Իմ էջը խորագրի արխիվներ

seyran soghoyan

Ամեն ինչ լավ է լինելու

Հոգ տար քո մասին:

Առջևում դու ունես այնպիսի հնարավորություններ, որոնց մասին դու անգամ  մտածել չես կարող։ Քեզ սպասում է մեծ երջանկություն, դու անպայման կհասնես նրան, ինչի մասին երազում ես։ Քո վերքերը կսպիանան, ժպիտդ ավելի վառ կլինի, քո կողքին կհայտնվեն լավ մարդիկ, դու կստանաս կրթություն, կգտնես աշխատանք՝ տալով քեզ միայն հաճույք։

Մի կոտրիր քեզ: Չի կարելի ձեռքերը թուլացնել, պայքարիր ու հասիր քո նպատակին` փոքր քայլերով։ Լսիր քո սեփական ձայնին. դու ուզում ես, ուրեմն դու կարող ես։ Ես քեզ հավատում եմ, դու էլ քեզ հավատա։ Մի նստիր տեղդ, զարգացիր։ Կատարելագործվիր ու դարձիր լավը։ Ժամանակը ամեն ինչ իր տեղը կգցի և ցույց կտա իրական էությունը յուրաքանչյուր մարդու։ Քոնը կլինի լավագույններից մեկը, որովհետև դու կարողացար հաղթել քեզ։ Չգիտեմ՝ արդյոք կլինի՞ դա, կիրագործվի՞  իրական կյանքում, բայց դու փորձիր հավատալ, որ ոչ մի անհնարին բան չկա։ Շատերը սկսել են զրոյից, ու նայիր որտեղ են նրանք հասել։ Իսկ ի՞նչն է խանգարում քեզ։ Խորը շունչ քաշիր ու նայիր առաջ, քեզ սպասում է նոր օր, և դրա հետ նոր հնարավորություններ։

Ամեն ինչ կլինի, ոչինչ, որ ոչ առաջին փորձից։

Ահա թե ինչ եմ ինքս ինձ ասում ամեն օր։

Աստվածն առաջ, ամեն բան լավ է լինելու։

Lilit Andriasyan

ՔԵԶ…

Քեզ, որ հանդիպել էիր քո կյանքի հազարերորդ կնոջը, որ նման էլ չէր կնոջ, այլ ինչ֊որ անհասկանալի, անմեկնելի էակի, ում հետ, առաջին պահին,  մի բուռն գիշեր ունենալու ցանկություն պիտի որ ունեցած լինեիր միայն, եկել եմ ասելու, որ մենք, ի վերջո, ամենաթանկը գտնում ենք անսպասելի, հիմար մի վայրկյանի։ Քիմիայի թեզի հետևորդները կասեին, որ այդ պահին երկու մարմինների միջև սկսվում է սիրո քիմիան, անհասկանալի տարրերի բարդ միացություն, ավելի ռոմանտիկները այդ հանկարծակի միացումը կվերագրեին Պոսեյդոնի ամենատես աչքին, ավելի հավատավորները՝ երկնային վարձատրության։ Ինչ էլ որ լինի, եկել եմ քեզ ասելու, որ ես հավատում եմ սիրո մասին աշխարհի բոլոր թեզերին, երբ խոսքը մեր մասին է։ Սովորական ես ու դու-ի անցումը մենք-ի, հավանաբար, պիտի որ երկնային ինչ-որ ուժի ձեռքով արված լինի, իսկ ավելի թաքուն պահերին պիտի գործի սիրո քիմիան։

Քեզ, որ երբևէ չես հավատացել նման ցնդաբանություններին, եկել եմ ասելու, որ կինը գեղեցիկ տարիք չունի. կանայք ամենագեղեցիկն են, երբ երջանիկ են։ Գեղեցիկ է ամեն բան, ինչը քոնն է, իսկ եթե գտել ես քոնը, պիտի թույլ չտաս քեզնից խլել։ Մանկությունից սկսած մենք մեր ամենասիրելի բաները պահում ենք ատամներով, դողում ենք նրանց վրա, սարսափում ենք կորցնելու մտքից։ Ու եթե մանուկ ժամանակ անհամեմատ հեշտ է բաժանվել  սիրած խաղալիքներից, սիրած մարդկանցից բաժանվելն անմտություն է հասուն տարիքում։ Մի սպասիր ծանրակշիռ բառեր մի կնոջից, ով երջանիկ է. կանայք այնքա՜ն հիմար են, երբ երջանիկ են, ու եթե քեզ հաջողվել է երջանկացնել նրանցից մեկին, պիտի գոհունակություն ապրես, երբ նա, երբեմն, իրեն հիմար երեխայի պես է պահում։

Դու, որ երբեմն կորցնում ես քեզ ու սերը իր տեղը զիջում է փառասիրությանը, հիշիր, որ աշխարհի շարժիչ ուժը մեր սկզբունքները չեն։ Դրանք կարող են փոփոխվել բոլոր ժամանակներում, այսօրվա կործանարար սկզբունքները վաղվա համար ծիծաղի նյութ են միայն։ Մարդկության պատմության սկզբնավորումից մինչև օրս դրանք միլիարդներով փոխվել են, իսկ սիրելու ձևը մնացել է նույնը։ Ուրեմն, կարիք չկա կյանքի շարժիչ ուժը փոխել։

Դա հրաշալի բան է՝ պատասխանատու լինել ևս մի կյանքի համար և դա անել ոչ թե պարտադրված, այլ հաճույքով։ Մարդը իր ողջ կյանքի ընթացքում կարիք ունի ոչ այնքան սիրված, որքան հասկացված լինելու։ Կինը, ով հասկացված է, կարող է ոչնչությունից սարքել տղամարդ, պատկերացրու, ինչ կարող է անել նա տղամարդուն, ումից ոչ միայն հասկացված է, այլ սիրված։ Եթե ուզում ես ինչ-որ լավ բան անել նրա համար, սիրիր։ Եթե ուզում ես ամենաերջանիկը դարձնել, սիրիր։ Ու եթե ցանկանում ես երջանիկ լինել, թույլ տուր, որ սիրի քեզ։ Իսկական կինն ամեն ինչի ընդունակ է, երբ սիրում է։ Նա կարող է հազար անգամ անցնել դժոխքի միջով ու քեզ համար դուրս գալ վերածնված։ Ի վերջո, կինն է տղամարդուն հանել դրախտից, ու միայն նա կարող է նրան վերադարձնել այնտեղ։ Թույլ տուր, որ քեզ նորից դրախտ տանի։

Երբ ժամանակավոր կրքերն ու մոլուցքները զբաղեցնում են ուղեղդ, հիշիր, որ ժամանակը անողոք է։ Նա չի ներում, երբ իրեն վատնում են, ու նույնչափ անողոք է կյանքը, երբ իր ընծաները չես վերցնում։ Նա լավագույն ուսուցիչն է. քեզ համար հազարավոր թակարդներ է լարում, հազար ձևով փորձում է քեզ, քեզ տալիս է պատեպատ, երբ ըմբոստանում ես։ Նա այնքան է խաղում քեզ հետ, մինչև քամում է քեզ ու թողնում այն, ինչ կաս։ Ու սարսափելի բան է, երբ դրա վերջում առերեսվում ես զղջման հետ։

Քեզ, որ հանդիպել ես քո կյանքի հազարերորդ կնոջը, եկել եմ ասելու, որ մենք միշտ ներում ենք նրան, ում սիրում ենք։ Այդպես ներում են մայրերն իրենց զավակներին,  այդպես վերևից ներում են մեղավորներին։ Երբ կանգնած ես ներելու ու չներելու առաջ, պիտի հիշես, թե որքան է քեզ ներվել վերևում։ Կանայք ամեն ինչ ներում են, բայց ուշ են սպիանում։ Մեկ ճիշտ չընտրված բառով դու կարող ես թռիչքի պահին կտրել նրա թևերը։ Միևնույնն է, նա էլի վեր է բարձրանալու, բայց մի՞թե այլևս ընդունակ կլինի քեզ ազատորեն սիրել։ Զգույշ եղիր այն ամենի հետ, ինչ սիրում ես։

Ամեն անգամ, երբ կկարծես, որ ես քեզ ավելի քիչ եմ սիրում կամ կարող եմ մարդկանց հոտի մեջ գտնել մեկ ուրիշը, կարդա սա, ու մի անգամ էլ մտածիր։ Եթե չեմ սիրում, ինչո՞ւ են քեզնից հեռու ապրած վայրկյանները թվում դարեր, ու ինչու է սարսափելի տխուր, երբ կողքիս չես։ Ինչո՞ւ եմ մեռած տեղից վերակենդանանում քո համբույրից ու ինչո՞ւ եմ թույլ տալիս, որ բովանդակ մարդկության միջից հենց դու ինձ սիրես։

Ես քեզ հեքիաթներ կպատմեմ այն դևերի մասին, ովքեր բարի են դառնում, երբ սիրում են, իսկ դու փաթաթվիր ինձ, երբ անուժ եմ։ Թույլ տուր քեզ սիրել կնոջ, ընկերոջ, քրոջ ու սիրուհու նման։ Իմ աղջկական մաքուր երազներն ու կանացի ֆանտազիաները քոնն են։

Իսկ ես ավելի լավը կդառնամ, երբ սիրես ինձ…

Հազարավոր լիալուսին հետո

Հայր մեր

Հայր մեր, որ երկնքում ես,

Թող պայծառ լինի այն կյանքի տեսիլքը, որը դու ես մեզ տվել:

Հայր մեր, երախտապարտ եմ մինչև երակներս՝ իմ անթերի ու ոչ կատարյալ կյանքի համար:

Հայր մեր, թող թերություններս միշտ լինեն անսխալների ու սխալների համար։

Հայր մեր, ուղղորդիր ինձ ճիշտ ճանապարհով, ինչպես միշտ ես անում:

Երախտապարտ եմ ինձ տրված հացի, ջրի, խաղաղության ու սիրո համար…

Երկրիս` արքայությունը Քո, ու թող լույս իջնի բոլոր անթառամ ու սրտով մարածների վրա, որ մեզ համար հայրենիք կառուցեցին, չիմանալով` դրախտ թե դժոխք են պահել…

 

Հազարավոր լիալուսին հետո

Քայլում էի պարզ ու, միևնույն ժամանակ, մարդաշատ փողոցով: Ինձ թվում էր` երբեք չեմ տեսնի նրա անչափ գեղեցիկ և արեգակը գրկած այդ ծով աչքերը: Նա հրաժեշտ էր տվել ինձ, բայց կարծես ինչոր բան կիսատ էր մնացել: Ես էի կիսատ մնացել: Զգում էի, թե սիրտս ոնց էր գոռում: Լուռ կանչում էի նրան, մտածելով, թե ամեն անցնող մեքենայի միջից ձայն է տալու, ինձ ամուր գրկելու ու բաց չթողնելու հույս ունեի…

Ու քայլեցի…

Քայլեցի այնքան, մինչև ոտքերս խնդրեցին չքայլել: Տուն հասա ու սկսեցի կարոտած սպասել նրան: Թվում էր նրա զանգը բաց չթողնելն էր ամենակարևորը, ու կարոտում էի անչափ։

Մենք խոսեցինք այդ գիշեր, ու ես անընդհատ պատշգամբից նայում էի լիալուսնին, և անընդհատ նայում ու հաշվում էի` քանի լուսին մնաց մեր ապագա հանդիպմանը։ Կասկած կար, որ հետ չի գա, վախ էլ, բայց ինչ որ տեղ ներսումս ինչ որ բան հուշում էր, որ չի կարող վերջը լինել…

Անցավ ժամանակ ու պատերազմն էլ…

Ես արդեն մեծ աղջիկ էի, առաջին կուրսեցի, բայց այնքան մեծ չէի, որ ծածկեի ցավս:

Ամեն րոպե զանգի էի սպասում ինձ պատեպատ տալով: Ատում էի ինձ ամեն բաց թողածս զանգի համար:

Վերջացավ… Շուշիս կորցրի, Սերս Աստված պահեց:

Շնորհակալ ենք մեր սերերը պահպանելու համար:

Milena Abrahamyan

Մխրճված օրեր

-Փախիր, հիմար:

-Ես վազում եմ, ոչ թե փախչում:

Այնուհետև կնստես և շունչ կքաշես։ Կհիշես այն օրերը, որոնք երբևիցե չես կարողացել հիշել, այդ գրողի տարած օրերը, որ կրկնվում էին, կարծես ծրագրավորված էին մի էժանագին հանճարի կողմից։

Ու կփոխվեն հայացքները, որ դաջվել էին դեմքիդ վրա։ Երբ դեմքիդ որևէ մաս ես փոխում, դեռ երկար ժամանակ է ցավում, արնահոսում և քոր գալիս, և ուզում ես մի կոճակի միջոցով ամեն ինչ հետ տալ, որովհետև արդեն սովոր էիր տգեղին ու տհաճին։ Իսկ այստեղ միանգամայն ուրիշ հայացք, ի՞նչ ասել է` դժվար է, դա պարզապես անհեթեթություն է, դու պարզապես կվերանաս, և չի մնա ոչինչ։

Հա, ես դաժան եմ, խոստովանեցի, հետո ի՞նչ, միևնույնն է, շարունակելու եմ, որովհետև նախորդը չեմ ուզում, շատ էր օտար, դե հարազատ դեռ չունեմ, պետք է նորը ստեղծեմ։ Ցավոտ է, բայց զգում եմ։

Հետո կպառկեմ, չէ, է, շատ ձանձրալի է, կպարեմ։

-Վեր կաց, հիմար, պարի՛ր։

-Ես ապրում եմ, ոչ թե պարում։

Հետո կայրվես ու կգոռաս մինչև շնչահեղձ լինելդ։ Շատ տիպիկ է։ Ուրեմն փակիր աչքերդ ու անհետացիր։ Կորցրու քեզ։

-Կորի՛ր հիմար։

-Ես կորչու՞մ եմ։

-Ոչ, դեռ նոր ես հայտնվում, ամուր բռնվիր։

-Որտեղի՞ց։

-Այն լույսից, որ շողում է ներսումդ։ Բռնվեցի՞ր։

-Ես գտա ինձ։

Կրակը վառ պահիր

Կիսատ թողած գործերս գնում եմ, ու մտածում՝ որ ինչ էլ լինի, տեղ կհասնեմ, գուցե ուշացած, կամ մի քիչ շփոթված, բայց կհասնեմ։ Կգնամ, ետ չեմ էլ նայի, ինձ հիմա դա պետք չի, ես իրոք ետ չեմ կարողանում նայել։

Կնստեմ տանս դիմաց, կծիծաղեմ, կհիշեմ, որ մի օր որոշել էի ամեն բան կիսատ թողնել, ու այդ կիսատ թողածը մի օր նոր ձևով շարունակել։
Ինձ հավատացնում եմ նաև, որ պետք է հաճախ կիսատ թողնես, որ լիությունը ինքնըստինքյան գա…
Չնայած էլի բերողը դու ես… Ես կլռեմ, ու դու ինձնից ներողություն խնդրելով կհեռանաս, որովհետև ես քեզ կսպանեմ ոչ թե իմ ներկայությամբ, այլ իմ համառ լռությամբ։ Երբ կարդաս իմ խառը ու իրար հետ չսազող տողերը, կհասկանաս, որ ես ժամանակ չունեի քեզ հետ խոսելու, որովհետև մենք նույնիսկ ամենահասարակ թեմաները միասին քննարկել չէինք կարողանա: Ես կխոսեի սիրուց, բայց դու դա էլ չես պատկերացնում, ես կխոսեի մենակությունից, բայց այդ էլ չգիտես…
Բա էդ դեպքում ի՞նչ պիտի լինի…
Ոչինչ…

Ես էլի կսպանեմ քեզ հազար անգամ, որովհետև դու ինձ մեղադրես էլ մեռնելու մեջ, բայց ես քեզ չեմ ների:
Գուցե ինքս ինձ հետ մենակ մնալու դեպքում ներեմ, բայց ես հաստատ կհիշեմ ու նորից կվերքոտվեմ…
Ախր, ես պատրաստ չէի լինել այսքան տկար, բայց ես նաև պատրաստ չէի լինել այսքան տխուր, բայց ժպիտի քողով բարուրված։

Գրողը տանի, ես պատրաստ եմ հանգչել, բայց ինձ իմ կրակը թույլ չի տալիս, ես դեռ պիտի գործեմ:
Իմ կրակը շատ ջրապահանջ է, բայց ես միշտ ունեմ համապատասխան նյութեր, որպեսզի թույլ չտամ նրան հանգչելու։
Իմ կրակը կա, ես կլինեմ։ Չնայած նրան, որ ինձ հասկացողներ էլ քիչ կլինեն, հետևաբար սիրողներ էլ քիչ կունենամ։
Բայց հո՞ չեմ խելագարվել, ես ինչպե՞ս դառնամ բոլորի սիրելին:

Իմ հավերժ դառնությունների մեջ ես լույս կգտնեմ, ես կլինեմ ինձ լուսավորողը, կլինեմ նաև իմ ընկերը, ինչ լավ է: Ես ինքս ինձնից ոչինչ չեմ թաքցնում, զգացածս ապրում եմ, տեսածս, լսածս, խոսացածս, հասկացածս վերածում կյանքի փորձի ու ապրելով շարունակում եմ կրակիս կյանք տալ…

Յասամանե դիմանկարը

Երբ փոքր էի, սովորություն ունեի պառկել տատիկիս գիրկն ու լսել անսահման բարի ձայնով պատմած նրա հեքիաթները։ Ամենից շատ յասամանե դիմանկարն էի սիրում, բայց դա հեքիաթ չէր։

Աղոտ եմ հիշում, թե ինչ էր պատմում, բայց երբեք չեմ մոռանա պատմելու ընթացքում ժպիտից առաջացած փոսիկները։ Չէ, կներեք դա ժպիտից չէր, ես էլ չգիտեմ` ինչից էր, բայց տատիկիս յուրահատուկ էր դարձնում։ Երևի կյանքի դժվարություններից էր։ Եվ չնայած այդ ամենին ու նրա ծնկների սաստիկ ցավին, երբեք չդադարեց իր գրկում պառկած թոռնուհուն հեքիաթներ պատմել։ Տատիկս էլ իմ հեքիաթն էր, առեղծվածներով լի հեքիաթը։ Դա երևի միակ հեքիաթն էր, որ կուզեի անվերջ շարունակվեր։

Բայց ամեն հեքիաթ իր վերջն ունի. մեկը` լավ, մեկը` վատ։ Իմ հեքիաթն այդպես էլ անավարտ մնաց, թողեցի մանկությանս գունավոր էջերում ու համարձակություն չունեցա շարունակելու: Ախր, գլխավոր հերոսուհիս հետս չէր գալու, իսկ դժբախտ վերջաբանը ինձ համար չէր։ Երևի ես էլ կորցնելուց հետո հասկացա, թե ինչ կարևոր էր նա իմ կյանքում։ Ու մենք բոլորս էլ կորցնելուց հետո ենք արժևորում մեր ունեցածը։

Չգիտեմ էլ, հիմա թոռնիկներին հետաքրքրո՞ւմ են տատիկների հեքիաթները։ Երևի չէ։ Հիմա համացանցը ամեն ինչ կարգավորում է։ Խաղեր, երգեր, հեքիաթներ, գրքեր։ Ամեն ինչ պարփակված է փոքրիկ սարքի մեջ ու մեզ ստիպում է մոռանալ իսկական մարդկային շփումը։ Հիմա բարեկամներին էլ կարող ես մեկ զանգով տեսնել, հարցնել` ինչպես են, և ամեն ինչ իդեալական կլինի։ Ժամանակի ընթացքում սկսում ենք մոռանալ իրական երջանկությունը, դե հա, քիչ-քիչ ռոբոտներ ենք դառնում։ Իսկ ես, ես կպատմեմ յասամանե դիմանկարը բոլորին, որը պատմում էր աղջկան կորցրած ծերունու մասին, ով մինչև վերջին շունչը յասամանից աղջկա դիմանկարն էր պատրաստում։ Ցավոք, վերջում ծաղիկները թոշնել էին, ինչպես ծերունու տանջանքից թառամած դեմքը։ Իսկ տատիկիս միշտ կպահեմ իմ հեքիաթում, հեռախոսներից ու ամեն ինչից զատ` իմ մանկության պայծառ էջերում, իր մեղմ ձայնով և դեմքին հայտնված տարբերվող փոսիկներով։

margarita khazaryan verjin

Էլ աշակերտ չեմ լինի

Վերջին դաս, վերջին ղողանջներ, երգ ու պար, արցունք ու ժպիտ, մանկության վառ հուշեր ու բացված մի նոր դուռ՝ «երիտասարդություն» անունը կրող:

Երբ առաջին անգամ ոտք դրեցի դպրոց, այնքան էլ չէի գիտակցում, թե ուր եմ գնում և ինչ եմ անելու: Ասում էի՝ գնում եմ սովորելու և մեծ մարդ դառնալու համար: 2009 թվականի սեպտեմբերի 1-ին առաջին անգամ ոտք դրեցինք մեր դպրոց, որը հետագայում երկրորդ տուն էր դառնալու մեզ համար, մանկության երազանքների օրրան: Մեր դասվարի՝ ընկեր Ղումաշյանի շնորհիվ դարձանք գրաճանաչ, որը մեր կյանքի առաջին մեծ ձեռբերումն էր:

Անհոգ էինք  և երջանիկ… Պատկերացում էլ չունեի, որ մի օր այդ հեքիաթը կավարտվի: Կողքիս ընկերներ կային, այն խենթ ու խելառները, որոնց հետ խաղացել եմ, ուրախացել, տխրել, վիճել, նեղացել ու հաշտվել: Եվ  արդեն իմ այդ ընկերներից, իմ հարազատ դպրոցից բաժանվելու ժամանակը եկավ: Որքա՞ն եմ սպասել իմ վերջին զանգին, երազել այդ օրվա մասին, բայց երբ քիչ-քիչ մոտեցավ այդ օրը, հասկացա, որ զուր էր և՛ իմ,  և՛ ընկերներիս շտապելը:

Նոր կյանք ենք մտնում, ավելի պատասխանատու կյանք, որտեղ արդեն բաժանված են լինելու մեր ճանապարհները: Տասներկու տարի շարունակ ապրել ենք մեկս մյուսով, թև ու թիկունք եղել իրար համար: Կարևոր էլ չէ, թե ով ում հետ ինչ հարաբերություններ ուներ, եթե մեզնից մեկը օգնության կարիք ունենար, անկասկած բոլորս էլ կօգնեինք: Հաճախ ենք վիճել, նեղացկոտ լինելուս պատճառով երբեմն որոշել եմ այլևս չխոսել երեխաներից որևէ մեկի հետ, բայց եթե այն տևեր ժամից ավելի, ապա պետք էր զարմանալ: Միշտ նեղացել եմ, ասել, որ չխոսեն ինձ հետ, հետո ինքս մոռացել կատարվածը ու ինձ պահել այնպես, կարծես ոչինչ չի պատահել: Վերջին տարում սկսեցի ավելի կարևորել ունեցածս և ուղղակի վայելել ամեն մի օրը, ամեն մի ժամը: Գիտակցում էի, որ դրանք պահեր են, որոնք հետո, որքան էլ փորձենք, չեն կրկնվի:

Ասում են՝ մարդիկ մեզ հետ են այնքան ժամանակ, քանի դեռ հիշում ենք նրանց: Իմ սիրելի՛ դասընկերներ, հավատացնում եմ, եթե նույնիսկ ցանկանամ, կյանքում ձեզ մոռանալ չեմ կարող: Գուցե շատ հազվադեպ հանդիպենք, բայց ցանկանում եմ, որ մեր հանդիպումների ժամանակ միշտ ձեր մեջ իմ նախկին ճանաչած հարազատներին տեսնեմ, տեսնեմ միշտ երջանիկ և հաջողակ: Հիմա խոստովանում եմ, որ դուք նույնիսկ ավելին եք ինձ համար, քան կարող եք պատկերացնել: Առանց արյունակցական կապի՝ դուք իմ հարազատներն եք, մարդիկ, որոնց ես իսկապես շատ եմ սիրում, և միայն վերջին զանգին իմ մեջ ուժ գտա խոստովանելու, որ բոլորդ ինձ համար կարևոր եք: Այս տարիների ընթացքում հնարավորինս  ճանաչեցինք իրար, կապվեցինք միմյանց՝ անգամ ինքներս չհասկանալով, թե ինչպես: Ուրախ եմ, շատ երջանիկ, որ ինձ բախտ է վիճակվել հենց ձեզ պես դասընկերներ ունենալ: Այո՛, մենք անասելի տարբեր ենք մեկս մյուսից, և միշտ դա է եղել միմյանց չհասկանալու պատճառը, բայց այդ տարբերությունները ընկերության մեջ խոչընդոտ չեն կարող հանդիսանալ: Եվ երբ վերջին դասից հետո դուրս եկա դպրոցից, հասկացա, որ ինձ հետ նոր կյանք եմ տանում միայն լավ ու դրական հուշերը:

Չեմ կարող չասել, որ դպրոցի հետ մեզ կապողը առաջին հերթին մեր դասղեկն էր՝ ընկեր Գալստյանը, ում նվիրվածությունն ու հոգատարությունը չափ ու սահմաններ չեն ունեցել, ում ի սկզբանե շատ եմ սիրել, և  բոլորին միշտ ասել, որ դպրոցն ավարտելուց հետո ամենից շատ հենց նրան եմ կարոտելու:

Վերջ, այլևս իմ հարազատ կրթօջախում աշակերտ չեմ լինելու, ամեն օր այդ հարազատ դեմքերը տեսնելու հնարավորություն չեմ ունենալու: Գուցե հենց այստեղ է ավարտվում մանկությունը…

Իմ լավ, իմ բարի ուսուցիչներ, տնօրեն, դասվար և դասղեկ, սրտանց ասում եմ, որ բոլորիդ էլ  սիրում ու գնահատում եմ, երախտապարտ եմ բոլորիդ: Շնորհակալություն ձեր նվիրվածության, սիրո և ուշադրության համար, դուք լավագույնն եք: Բառերը չեն բավարարում, որ ձեզ մեծարեմ, գոնե մի փոքր հատուցեմ ձեր այսքան տարիների աշխատանքի, տնօրեն, ուսուցիչներ լինելուց բացի ավագ ընկերներ, վստահելի խորհրդատուներ լինելու համար:

Վերջին զանգիս երազանքն իրականացավ վերջին դասի տեսքով, բայց եղավ ավելին, քան երազել եմ, եղավ ամենագեղեցիկն ու հեքիաթայինը, ամենատարբերվողը: Վերջին դասով փակեցինք մեր դպրոցական կյանքի դուռը, և մեր քայլերն այսուհետ դպրոցի փոխարեն ուրիշ ճանապարհներով են գնալու: Կարոտելու եմ, արդեն իսկ կարոտում եմ, բայց այն, ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև ավարտ:

Մնաք բարով…

Milena Abrahamyan

Երեք վայրկյան ընդամենը

Մատներս արդեն դիպչում են գնացքի բաց դռանը, վայրկյան առ վայրկյան ավելի են ուժգնանում քայլերս, հետո անցնում վազքի, ձեռքս ձգվում է այնքան ուժեղ, որ թվում է, թե մկաններս չեն դիմակայի ու մի պահ ամեն բան կվերանա։ Սակայն հանձնվել չեմ պատրաստվում ու հասկանում եմ, որ ինչ֊որ տեղ թերագնահատել եմ գնացքի մեխանիկական արագությունը։

Արդեն լսվում է այն ահաբեկիչ ձայնը, ներսումս ամեն ինչ խառնվում է…

Թվում է, թե այսօր կյանքիս առաջին օրն է, չգիտեմ ինչից սկսել, որ ոտքով քայլ առաջ անել, որ հնչյունով ուզածս երաժշտությունը ստեղծել, որ աչքով նկարս ուսումնասիրել։ Բայց ես չեմ մտահոգվում, ի վերջո մի բան կլինի, չէ՞ որ մենք բոլորս «ապրում» ենք։ Եվ ո՞վ է մեզ այսքան երկար խաբել։

Բայց համենայնդեպս գիտակցությանս մի փոքրիկ բայց շատ կարևոր հատված ինձ միշտ ասում է…

Հիշի՛ր, երբ կանգ առնես, գետինը ճահիճ է դառնալու, ճանապարհդ անտեսանելի, ոտքերդ այլևս չեն շարժվելու, միտքդ կորցնելու է արարելու ունակությունը։

Բայց հայացքը կյանքի դեմքին միշտ մնում է անփոփոխ… Բայց քայլերը աշխարհի մեջ միշտ մնում են անկայուն։

Ու սկսում ես մոռանալ… Մոռանալ այն վառ երազանքների մասին, որոնք դու մի օր պետք է ցույց տայիր աչքերիդ… Ցույց տայիր, որպեսզի ուղեղդ նույնպես հավատար սրտիդ։

Եվ իսկապես: Մոռացիր ու ապրիր նորից։ Կորցրու ու գտիր նորից։ Բաց թող ու գրկիր նորից։ Բայց կանգ մի առ։

Ու այս բոլոր մտքերի հետ մի պահ թվաց, թե կանգ առա, որովհետև թմրած մարմինս այլևս չէի զգում, բայց հենց այդ պահին էլ երեք քայլ ետ մնացի, ախր, պարզապես մտածեցի ու անդրադարձը տեսա վախիս մեջ։

Ու հենց այդպես էլ ապրում ենք մի ամբողջ կյանք, որն ընդամենը երեք վայրկյանի արժեք ունի:

Սակայն մարդիկ սովորել են ապրել կարոտով, ապրել` անգիտակ մնալով սեփական կյանքից, ապրել` անտես մնալով աշխարհի սիրուց, ապրել` մերժված լինելով կարոտի հույսից…

Ու բոլորն ունեն նույն երեք վայրկյանը, ոմանք` մի քիչ կարճ, ոմանք` մի քիչ երկար…

Հիմա ինձ թվում է, թե ապրում եմ կյանքիս երեք վայրկյանը, կյանքս այնտե՞ղ է, թե՞ ներս մտնեմ, սեղմեմ ժամանակի «ստոպը», թե՞ ոչ: Եթե ոչ,  ուրեմն` 1…2…3…

Lilit Hovsepyan Yerevan new

Մի՞թե այդքան ցրված էի

Կարոտով լցված հոգիները լռում էին: Կաթկթացող լռությունը նյարդայնացնում էր մոռացյալ հոգիներին և ստիպում կոտրել անտանելի թվացող անձայնությունը: Կոտրված լռություն, ամբոխ, տեղատարափ աղմուկ: Աղմուկի միջից ականջս շոյող մի մեղմ շշնջոց. «Անկարող ես դիմանալ գոյությանս»: Անկարող եմ: Գուցե թուլության նշա՞ն է: Գուցե՞ տագնապի: Գուցե վախենու՞մ եմ խեղդամահ անող կապանքներիցդ, որոնք հանգիստ չեն տալիս կոկորդս: Գուցե վախենու՞մ եմ, որ կապանքներդ ուժասպառ կանեն հոգիս: Իսկ գուցե վախենու՞մ եմ, որ անտեսանելի թելերով կկապվենք իրար: Վախենու՞մ եմ: Ինքս էլ անկարող եմ հասկանալ: Երևի վախենում եմ խեղդամահ լինելուց: Դե լավ, ինձ հետ հեշտ չէ: Կորուսյալ հոգիների մեջ անգամ տեղս չեմ գտնում: Ինչու՞ եմ այդքան վախենում գոյությունիցդ: Ինքս ինձ հասկանալ անգամ անզոր եմ: Անզոր եմ թափանցել հոգիդ: Անզոր եմ գտնել հարցերիս պատասխանները: Հարցեր, որոնք այդպես էլ կմնան անպատասխան: Անզոր եմ հանդուրժել մահու չափ խլացուցիչ ձայնիդ:

Գիտես` քեզ հավերժ պահելու եմ հոգուս խունացած էջերում:

Կպատկերեմ դեմքդ: Կապավինեմ հիշողությանս ու կստեղծեմ քեզ: Դառնությամբ լցված մատներս կաղավաղեն պատկերդ, կխառնեն դիմագծերդ ու կկուրացնեն հոգիդ: Պատկերիդ նայել դժվար, թե ստացվի: Սրտխառնոց առաջացնող դեմքդ շատ ծանոթ կթվա ինձ: Գուցե ամենևին էլ չե՞մ աղավաղել դեմքդ: Գուցե հիշողությունս ինձ չի՞ դավաճանել: Գուցե դու այդպիսի՞ն էիր: Միթե՞ ես էի կույր: Միթե՞ այդքան ցրված էի: