Եկավ Ձմեռը, շատ շատերի ամենասիրելի եղանակը: Ես նույնպես շատ եմ սիրում ձմեռը, որովհետև հիանալի է նայել պատուհանից դուրս և զմայլվել ճերմակ բնությամբ: Այսօր ձմռան երրորդ օրն է, և գետինը արդեն իսկ պատված է ձյան սպիտակ շերտով: Հանրապետության ամբողջ տարածքում այսօր պետք է ձյուն տեղար: Բոլորը սպասում էին: Մեր քաղաքում` Վանաձորում, ևս առաջին ձյունն այսօր տեղաց: Ճիշտ է, դրանից առաջ ևս մի քանի փաթիլ էր իջել երկնքից ցած, բայց գետինը չէր ծածկել իր շերտով: Ահա այդ պատճառով է, որ ես ինձ իրավունք եմ վերապահում հենց այսօրվա ձյունը անվանել Առաջին ձյուն: Շուտով գրեթե բոլոր շենքերի բակերում կտեսնենք երեխաների պատրաստած Ձնեմարդերին: Դե, իսկ տոներին գրեթե բան չի մնացել: Եվ այստեղ անկախ քեզնից ցանկանում ես ասել.
-Բարև, Ձմեռ:
Երեկ իմացա, որ ձյուն կսկսի տեղալ արդեն ուշ երեկոյան: Որոշեցի արթուն մնալ, որպեսզի տեսնեմ, թե ինչպես են ձյան փաթիլները մեզ հյուր գալիս: Դեռ այնքան էլ ուշ չէր, երբ երկնքից ընդամենը մի քանի փաթիլ իջավ, շատ կարճ տևեց:
Մինչև գրեթե ժամը 5-ը արթուն էի, որպեսզի տեսնեմ ձյան փաթիլները, բայց ապարդյուն, այդպես էլ ձյուն չտեղաց` ընդամենը մի քանի փաթիլ էր: Այլևս չէի կարողանում արթուն մնալ և որոշեցի քնել, իսկ առավոտյան արթնանալուց հետո, տեսա, որ արդեն ամբողջ բակը պատված էր ճերմակ ձյան շերտով:
Չեք պատկերացնի, թե ինչքան էի ուրախացել: Ճիշտ է, ձմեռն ուղեկցվում է քամիներով, բայց պետք է հասկանալ, որ ամեն եղանակ գեղեցիկ է յուրովի: Արդեն առավոտյան բակի փոքրիկներն ու իրենց ծնողները դուրս էին եկել զբոսնելու, սահնակով սահելու, իսկ որոշներն էլ ձմռան ամենագեղեցիկ ու հաճելի խաղը խաղալու: Դե իհարկե, խոսքը ձնագնդիկով միմյանց հարվածելու մասին է:
Եթե ամեն ինչ այսքան կատարյալ լիներ, շատ հրաշալի կլիներ:
Իսկ ձյունը միայն սկզբում է հրճվանք պարգևում: Ճանապարհները պատվում են մերկասառույցով, ավելանում է ավտովթարների ու կոտրվածքներ ստանալու հավանականությունը: Եվ եթե հանկարծ սահես ու ընկնես սառույցին`ապա միայն հրաշքը կարող է փրկել կոտրվածք ստանալուց: Մերկասառույցի պատճառով փակվում են ճանապարհները, դառնում դժվարանցանելի, նկատվում է ցածր տեսանելիություն, բուք և մառախուղ: Ճանապարհներն էլ բաց են լինում անվաշղթաների կիրառման դեպքում, և հատուկ տրանսպորտային միջոցների համար: Լավ կլիներ, եթե ձմեռը լիներ այնպես գեղեցիկ ու հիասքանչ, ինչպես առաջին հայացքից էր թվում: Մեզ մնում է միայն մնալ տանն ու վայելել տաք թեյ: Եվ թող այս ձմռանը, բոլորիս սրտերը ջերմ լինեն, ինչպես ամռան շիկացնող արևը, և մեզնից հեռու լինեն սառը սրտով մարդիկ, ովքեր տխրությունից բացի ոչինչ չեն տալիս մեզ:
Հարգելի ընթերցողներ և 17.am-ի մեր սիրելի թղթակիցներ, շատ շնորհակալ ենք բոլորիցդ, որ այս տարի մեզ հետ էիք, ճիշտ է, ես ձեր թիմին շատ ուշ միացա, բայց հուսով եմ, որ կարողացա օգտակար լինել: Թող այս Ձմեռը լինի հեքիաթային, թող աշունը իր հետ տանի բոլորիդ թախիծն ու տխրությունը, իսկ ձմռան ամեն մի փաթիլը ավելի երջանկացնի:
Մանե Սիրադեղյան

Աշունը նկարագրելիս չգիտեմ, Տերյանի՞ն հիշեմ, Բակունցի քնարական արձակի՞ն անդրադառնամ, թե՞ ապավինեմ մանկությանս հուշերին, երբ տատիկիս հետ գնում էի Սիսիանի շրջանի «Գետաթաղի տակ» կոչվող այգիները։ Ոչ մի նկարիչ այսպիսի կախարդական գույներով չի կարող նկարել այդ չքնաղ տեսարանը, կարծես գույների կախարդ ծերունին շռայլել է իր ներկապնակի բոլոր գույները։ Կարմիր, դեղին եւ կանաչը խառնվել են իրար եւ ստեղծել մի հիասքանչ բնանկար։

Երբ ուղղակի ուզում եմ կտրվել աշխարհից, գնում եմ այնտեղ եւ նայում ծառերին։ Աշխարհի ամենահամով տանձն ու խնձորը այնտեղ է։ Չգիտեմ, ինչ-որ բան կա այնտեղ, որ բոլոր մարդկանց ձգում է։ Ամեն տարի իմ ամենաերջանիկ օրերից է, երբ այնտեղ տատիկիս հետ պետք է խնձոր հավաքենք, որ պետք է տատիկս ծառի վրայից կանչի.

-Սոսե, եկ էս կյոքը երկալ։ Անպայման լավ խնձորը կճոկես, լցնես յաշիկը, վեր հանկարծ առնողը մեզանա դժգոհ չիլի։

Ու այսպես են անցնում իմ օրերը Գետաթաղի տակին։

Եթե կարողանայի ինչ-որ բան փոխել, ապա բոլոր թաղամասերում ֆուտբոլի դաշտեր կկառուցեի: Քանի որ այն ավելի ու ավելի կմեծացներ երեխաների հետագա հետաքրքրությունը դեպի ֆուտբոլը: Բայց հիմա չկա այդպիսի հարմարություններ, և դրա պատճառով երեխաների համար խաղալը ավելի վտանգավոր է: Հիմա երեխաները խաղում են փողոցի եզրերին, ցեխաջրերի մեջ, էլէկտրական լարերով պատված տարածություններում, և ամեն անգամ գնդակը օդ բարձրանալիս քիչ է մնում կտրի լարը և վայր գցի մեր գլխին, և այլ վտանգավոր վայրերում:

Այս ամառ մենք ուղևորվեցինք Սյունյաց աշխարհ: Հիացած, վախենալով բարձունքից, աշխարհի ամենաերկար ճոպանուղուց դիտում էի մեր լեռնաշխարհի հրաշքները, անդնդախոր ձորերը, վեհ անսասան կիրճերը: Ահա Տաթևի վանքը բարձունքում: Ակամա տեսա դարեր առաջ այստեղ ճգնած ու աղոթող վանահայրերին, ականջներիս հասան կոչնակների ձայները: Վիթխարի ժայռերին թիկնել էր ճարտարապետական հրաշք կոթողը: Դեռ չէի հաղթահարել բարձունքի վախը, երբ իմ ընկերները մի նոր փորձություն էին պատրաստել ինձ համար: Մեզ բացատրեցին, որ տարածքում գտնվում է շարժվող սյունը: Մոտեցանք, ես այնքան էի տարվել, այնպես ուշադիր էի զննում նրա քարերը, հիմքը, ուզում էի տեսնել, թե ինչ մեխանիզմ է շարժում սյանը, երբ հանկարծ տղաներից մեկը գոչեց.

-Անու՛շ, փախիր, սյունը ընկավ:

Ճչացի և հեռու ցատկեցի: Բոլորը ծիծաղեցին վրաս: Գլուխս բարձրացրի, սյունը կանգուն էր: Ախր, ինչպե՞ս հավատացի, չէ որ այնպես էր կառուցված, որ անգամ հզոր երկրաշարժերը անզոր են եղել տապալելու:

Ճապոնացիները 20-րդ դարում ունենալով հզոր տեխնիկա, սկսել են կառուցել են իրենց տները ճոճվող սարքերի, զսպանակների վրա, իսկ իմ նախնիները այդ գաղտնիքը իմացել են դարեր առաջ` կատարելով ճշգրիտ հաշվարկներ, կիրառելով պարզ, միևնույն ժամանակ, հանելուկային միջոցներ, որոնք հիմա էլ զարմացնում են մարդկանց:

Ես ամբողջ ժամանակ լուսանկարում էի այն ամենը, ինչն ինձ ոգևորում, հիացնում ու հպարտության զգացումով էր լցվում: Ահա Տաթևը իմ աչքերով:

Սիրում եմ իմ քաղաքը, նրա ամեն մի քարն ու փոսը, հինավուրց տները եւ հյուրընկալ մարդկանց։ Գյումրին կարծես արեւ լինի, որ ջերմացնում է բոլոր նրանց, ովքեր այցելում են իրեն։ Քայլելով Գյումրիի փողոցներով ասես հայտնվում ես մի ֆիլմի մեջ, որի բոլոր կադրերը սկսում են կենդանանալ, իսկ բնակիչները ասես այդ ավերջանալի ֆիլմի կերպարները լինեն՝ ջերմությամբ, հյուրասիրությամբ եւ հումորով լեցուն։ Ապրող եւ ապրեցնող քաղաք է Գյումրին։