Ես չգիտեի այս ծրագրի մասին: Մեր գյուղ` Աղվերան եկան 17-ի մի խումբ թղթակիցներ: Նրանք եկան նաև մեր տուն և փորձում էին հարցազրույց վերցնել հայրիկիցս, ով զբաղվում է դարբնությամբ: Նրանք շատ հետաքրքիր և սիրով էին կատարում իրենց գործը. լուսանկարներ էին անում, զրուցում  և, այդ ամենը ինձ շատ դուր եկավ:

Ես  հետևում էի նրանց աշխատանքներին և մտածում այն մասին, թե ինչ լավ կլիներ, որ ես էլ միանայի նրանց և դառնայի թղթակից: Ընտանիքիս անդամներին ես նույնպես  հայտնեցի իմ ցանկության մասին: Պատանի թղթակիցներին գտա համացանցով: Հայրս դիմեց նրանց, որ աղջիկս ցանկանում է դառնալ պատանի թղթակից: Նրանք շատ սիրալիր և բարեհամբույր պատասխանեցին.

-Մենք Աղվերանում ենք, և դուք կարող եք գալ, կզրուցենք այդ մասին:

Մենք հաջորդ օրը գնացինք այնտեղ: Մեզ դիմավորեցին արդեն ինձ շատ սիրելի դարձած պատանի թղթակիցները, որոնք հայտնեցին այն մասին, թե որոշել են մեր ընտանիքի մասին ֆիլմ նկարահանել: Ինձ համար դա մեծ անակնկալ էր:

Կողքիս նստած էր Ռուզանը, ով արդեն մի քանի ամիս է, ինչ պատանի թղթակիցների թիմում էր: Սկսեցի նրան հարցեր տալ հոդվածների մասին: Նա ինձ պատմեց իր առաջին հոդվածի մասին:

Հարցրի. «Ինչի՞ մասին է եղել քո առաջին հոդվածը»: Նա ասաց.

-Մայրիկիս հետ հարցազրույց եմ արել` «Ինչպե՞ս մնամ այնտեղ, որտեղ իմ հարազատներին են սպանել» վերնագրով: Նա մանրամասներ պատմեց ինձ իր առաջին  հոդվածի մասին:

Ես էլ առանց այս ու այն կողմ ընկնելու սկսեցի գրել իմ առաջին հոդվածը «Ի՞նչն է ինձ հուզում» թեմայով:

Նաև ինձ բացատրեցին, թե ինչ է լրագրությունը, լուսանկարչությունը և առավել ևս, կինոն, որը հենց մեր տանը պիտի նկարահանվեր, ու ես էլ մասնակցում էի հայրիկիս մասին պատմող «Դարբին Արտակը» ֆիլմի նկարահանումներին:

Երբեք չէի պատկերացնի և անգամ մտքիս ծայրով չէր անցնի, որ հայրիկիս մասին ֆիլմ կնկարեմ:

Երկու օր է,  ինչ այստեղ եմ, արդեն սկսել եմ հունի մեջ ընկնել և ոգևորվել:

Ահա և սկսվեց մեդիա ճամբարի ամենահագեցած ու հետաքրքիր օրերից մեկը: Առավոտյան նախաճաշ արդեն հարազատ դարձած մարդկանց հետ, հետո ժողով կոնֆերենս դահլիճում` աշխատանքների բաժանման և ֆոտոարշավի նախապատրաստման համար: Հենց այնտեղ էլ իմացանք, որ նկարելու ենք նաև pixilation-ի համար մտածված գաղափարը: Նկարահանման ուրախ ու հաճելի ընթացքը խոստանում էր, որ հաջողված աշխատանք ենք ունենալու:
Մեր նկարահանման ընթացքում ադեն պատրաստվել և Աբովյան էր մեկնել Ս. Ստեփանոս եկեղեցու հոգևոր հովիվ Տեր Մաշտոցի մասին ֆիլմ նկարող խումբը: Նախատեսված ժամին մենք ճաշարանում էինք, որտեղ էլ ճաշելուն զուգահեռ անցկացնում ենք նախորդ օրերի ու ժամերի քննարկումները, հումորներ անում ու զրուցում ամենատարբեր թեմաներից:
-Երեխեք, պատրաստվեք, գնում ենք ֆոտոարշավի: Կինոյի երկրորդ խումբ, արագացրե՛ք:
Այս անգամ ֆոտոարշավի համար ընտրված էր Ալափարս գյուղը: Հասնելով գյուղ` մենք բաժանվեցինք երկու խմբի ու սկսեցինք լուսանկարել գյուղն ու զրուցել մարդկանց հետ:
-Ո՞վ ա ճանապարհը հիշում, երեխեք:
-Ես: Երևի:
-Բայց էս գյուղի անունը ի՞նչ էր:
Մեքենան արդեն տեղում էր և վերադառնալու ժամանակն էր, բայց մենք պատկերացում չունեինք, որ հյուրանոցում մեզ անչափ հետաքրքիր հանդիպում էր սպասվում ֆոտոլրագրող Նազիկ Արմենակյանի հետ: Զրույցն այնքան ջերմ էր, իսկ միջավայրն` անմիջական, որ մեզանից գրեթե ոչ ոք չնկատեց, թե ինչպես անցավ ժամանակը: Վարպետության դասի ընթացքում Նազիկ Արմենակյանը մեզ հասցրեց պատմել իր անցած ուղու, մասնագիտական հաջողությունների, ճանապարհին պատահած դժվարությունների մասին: Ծանոթացանք նաև ֆոտոլրագրության հիմնական օրենքներին, գաղտնիքներին, «կարելիներին» ու «չի կարելիներին»: Ընթացքում տեսանք նաև նրա ֆոտոպատմությունները և լսեցինք դրանց հետ կապված առավել ուշագրավ դեպքերի մասին: Հատկապես յուրօրինակ էր նրա «Վերապրածները» շարքը. պատմությունը հուզեց բոլորիս:
Դասընթացի վերջում հարց ու պատասխանի միջոցով ավելի ամրապնդեցինք ձեռք բերած գիտելիքներն ու ստացանք նորերը, իսկ հրաժեշտի պահը շատ հուզիչ ստացվեց. կարճ ժամանակում  արդեն հասցրել էինք հարազատ դառնալ:
Վարպետության դասին հաջորդեց ընթրիքը, որից հետո հավաքվեցինք` քննարկելու հաջորդ օրվա անելիքները, իսկ վերջում դիտեցինք «Մանանաֆիլմս» ստուդիայի  «Հարևանները» ֆիլմը: Այն պատմում էր, թե ինչպես են սահմանամերձ Բագարան գյուղում մարդիկ ապրում թշնամուց մի քանի մետր հեռավորության վրա: Ուշ ժամի  պատճառով ֆիլմի քննարկումը թողեցինք հաջորդ օրվան, թեև բոլորս էլ շատ հավանել էինք ֆիլմն ու կցանկանայինք խոսել դրա մասին:

-Դե, գնացինք քնելու, մինչ վաղը:

17.am-ին թղթակցելուց հետո կարդում էի կայքում տեղադրված նյութերը: Նախ դրանք շատ հետաքրքիր են և նոր նյութերի գաղափարներ են տալիս և, բացի այդ, հոդվածները կարդալով՝ հեռակա ծանոթանում ես թղթակիցների հետ: 

Իմ հեռակա ծանոթներից մեկն էր Տաթև Աղազարյանը: Նրա առաջին հոդվածը, որ կարդացել եմ իր բնակավայրի մասին էր: Կարդալով նյութը՝ հասկացա, որ երկուսիս նախնիներն էլ հայրենադարձվել են Պարսկաստանից: Հենց այդ փաստը ստիպեց հարազատ և առանձնահատուկ վերաբերվել նրան, առանց նույնիսկ մեկ բառ հետը փոխանակելու: Դրանից հետո միշտ կարդում էի նրա հոդվածները (իմիջիայլոց ես շատ եմ հավանում նրա նյութերը) և շատ էի ցանկանում հանդիպել նրան: Երբ ճամբարի ֆեյսբուքյան խմբում կարդում էի մասնակիցների հոդվածները, որտեղ իրենց էին ներկայացնում, նկատեցի, որ Տաթևը նույնպես մասնակիցներից մեկն է: Շատ ուրախ էի, որ կհանդիպեմ իմ հեռակա բարեկամին: Եվ հանդիպեցի:

Ճամբար գնալու օրը հավաքվել էինք «Մանանա» կենտրոնում ՝ ծանոթանալու ճամբարի մասնակիցների և կենտրոնի հետ: Այնտեղ էլ հանդիպեցինք ես ու Տաթևը: Ես նրան ասացի, որ կարդացել եմ նրա հոդվածը բնակավայրի մասին:

Մենք շատ արագ մտերմացանք: Եվ հասկացա, որ նա շատ հետաքրքիր և շփվող մարդ է: Ես վստահ եմ, որ մեր շփումը կշարունակենք նաև ճամբարից հետո:

Այսօր նկարահանող մեր խումբը մեկնել էր քաղաք Աբովյան: Ես զրուցեցի խմբի անդամ Ժորա Պետրոսյանի հետ:

-Ժորա, որտե՞ղ էիք այսօր գնացել նկարահանման: Ինչի՞ մասին էր ֆիլմը:

-Մենք գնացել էինք Ս. Ստեփանոս եկեղեցի նկարահանման: Մենք ուզում ենք ֆիլմ նկարել եկեղեցու հոգևոր հովվի` Տեր Մաշտոցի մասին: Այսօր, քանի որ կիրակի էր, նկարահանեցինք Ս.Պատարագը: Պատարագի ընթացքը ամբողջովին նկարահանել ենք: Նաև նկարահանել ենք առանձին դրվագներ եկեղեցի բակում:

-Առաջին անգա՞մ էիր մասնակցում ֆիլմի նկարահանման:

-Այո՜, առաջին անգամ էի նկարահանման մասնակցում, չնայած  փոքր ծրագրերի նկարահանումների մասնակցել եմ: Անկեղծ ասած, ինձ միշտ շատ է հետաքրքրել ֆիլմի նկարահանման ընթացքը և այսօր ինձ հուզող բոլոր հարցերի պատասխանները լիովին ստացա:

-Իսկ  ի՞նչ դեր էիր ստանձնել նկարահանման ժամանակ:

-Զբաղվում էի օպերատորական աշխատանքով:

-Իսկ նկարահանման մասնակցելուց հետո արդյո՞ք փոխվեց վերաբերմունքդ կինոյի հանդեպ:

-Անկեղծ ասած՝ ես ֆիլմեր այնքան էլ շատ չեմ սիրում, ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է նկարահանման ընթացքը: Եվ, ընդհանրապես՝ կինոյում կադրից դուրս մնացած հատվածները միշտ ավելի շատ եմ սիրել: Հաճախ նույնիսկ առանց ֆիլմեր նայելու, նայում եմ կադրից դուրս հատվածները:

Իմա միշտ, էդ օրն էլ առավոտ շուտ կստուգի իմ խամար արդեն կարևոր դարձուկ մէյլս, ու հանկարծ տեսա, որ ունեմ նամակ 17.am-ի անձնակազմից։  Բացեցի  և ուրախությունից բղավեցի, իսկ ձենիս ալիքները խասավ իմ սենյակից 10 մետր հեռու կայնուկ քրոջս։ Քուրս վռազ-վռազ մտավ սենյակս,  գիտեր, թե էլի մուկ եմ տեսել, ու  ասաց. 

-Ա՜յ տղա, յաքյա ջոջ տղա ես, լը էլի վախենա՞ս մկներից։
Բայց հմա պատմի լռիվ, հինքն մեանգամուց ընդունեց որոնողական հայացք ու շնորխավորեց ընձի։
…Տարօրինակ էր, չէ՞ գրելաոճս։ Նյութս ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար  որոշեցի նախաբանը գրեմ ծննդավայրիս՝ Վարդենիսի բարբառով։
Դե, արդեն երևի պարզ է, թե ինչ կը ցուցանե նյութս։ Լավ, անցնենք բուն նյութին։  Նամակս կարդալուց համարյա մեկ շաբաթ հետո ինձ ավելացրեցին ֆեյսբուքի փակ խմբում։ Բոլորս ներկայացանք։  Ընկերության հայտ ուղարկեցի բոլոր թղթակիցներին։ Սկսեցի մտերմանալ մի քանի հոգու հետ,  առանձնապես՝ Առմի, Գայուշի,  Կարուշի, Լյուբուշի, Սերինեի և Լուսիի հետ (թերևս,  դրանք մեր որոշած անուններն են,  մեզ համար):  Բացեցինք մեր զրուցարանը,  ասել է թե`չաթ: Ու սկսվե՜ց խառնաշփոթը.  գրում ենք իրար հերթ չտալով,  քննարկում ենք բոլոր էն խենթությունները, որոնք պիտի անենք (վա՜յ, պիտի չասեի): Ու գիտե՞ք ո՞րն է ամենալավը, որ յոթս էլ խենթ ենք։ Դե, իսկ վերջում, ինչպես ասում է Առմը.
-Դբա լավը…

Օրը բարի էր, չնայած որ Նարեկի պապիկի սովետական 24-ի մեջ դարձել էի շախմատի ձի, իսկ 24-ը` իմ խաղատախտակը, որով մենք սլանում էինք դեպի Երևան: Սլանում  էինք, բա չէ՞: Վաթսուն կիլոմետր ժամ արագություն, մաքսիմալ արագություն, որը մենք զարգացրել էինք ամբողջ ճանապարհին: Լավ, անցանք:

Երկու ժամ մինչ Խամաճիկների թատրոնը հասնելը, մենք, այսինքն ես ու Նարեկը, անցկացրել ենք արկածներ փնտրելով: Դե, արկածներ էդքան էլ չէ, բայց պոկեմոններ հաստատ փնտրելով:
Ոնց ասել էր Լիլիթը, մենք հավաքվեցինք Մաշտոցի պողոտայում: Առաջինը տեսա Կարինեին ու Ռուզաննային, նստած Խամաճիկների թատրոնի դիմացի նստարանին, այնուհետև` Ժորա, Արման, Դավիթ, Գայանե, Խաչիկ… Նկարներից ենթադրելով ես մի քանիսի մասին, չակերտավոր ասած, կարծիք էի կազմել, ուրեմն:

Ժորա` թաղի «աբրած» տղա, վերև սանրած մազերով «քյառթու»:

Առմ` քիմիկոս (սպիտակ մազերից ենթադրելով), միշտ կխոսի գիտությունից:

Գայանե` Ֆեյսբուքի պատի նկարից ենթադրեցի, որ լուրջ դեմք ա, գործից հասկանում ա:

Էսքանը, երևի:
Չէ, էսքանը չէ: Ասեմ, որ բոլորի մասին իմ պատկերացումը փոխել եմ: Լավն են իրենք:

Հ.Գ Հա, մի բան էլ. ես ունեմ թույլտվություն` հրապարակելու իրենց մասին իմ կարծիքը: Հեղինակային իրավունքները պաշտպանված են:
Էս նյութը գրելու ընթացքում մի միտք առաջացավ, գիտեք՞: Ուրեմն, մարտահրավերի տեսքով: Էս նյութի նման նյութ եք գրում ու ձեր կարծիքները երեխեքի մասին մինչև ծանոթանալը հայտնում: Մարտահրավեր եմ նետում Արման Արշակ-Շահբազյանին, Ժորա Պետրոսյանին, Գայանե Ավագյանին և Դավիթ Ալեքսանյանին: