի գաղափարների քննարկման ժամանակը: Մենք առաջարկում էինք ֆիլմերի գաղափարներ, որոնք պետք է նկարահանեինք ճամբարի ընթացքում: Հնչում էին բազմաթիվ հետաքրքիր առաջարկներ, բայց ինձ ամենաշատը դուր եկավ նկարահանել սարում ապրող մարդկանց մասին ֆիլմի  գաղափարը: Կոչվում է սարի յայլա (օբա): Հա, չգիտեք: Լավ, ասում եմ` ուրեմն ամառվա ամիսներին գյուղացիներն իրենց անասուններին տանում են սար և իրենք նույնպես  մնում են այնտեղ: Հա, ինչո՞ւ հավանեցի: Այդ առաջարկը լսելուն պես միանգամից հիշեցի տատիկիս  ու դրանից հետո մոտ 15 րոպե ոչինչ չէի լսում: Հիշում էի, թե ինչպես էր տատիկս պատմում սարում անցկացրած ժամանակների մասին ու երազում  կրկին լինել այնտեղ, բայց… Ախ, այդ բայցը: Նա հիմա չի կարողանում երկար քայլել և ճնշում ունի:

-Էհ, աղջիկս, այնպես կուզենայի նորից այնտեղ լինեի` երազանքս է:

-Տատ, իսկ կլինի՞ ես էլ գամ:

-Հա, բալես, որ ես գնամ` անպայման:

Այդ  խոսակցությունից հետո ես երազում եմ լինել այնտեղ, և իհարկե, տատիկիս հետ: Ես գիտեմ, որ տատիկիս համար դա շատ վտանգավոր է, բայց շատ կուզենայի այնտեղ լինել, զգալ այն մարդկանց ապրումները, ովքեր այնտեղ են ապրում թեկուզ որոշ ժամանակ: Չեմ հիշում` ով արեց այդ առաջարկը, բայց ես քո կողքին եմ և մինչև վերջ այնպես եմ անելու, որ անպայման նկարվի այդ ֆիլմը: Վստահ եմ, դա շատ մարդկանց մեջ բազմաթիվ հիշողություններ կարթնացնի:

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Դե…Նկարում եմ…

Կինո, ֆոտո, վարպետության դաս: Դե, փորձեք մի քանի ժամվա ընթացքում նստել նույն տեղում, ուշադիր լսել ու ընկալել: Բայց ես չեմ դժգոհում: Նստում եմ դասերին, շատ ուշադիր և փորձում եմ ընկալել մաքսիմալ տեղեկատվություն:
-Նայի` լույսը նորմալ լինի:
-«Դյորգը» շատ ա:
- Մի քիչ բարձր խոսա` չի լսվում:
-Դե, նկարում եմ: Երեք, չորս: Սկսի…
Դե երևի մի մասը հասկացան, իսկ ովքեր չհասկացան՝  կբացատրեմ: Մենք երեք հոգանոց խմբերով պետք է իրարից հարցազրույց վերցնեինք և ընթացքը նկարեինք: Բազմաթիվ անհաջող փորձերից հետո մի քանի կադր ստացվեց: Ընդհանուր քննարկման ընթացքում հասկացա սխալներս, որոնք մյուս օրերի ընթացքում կփորձեմ հնարավորինս շտկել: Օրվա ընթացքում աշխատում եմ շփվել հնարավորինս շատ մարդկանց հետ, բաց պետք է խոստովանեմ, որ մի քիչ փակ բնավորությանս պատճառով դա ինձ հեշտ չի տրվում:

Մի խոսքով, գոհ եմ օրվանիցս  և շարունակում եմ սպասել ավելի հետաքրքիր օրերի:

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Ամեն օր մի նոր բան

Առավոտյան ժամը 09:30-ին՝ քայլով մարշ դեպի ճաշարան: Համեղ հարիսա ուտելուց հետո գնացինք կոնֆերանս դահլիճ, որտեղ էլ գործնական աշխատանք կատարեցինք՝ սովորելով նկարահանումների հիմունքները: Ընկեր Աշոտը եւ Դիանան մանրամասնորեն բացատրեցին ֆոտոյի մասին ամեն ինչ: Ես սովորեցի շատ ավելին, քան պատկերացնում էի: Դիանան բացատրեց, որ ֆիլմ նկարելիս տեսախցիկը երբեք ձեռքով չբռնենք, այլ դիմենք շտատիվի օգնությանը: Բացատրեմ՝ ինչու… Ձեռքով նկարահանելիս հնարավոր չէ անշարժ պահել տվյալ կադրը, իսկ այդ դեպքում վերջինս փչանում է: Ես իմացա նաեւ, որ ֆոտոյի ամենախոշոր պլանը կոչվում է դետալ: Հա՜, ու այսօրվա «ամենախելացի» պահը Արամ Կիրակոսյանի հետ հանդիպումն էր: Նա  PanPhoto լրատվական գործակալության ֆոտոլրագրող է: Հանդիպման սկզբում երկու բառով, իսկ իրականում լիքը նախադասություններով պատմեց ֆոտոյի նախապատմությունը: Իրականում շատ հետաքրքիր էր, բայց անկեղծ կլինեմ ու կասեմ, որ շատ-շատ բաներ չեմ հասկացել: Ես մեղավոր չեմ, շատ արագ էր պատմում, ոգեւորված…

Եկավ ամենահետաքրքիր պահը, ու նա պատմեց իր անցած ուղու մասին: Շատ զարմացա, երբ իմացա, որ նա մեկ ամիս շարունակ ամեն օր գնացել է հոգեբուժարան: Պատմեց, որ սկզբի օրերին ծանոթացել է նրանց նիստուկացին, հետո արդեն ֆոտոներ արել, պատրաստվել ֆիլմ նկարահանելուն: Ֆոտոները շատ հետաքրքիր էին, սեւ-սպիտակ… Հետո մենք խմբերի բաժանվեցինք եւ հանձնարարություն ստացանք՝ հարցազրույց վերցնել միմյանցից ու նկարահանել դա:

Իհարկե ունեցանք սխալներ, որոնք առկա էին գրեթե բոլորի մոտ: Ես շատ օգտակար գիտելիքներ ձեռք բերեցի եւ համոզված եմ, որ մյուս վարպետության դասերը նույնչափ օգտակար կլինեն:

Hripsime Vardanyan

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Գործնականում ամեն ինչ այլ է

Այսօրվա մեր դասի թեման նկարահանումների հիմունքներն էին: Դիանան, Աշոտը և Հովնանը մեզ սովորեցրեցին, թե ինչպես պետք է օպերատորություն անել, աշխատել տեսախցիկի հետ: Սովորեցրեցին լույսի տեսակները, և թե ինչպես պետք է հարցազրույց վերցնել, որտեղ պետք է կանգնի լրագրողը, որտեղ` օպերատորը, ինչպես պետք է աշխատել լույսի հետ: Մեզ հանձնարարեցին բաժանվել թիմերի և միմյանցից հարցազրույց վերցնել: Թիմակիցներիս` Արտյոմ Մամյանի և Մերի Մուրադյանի հետ ավելի մտերմացանք, միմյանց մասին ավելի շատ բան իմացանք:

Մեր վարպետության դասից էլ շատ կարևոր բաներ քաղեցի: Հատկապես այն, որ պետք է լինել յուրօրինակ և նկարել այն, ինչ մեզ դուր է գալիս, հետագայում ինձ շատ կօգնի: Իմացա, որ պետք է խուսափել շատ շոշափվող հարցերից և անդրադառնալ այն թեմաներին, որոնցից մյուսներն են խուսափում:

Դիտեցինք ֆիլմ, որն ինձ համար բավականին կարևոր դարձավ: Երբ վերադառնամ տուն, անպայման կդիտեմ այն ևս մեկ անգամ, որպեսզի ֆիքսեմ բոլոր բառերը և խորհուրդները: Ֆիլմում ասվում էր նաև, որ յուրաքանչյուր ֆոտո պետք է պարունակի իր մեջ հույզեր, էմոցիաներ, պատմի ինչ  որ պատմություն:

Ես վստահ եմ, որ այսօրվա ստացած գիտելիքներս հետագայում ինձ պետք կգան:

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. օր երկրորդ

Գիշերվա անուշ քնից հետո առավոտը ավելի անուշությամբ բացվեց մեր հաճելի անձնակազմով սենյակում: Ընկերական հարաբերությունները ավելի ծիծաղելի և ամուր երանգ են ստանում նախաճաշի ժամին:  Ճաշարանում կերակրում են միայն, երբ սեղանի կազմը լրացված է լինում: Ահա այդ պահին քաղցը մեզ ստիպում է հավաքել մեր հարևան սենյակների ընկեր-ընկերուհիներին  և հաղթարշավել դեպի ճաշարան ՝ տիկին Գայանեի պատրաստած համեղ ճաշերը համտեսելու: Հետո իհարկե մեզ ավելի հետաքրքիր աշխատանքներ էին սպասում: Մենք վերհիշեցինք լուսանկարներ անելու մի շարք կարևոր հիմունքներ, որոնք արդեն սովորել էինք Զիկատարի դասընթացի ժամանակ: Անցանք նաև կանոններ կապված արդեն վիդեո և ֆիլմ նկարելու հետ: Այնուհետև բաժանվելով խմբերի, հարցազրույցներ վերցրեցինք միմյանցից: Բավականին հետաքրքիր անցավ, քանի որ հարցազրույցի միջոցով կարողացանք ավելի լավ ճանաչել միմյանց ու մտերմանալ: Ճաշից հետո վարպետության դաս ունեցանք «ՊանՖոտո» գործակալության  ֆոտոլրագրող  Արամ Կիրակոսյանի հետ: Մի քանի ժամում քննարկեցինք ֆոտոյի 200 տարվա պատմությունը . դիտեցինք հայտնի լուսանկարիչների աշխատանքները՝ այդ թվում նաև Արամ Կիրակոսյանի աշխատանքները: Ամենատպավորիչը ինձ համար  հոգեբուժարանում գտնվող մարդկանց լուսանկարներն էին: Դեմքեր, որոնցից յուրաքանչյուրը իր մեջ մի յուրօրինակ, իր տեսակի մեջ ամենաճիշտ իրականությունն էր ամփոփում:
Հետո ֆիլմերի գաղափարների ընտրության քննարկում եղավ, որը շարունակվեց ընթրիքից հետո: Վաղը մենք ֆիլմ ենք նկարելու:

Քանի որ օրը հագեցած էր, մեզ 21:30-ին  հանգիստ տրվեց: Մի մասը շտապեց քնելու, մի մասն էլ որոշեց մի քիչ ժամանցային խաղեր խաղալ:

Մարինե Իսրայելյան

***

Արդեն մի քանի ամիս շարունակ «Մանանայի» հետ  աշխատել ենք միայն օնլայն: Երեխեքին ՝ մյուս թղթակիցներին էլ չէի ճանաչում, միայն կարդացել էի շատերի նյութերը ու դրանով ծանոթացել էի նրանց աշխարհայացքին: Իհարկե, այդքանը  բավական չէր  ընկերանալու համար: Եվ ահա մենք ՝ թղթակիցներիս մի մասը, մեդիա ճամբարում ենք: Հիմա ընկերանալու, շփվելու ժամանակն է:

Այսօր երկրորդ օրն է,  ու մեզ արդեն հանձնարարվեց երեք հոգանոց խմբեր կազմել և միմյանցից հարցազրույց վերցնել: Այս հանձնարարության հիմքում ընկած էր,  տեսանկարահանման և հարցազրույցի  վերաբերյալ ստացած գիտելիքների վերանայումը: Բայց ինչպես ես հետո գլխի ընկա, այստեղ  մենք ևս մի բան շահեցինք: Մենք ճանաչեցինք իրար շատ մոտիկից: Դե պատկերացրեք, մեկս մյուսիցս հարցազրույց վերցնելու համար  գրում ենք բազմաթիվ հարցեր, ապա տալիս ենք այդ հարցերը, և շատ անկեղծ պատասխանում:

Ես աշխատում էի Վահեի ու Անիի հետ: Մի քսան րոպե նկարհանման վայր ման եկանք` մեր սովորած նոր տեխնիկական պահանջներին համապատասխան: Մեկ լույսն էր վատը, մեկ դրսում աղմուկ էր, հյուրանոցի  ճաշարանում սառնարանների ձայնը  թույլ չտվեց, և այդպես   վերջապես գնացինք Անիի ննջասենյակ, փակեցինք պատուհանները, անջատեցինք սառնարանը և համարյա թե կատարյալ լռության մեջ սկսեցինք:
Առաջինը  ինձ էին հարցեր տալիս: Ես մեկ «շաշ-շաշ» պատասխաններ էի տալիս, մեկ զայրանում էի հարցերի վրա, ու դառնում ընդհատման պատճառ: Դե, ինչպես բոլոր նկարահանումների ժամանակ, այդպես էլ  այստեղ, մեկ էլ մեզ այցելեց  անկառավարելի  ծիծաղ» կոչվածը, որը մեզ ուղեկցեց  նկարահանումների ողջ ընթացքում: Ե՚ս, Անին, հետո` Վահեն: Ես  երկուսին էլ շատ լավ ճանաչեցի,  շնորհիվ իմ մանրակրկիտ հարցադրումների: Ես  տալիս էի նախատեսածից շատ հարցեր: Չնայած նրան, որ նախատեսված էր շատ կարճ հարցազրույց  անց կացնել, ես ավելի ու ավելի էի «մանրանում»: Վերջում էլ ասեմ`
«լավ էլ կենեի, ես  չէի կրնա էտ հնարավորությունը բաց թողնայի, ես բդի ճանչեի չէ՚՞»:

Մարիամ Հայրապետյան

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Վարպետության դաս. Արամ Կիրակոսյան

«Ցանկացած կադր աշխարհայացք է»

Դիլիջանյան մեդիա ճամբարի առաջին վարպետության դասն անցկացնում է PanPhoto-ի լուսանկարիչ Արամ Կիրակոսյանը:

-Հայրս ֆիզիկոս էր, ես էլ պիտի ֆիզիկոս դառնայի,- պատմում է մեր հյուրը, – այսինքն՝ առաջին մասնագիտությունս լուսանկարչության հետ ոչ մի կապ չունի: Մի օր էլ հայրս համացանցում փնտրում է մասնագիտություններ անհանգիստ մարդկանց համար, որովհետեւ հույս չուներ, թե ես կարող եմ ինչ-որ բանի հասնել: Համացանցը առաջարկում է լրագրություն եւ ռեժիսուրա: Առաջինը չէի սիրում, ուստի դիմեցի Հեռուստատեսության եւ ռադիոյի ակադեմիա:  Դիմեցի հույսով, թե ընդունվելու եմ խաղարկային ֆիլմերի ֆակուլտետ, սակայն դա իրականում դոկումենտալ ֆիլմերի բաժին էր: Այդ էր պատճառը, որ սկսեցի ֆոտոյով զբաղվել: Դա մոտ չորս տարի առաջ էր: Ես ուզում էի հասկանալ՝ ինչպես պետք է կերպարի հետ աշխատել: Ընթացքում իհարկե վավերագրականն ինձ ավելի գրավեց, որովհետեւ այն, ինչ կարող ես վերապրել դրանով, խաղարկայինով հաստատ չես կարող:

Մենք խոսեցինք նաև ֆոտոյի ստեղծման պատմությունից: Ֆոտոն ստեղծվել է միաժամանակ երկու մարդու կողմից. մեկը՝ Տարբաթն է, ով եղել է գիտնական, մյուսը՝ նկարիչ Դագեռը: Դագեռը ստեղծել է մի գործընթաց, որով ֆոտոն տպվում  էր մետաղյա թիթեղի վրա, իսկ Տարբաթը փորձում էր հասկանալ, թե ինչպես եռաչափ աշխարհը պատկերել երկչափ թղթի վրա: Կիրառության մեջ մտել է հենց այս տարբերակը, որովհետեւ թղթի վրա տպելն ավելի հեշտ է, քան մետաղի վրա:

Պատմության մեջ առաջին ֆոտոպատվերը Մոյ Բրիջինն է, ով պետք է պարզեր՝ արդյո՞ք վազքի ընթացքում ձիու չորս ոտքն էլ բարձրանում են գետնից: Մի քանի ֆոտոապարատներով միաժամանակ լուսանկարելով ձիու վազքը՝ նա պարզել է, որ իսկապես բոլոր ոտքերն էլ կտրվում են գետնից:

Հետաքրքիր է նաեւ Ֆոտոպատմության սկզբնավորումը: Հիմնադիրը Յուջին Սմիթն է, նրանից առաջ ոչ մի անգամ ֆոտոպատմություն չի արվել: Սկսվել է այսպես. Յուջին Սմիթին ուղարկում են ինչ-որ գյուղ՝ նկարելու տեղի բժշկին, եւ տալիս են երեք օր ժամանակ: Իսկ Սմիթը այնտեղ մնում է մի ամիս եւ ստեղծում իր ֆոտոշարքը:

Ֆոտոյի էվոլյուցիան սկսվել է Կոդակով: «Կոդակ» բառն իրականում ոչ մի նշանակություն չունի, հեղինակն այն ընտրել է որպես երբեւէ չկիրառված եւ հեշտ հիշվող անուն: Նա ստեղծել է ավելի մատչելի ֆոտոապարատ, ինչի շնորհիվ էլ սկսվել է սիրողական լուսանկարչությունը:

-Առաջին ֆոտոշարքս, որով ներխուժել եմ լուսանկարչության ոլորտ, վերաբերում է հոգեկան խնդիր ունեցող մարդկանց, – պատմում է Արամը, – նրանք ինձ շատ էին հետաքրքրում, -տարբեր մարդկանց խնդրել եմ հագնել զսպաշապիկ եւ խաղալ իրենց ներսի «գժի» դերը: Հետո արդեն գնացել եմ հոգեբուժարան եւ նկարել այնտեղի մարդկանց: Ծիծաղելին այն էր, որ հոգեբուժարանի մարդիկ շատ նորմալ էին իրենց պահում, իսկ զսպաշապիկովները՝ ոչ այնքան: Այս ֆոտոշարքս հաջողված էր նրանով, որ առաջինն էր, որովհետեւ առաջինը միշտ էլ ուրիշ է, եւ պարտադիր չէ անպայման հրապարակման ներկայացնել:

Հետո մոտ երկու ամիս մնացել եմ հոգեբուժարանում՝ դիպլոմային աշխատանքիս համար վավերագրական ֆիլմ նկարելու: Ես ապրել եմ նրանց հավասար պայմաններում. սուրճ չեմ խմել, որովհետեւ նրանց չէր կարելի, հեռախոսով չեմ խոսել, դա եւս արգելված էր:

Ըստ Արամ Կիրակոսյանի՝ ամեն մարդ ինքն է գծում իր սահմանը, որը պիտի պահի լուսանկարելիս, գծում է՝ ելնելով իր խղճից, բարոյական հիմքերից: Օրինակ՝ եթե այնպիսի իրավիճակ է, որ դիմացինդ լուրջ օգնության կարիք ունի, բայց նաեւ լուսանկարել է պետք, դու ինքդ պիտի ընտրես՝ փրկել մարդուն՝ գործելով մաքսիմալ մարդկային, թե շարունակել աշխատանքը՝ գնալով պրոֆեսիոնալի հետեւից: Բայց ամեն դեպքում, պիտի վարվես այնպես, որ հետո գոնե ինքդ քեզ ներես: Դու պիտի ընտրես նաեւ՝ որքան մշակել ֆոտոն, որքան աշխատել վրան, գրել արդյոք մեկնաբանություն թե ոչ,եւ այլն, եւ այլն:

-Վերջերս ինձ պատվիրեցին դոկումենտալ ֆոտոշարք այն կանանց մասին, ովքեր ունեն տղամարդուն բնորոշ մասնագիտություններ: Նրանց մեջ կային քանդակագործ, կոշկակար, քաղաքական գործիչ, նախարար, դիրիժոր, ամենատարբեր մարդիկ: Հետաքրքիր փորձ էր, այն եզակի դեպքերից, երբ աշխատում էի պատվերով, բայց միաժամանակ՝ սիրով:

Արամ Կիրակոսյանը պատմում է, որ գույների հետ աշխատելը այնքան էլ հեշտ չէ, դրա համար ինքը հաճախ աշխատում է  սեւ-սպիտակով: Եթե անում է ինչ-որ բան իր համար, անում է սեւ ու սպիտակ, իսկ ինչ-որ տեղ ներկայացնելու համար՝ միանշանակ գունավոր: ——- Ընդհանրապես հիմա գունավորն է կիրառվում, ու եթե դու լուսանկարում ես սեւ ու սպիտակ, պիտի ունենաս հստակ հիմնավորում՝ ինչու,-ասում է նա:

Հանդիպումն ավարտվեց հետաքրքիր եզրահանգմամբ ու խորհրդով, վստահ եմ, որ յուրաքանչյուրս իր հետ վերցրեց նոր մի բան, նոր մի գիտելիք:

-Ցանկացած կադր աշխարհայացք է, ամենակարեւորը՝ գտնես կյանքում այն, ինչը սիրում ես, ու զբաղվես դրանով. միայն այս դեպքում դու չես հոգնի եւ աշխատանքովդ նաեւ կկարողանաս լիարժեք ապրել:

Հարցազրույցը գրի առավ Միլենա Խաչիկյանը

Դիլիջանյան մեդիա ճամբար. Մեր «չաթը» դեռ երկար կշարունակվի

Ես համալրում եմ այն երջանիկների շարքերը, որոնց բախտ է վիճակվել մասնակցել մեդիա ճամբարին: Ֆեյսբուքում ճամբարի մասնակիցների համար մի խումբ էր բացվել «Մանանայի» կողմից: Ես բոլոր մասնակիցներին ընկերանալու հայտ ուղարկեցի: Մենք «չաթ» բացեցինք և սկսեցինք շփվել: Դա ընդամենը վիրտուալ շփում էր, բայց ես հասցրի շատերի հետ մտերմանալ. Մանեի, Արտյոմի, դե Հովոյին վաղուց գիտեի, էլի «Մանանայի» շնորհիվ:Ինչպես գիտենք՝ ամեն օր 17.am-ում նոր նյութեր են տեղադրվում, և ես գրեթե բոլորը կարդում եմ: Շատ եմ հավանել Հռիփսիմե Վարդանյանի «Միապաղաղության դեմ» հոդվածը: Հոդվածը կարդալիս իմ մեջ ցանկություն առաջացավ հանդիպել նրան:  Մեդիա ճամբարում հանդիպեցինք, բայց նախքան հանդիպելն էլ հասցրել էինք մտերմանալ: Մեր նամակները մեկը կարդա՝ կմտածի, թե հազար տարվա ծանոթներ ենք: Բայց չէ, մենք ընդամենը երեք օրվա ծանոթ ենք: 

Հասնելով «Մանանայի» բակ՝ ես հեռվից ծանոթ դեմքեր էի փնտրում: Ո՜ւխ, վերջապես գտա:

-Դու Արտյոմն ես, չէ՞:

-Իյա, Սոն ջան, բարև:

-Բարև, հազար բարի:

Իրար գտանք, ուրախ-զվարթ շփվեցինք: Եկավ ժամանակը, երբ պետք է շարժվեինք: Տեղավորվեցինք, և սկսվեց…

«Չաթը» շարունակվում է, մեր «չաթը» դեռ երկար կշարունակվի:

Դիլիջանյան առաջին քննարկում

Ճաշարանից վազում ենք կոնֆերանս դահլիճ` առաջին քննարկմանը:

Քննարկման ընթացքում ծանոթանում ենք մեր ապագա անելիքներին, լրացնում հայտ, ու անցնում առաջ:

Լուսինեն առաջարկում է ծանոթանալ հինգ մատի սկզբունքով:

-Հինգ մատի սկզբո՞ւնք: Դա ո՞րն ա,- բոլորս այս հարցը տվեցինք միանգամից:

Շրջանաձև նստում ենք, մեջտեղում կանգնում է Լուսինեն ու ափը պարզում:

-Ափի ներսում անուն-ազգանուն, բութը տարիքն ա, ցուցամատը`մասնագիտությունը, միջնամատը`ինչն ենք ամենից շատ սիրում, մատնեմատը` զայրույթի պատճառ, և վերջապես ճկույթի տակ թաքնված է հարցը՝ եթե գնայիք ուրիշ մոլորակ, ի՞նչ երեք իր կտանեիք մեզ հետ:

Սկսում ենք խաղը, մարտահրավեր նետելով միմյանց՝ ներկայացնում ենք մեզ:

Տասը հոգուց հետո բոլորն ուրիշ մոլորակ իրենց հետ արդեն ջուր էին տանում, դե, շատ ծարավ էինք:

Վերջապես մեր ջուրը տեղ է հասնում:

Ջրից հետո այս անգամ արդեն լսվում է Լիլիթի ձայնը.

-Շապիկներ չե՞ք ուզում:

Բոլորս ստանում ենք այդքան սպասված 17-ի շապիկները:

Մեզանից ոմանք այնքան անհամբերությամբ էին սպասում այդ շապիկներին, որ չհամբերեցին ու տեղում փորձեցին, մի մասն էլ վազեց սենյակ՝ հագնելու:DSC_0194

Ես էլ, անկեղծ ասած, առաջին ճամբարի նկարներին հետևելով, նախանձում ու շատ էի ուզում այդ շապիկից ունենալ:

Ու~խ, գնամ փորձեմ: