Էս լուսանկարում են պապաս, հորաքրոջս ամուսինն ու հորեղբայրս… Էս նկարը ես դնում եմ էջիս պատին, գլուխ գովալու կամ PR անելու համար չէ… Ուրիշ է… Պապաս, ինչքան հիշում եմ ինձ ու իմ մանկությունը, միշտ պատմում էր ու շարունակում է մինչ օրս պատմել, պնդել, բանավիճել ու ապացուցել , թե ինչ լավ ու յուրաքանչյուր հայ տղայի համար անհրաժեշտ բան է ծառայելը: Երբ որոշ տղաների ծնողները մտահոգվում ու հազար ու մի ճանապարհներ էին փորձում իրենց տղային Արցախ չուղարկելու (ու իրականում իրենց մեղադրել պետք չի), իմ պապան հակառակը՝ երազում էր որ եղբայրս Արցախի պաշտպանը լինի (դե, դուք պատկերացրեք մամայիս վիճակը: Անկեղծ ասած, հոգուս խորքում միշտ նախանձել եմ ու ափսոսացել, որ չունենք աղջիկների բանակ և էդ սուրբ գործին ես չունեմ մասնակցություն:
Երբ պատերազմը սկսվեց, պապաս նոր էր վերադարձել Հայաստան, կարելի է ասել, չհասցրեց նորմալ շունչ քաշել: Մազերիս ծայրով էի զգում, որ ինքը հանգիստ չի նստի ու նայի, թե սահմանում ոնց է կռվում ու նահատակվում մատաղ սերունդը։ Ես գիտեի, որ ինքն ամեն ինչ կանի, որ գնա 18 – 20 տարեկան տղերքին թիկունք լինի: Ու ես չսխալվեցի…Պապաս գնում է էնտեղ, որտեղ իր կարիքը ամենաշատը կա… Ասել, որ ես հպարտ եմ, գրեթե ոչինչ չասել: Ասել, որ վախ չկա, նշանակում է` ստել: Իրականում, բոլոր զգացմունքներս խառնվել են իրար՝ սեր, զայրույթ, հպարտություն, վախ, ծնողապաշտություն, վիրավորանք, հայրենասիրություն, տագնապ, հիասթափություն, վճռականություն, ուրախություն…
Պետք է սթափվել… Իրենք գնում են որպես զինվոր – հերոսի մեծ եղբայր: Գնում են, զինվորի կողքին, զինվորի հետ միասին թշնամուն դուրս շպրտելու էն հողից, որի համար թափվել ու շարունակում է թափվել անմեղ արյուն… Միտքս ուրիշ բան է ասում, սիրտս` ուրիշ։ Պետք է հավաքվել…
Իրենք գնում են, ու ես գիտեմ, որ հետ են գալու հաղթանակը ձեռքում… Իրենք գնում են Հայրենիքը պաշտպանելու… Իրենք գնում են ԶԻՆՎՈՐԻ ՀԵՏ ՄԻԱՍԻՆ ՄԵՐ ՀԱՆԳԻՍՏ ՔՈՒՆԸ հսկելու…
Ես էլ՝ հորս աղջիկը լինելով, իր և մյուս կամավորների թիկունքում սիրով և ԱՆԴԱԴԱՐ ԱՂՈԹՔՆԵՐՈՎ կշարունակեմ մտովի և հոգեպես վահան լինել հորս և բոլոր մարտի դաշտում կռվողների համար, իսկ հնչեցրածս աղոթքը՝ «բալիստիկ, կասետային, լոռա» հրթիռ, «իսկանդեր» թշնամու համար։
Էս պատերազմը ինձ շատ բան հասկացրեց։ Հասկացրեց մորս խոսքերի իմաստը. «Չես սիրում հայերենը, ուրեմն, չես սիրում ոչ հայրենիքդ, ոչ էլ մորդ»… Հիշեցրեց ՌԴ –ում պապայիս ու հորաքրոջս ամուսնու պարտադրանքը ինձ ու եղբայրներիս՝ տանը խոսել միայն հայերենով: Ափսոս, որ էն ժամանակ մենք դա անում էինք, երբ իրենք տուն էին գալիս…
Գիտեմ, իրենք բոլորը հետ են գալու… Գիտեմ, որ եթե պապաս գնում է մի տեղ, էդ տեղում հումորի չափաբաժինը շատ – շատ է լինելու: Ու երբ հետ գա՝ շարունակելու ենք «գրազով» պարելը և մամայիս ՝ «քանդվիս աշխարհ…» խոսքը ցիտելը:
Ամեն ինչ ավարտվելու է ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐԻ, ՀԱՅԻ հաղթանակով…
Աստված պահապան բոլորին։
#Հաղթելուենք #Հայաստան #Հաղթելենք
